Αυτή είμαι, αυθόρμητη κι ελεύθερη…

Παίρνω φόρα και πέφτω στο γκρεμό απολαμβάνοντας την πτώση μου

Πέφτω, γκρεμίζομαι και σηκώνομαι με γέλια

Τινάζω το χώμα από πάνω μου και συνεχίζω

Λέω ότι σκεφτώ και ότι γίνει

Δίνομαι , δίνομαι ολοκληρωτικά σε ότι αγαπάω

Δεν κρατάω τίποτα

Και αν δεν αξίζει χαμογελάω και φεύγω

Τρέχω να ζήσω την στιγμή, δεν περιμένω το αύριο

Πάντα με κούραζε η αναμονή

Περιμένοντας χάνεις την στιγμή –την μαγεία του τώρα

Η ταχύτητα με κινεί, η ταχύτητα που τρέφει τον έρωτα

Με το γκάζι πατημένο προχωράς, με το φρένο μένεις εκεί στάσιμος

Μου αρέσουν οι άνθρωποι

Αν και έχω καιρό να συναντήσω ανθρώπους

Μόνο κάτι μεταλλαγμένες φοβισμένες φιγούρες που φέρουν το όνομα

Επιθύμησα έναν άνθρωπο

Έναν δικό μου άνθρωπο , ανθρώπινο

Από αυτούς που δεν τους καταλαβαίνουν πολλοί

Τρέχω να προλάβω, ποτέ δεν ήταν σύμμαχός μου ο χρόνος

Αγκαλιάζω τα θέλω μου και πάω… πάω… πάω…

Αυτή είμαι

Και αν δεν μπορούν να καταλάβουν

Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να καταλάβεις

Να θέλεις χρειάζεται.

Της Λίας Τσάνα