Είσαι Το Καλοκαιρινό Φλερτ Που Θέλω Να Γίνει Χειμωνιάτικη Σχέση

Το φετινό μου καλοκαίρι δε μοιάζει σίγουρα με κανένα απ’ τα άλλα. Και πόσο γρήγορα που κύλησε. Μοιάζει με λίγες μέρες πριν να έφτασα στο νησί κι ας έχουν περάσει τέσσερις μήνες. Μοιάζει με χτες που σε πρωτομύρισα και ας πάνε κιόλας τρεις ολόκληροι μήνες.

Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος όταν του συμβαίνει αυτός ο «ντουβρουτζάς». Κανείς δεν περιμένει πως απ’ τη μία στιγμή στην άλλη θα αρχίσει να είναι το χαζοχαρούμενο της γειτονιάς, πάντοτε μέσα στη τρελό κέφι χωρίς λόγο κι αιτία -έτσι νομίζουν. Δεν ξέρουν πως ένα γέλιο ανασκίρτησε όλο μου το κορμί. Λαχταρούσα να εντοπίσω την πηγή. Χωρίς να σε δω ήξερα πως θα σε θέλω. Σε κοίταξα. Τέλος.

Πόση τύχη να σε συναντήσω. Πόση τύχη να με θες κι εσύ όσο σε πoθούσα κι εγώ. Και έτσι, σαν απ’ το σύμπαν κανονισμένο μοιραστήκαμε τον ήλιο, το αλάτι, τον ιδρώτα, το ζόρι και την ανεμελιά, βράδια καλοκαιρινά στο μπαλκόνι με κρασί, πρωινά καλοκαιριού χαζεύοντας τους ξενυχτισμένους.

Και κάπου εκεί ανάμεσα σε υποσχέσεις για βόλτες με το σκάφος και σε ατελείωτες κουβέντες στις πιο άκυρες ώρες, έφτασε Σεπτέμβρης. Και τώρα τι; Με τον πρώτο χτύπο του φθινοπώρου πρέπει να σταματήσω τους χτύπους της καρδιάς μου που βαρούν ανεξέλεγκτα στο άγγιγμά σου;

Πόσο άδικο το καλοκαίρι. Σε μεθά, σε σαγηνεύει, σε μαγεύει, σε κάνει κυριολεκτικά να ταξιδεύεις διαρκώς σε μια δική σου Χώρα του Πότε, και σαν άλλος Πίτερ Παν να μη νοιάζεσαι για το χρόνο που περνά διότι για εσένα αυτή η λειτουργία του έχει σβήσει. Κι εκεί που είσαι σε αυτή την άλλη σου διάσταση, σου πετάει έναν Σεπτέμβρη σαν κουβά από νερό την ώρα που είσαι στο βαθύ τον ύπνο. Κι άντε μου τώρα να καταλάβεις τι παίχτηκε, και πώς θα το σώσεις. Πώς θα προλάβεις να τον νιώσεις, να σε νιώσει, τόσο ώστε να μην μπορεί να κοιμηθεί κάτω απ’ την κουβέρτα χωρίς εσένα.

Όλη μας η ιστορία κύλησε ομαλά, αβίαστα, σαν από μόνη της γραμμένη. Δε μιλήσαμε πότε για τύπους, ταμπέλες, «πριν» και «μετά». Δε σκέφτηκα στιγμή τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνω ή να πω. Ζούσαμε πάντοτε τη στιγμή μας αξιοποιώντας κάθε μας δευτερόλεπτο. Όμως τώρα που αυτή η ανεμελιά δείχνει να λιγοστεύει, τώρα που φτάνει η στιγμή να συμμαζέψουμε τις ζωές μας, τώρα είναι που χρειάζομαι περισσότερο θάρρος κι από τότε που σου είπα «ναι» -και μιλώ για κάθε «ναι» που σου έδωσα.

Θάρρος για να σε ρωτήσω, θάρρος για να σου μιλήσω, θάρρος για να σου ζητήσω, θάρρος για να μπορέσω έστω να σου δείξω πως θέλω να περάσουμε μαζί κι άλλες εποχές. Θάρρος για να σε κοιτάξω μέσα στα μάτια και να σου πω όλα αυτά που ένα ολόκληρο καλοκαίρι σου γράφω και ποτέ δεν έχεις διαβάσει, όλα αυτά που σκέφτομαι κάθε φορά που σε κοιτώ από μακριά, όλα εκείνα που νιώθω όταν είμαστε οι δυο μας και που τα αναπαράγω ξανά και ξανά όταν είμαι μόνη.

Μείνε μαζί μου ακόμη κι όταν θα βρέχει, δεν είμαι καλή παρέα μόνο στη λιακάδα. Μείνε μαζί μου όταν θα αρχίσω να φοράω πάλι τα αθλητικά μου με τη χοντρή κάλτσα, δε μου ταιριάζουν μόνο τα πέδιλα. Μείνε μαζί μου όταν ο καφές σου θα είναι πια ζεστός, δεν έχω ενδιαφέρον μόνο με τα δροσερά κοκτέιλ. Γενικά μείνε και μετά το καλοκαίρι, μείνε για όσο μπορέσεις, για όσο θελήσεις, προσπάθησε να μας κρατήσεις όσο πάει πιο πολύ.

Έχω τόσα πολλά ακόμη να σου πω και να σου δείξω. Δεν είμαι μόνο αυτό το ηλιοκαμένο κορμί, το χειμώνα ασπρίζω και θέλω μια αγκαλιά μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Μαζί σου ξεπέρασα τους καύσωνες, τι λες τώρα να νικήσουμε και τα χιόνια; Μαζί.

Μείνε. Θέλησέ με όπως και εγώ. Γίνε το σημάδι του μαγιό μου που θα επιζήσει ίσως και μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Θέλεις; Με θέλεις;

Πηγή: pillowfights.gr

Συντάκτης: Φωτεινή Φλωροσκούφη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη