Θα σου γίνω απαραίτητη μια μέρα…

Αργά θα είναι μόνο, να το ξέρεις.
Ελπίζω εσύ να μην υποφέρεις
Έτσι όπως μόνο εγώ θα ξέρω…

Όταν μετανιώσεις
Και διαπιστώσεις
Ότι εκείνη δε θα σε κοιτάξει
Έτσι όπως σε κοίταζα εγώ.

Δεν θα πονάει με τον πόνο σου
Ούτε με την ντροπή σου θα ντρέπεται
Τη ζωή σου θα βλέπεις να μετατρέπεται
Σε έναν εφιάλτη, και μόνος σου
Θα αναζητάς δύο χέρια απλωμένα
Δύο φιλιά φυλαγμένα
Αλλά τότε θα είμαι μακριά
Σε άλλη ζέστη αγκαλιά
Και ελπίζω ευτυχισμένη.

Με το ζόρι έρωτας δεν γίνεται
Αν δεν με ήθελες ας μου το έλεγες
Και καλύτερα από νωρίς να σβήνεται
Και πότε μου να μην με διάλεγες.

Εγώ εδώ σε αγάπησα
Και σε μίσησα
Και σε σταμάτησα
Δεν σε απάτησα.

Αλλά το ξέρω
Θα έρθει η μέρα
Που εμένα δεν θα θυμάσαι
Αλλά όπου και να’σαι
Θα νιώσεις, δεν θα κοιμάσαι.

Θα σβήνεις για κάποια και τότε
Θα καταλάβεις πως είναι να νιώθεις.
Να σου δίνουν ελπίδες ή να σωπαίνουν
Στο κενό να σε αφήνουν να κρέμεσαι
Να σε αρρωσταίνουν
Οι εφιάλτες
Θα ξέρεις
Θα νιώσεις
Θα μάθεις:
Πως είναι ο έρωτας
Τυφλός
Αλλά ποτέ δειλός
Ματιά μου…

Νίνα Ιβάνοβα