Για να γίνεις ευτυχισμένος πρέπει να ‘χεις πονέσει

Το αναπόφευκτο μόνο μπορεί να δώσει σχήμα στην εξέλιξη των πραγμάτων. Μόνο αυτό μπορεί να δώσει σχήμα και σε εμάς. Έτσι, θα ξέρουμε πού χωράμε και πού όχι. Όσο μεγαλώνουμε πρέπει να το ορίζουμε διαρκώς για να ξέρουμε πού είμαστε και πού πάμε. Όχι για το φόβο μη χάσουμε τον έλεγχο, αλλά για να μη μας χάσει αυτός. Ανεξέλεγκτη ας είναι μόνο η αγάπη και όχι οι συνέπειες πια.

Όμως ακόμα και αν υπάρχει άλλος τρόπος να κάνουμε δική μας τη χαρά που μας αναλογεί σίγουρα δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να νιώσουμε τους άλλους. Σημαντικούς και ασήμαντους, φευγαλέος και μόνιμους. Πρέπει τελικά να σε πονέσει τόσο ένα χέρι και όλα του τα δάχτυλα για να μπορέσεις να καταλάβεις τι σημαίνει για κάποιον να μην το έχει καθόλου. Πρέπει να νιώθεις ότι θα σε πλακώσει το ίδιο σου το στέρνο από το βάρος ενός έρωτα, μιας αποτυχίας, μιας συνθήκης ζωής που δε βγαίνει ή από κάτι άλλο που εσύ μεγαλοποίησες -ωστόσο πονάει εξίσου- για να νιώσεις κάποιον άλλον που δεν έχει κίνητρο ούτε από το κρεβάτι να σηκωθεί το πρωί. Και μόλις περάσεις μέσα από όλες αυτές τις διακλαδώσεις, πόση πραγμάτωση, πόση συνειδητοποίηση του τι όντως γίνεται εκεί έξω πλημμυρίζει το κορμί σου. Και ύστερα λίγο να κουνηθείς χωρίς πολλά-πολλά, μια λέξη να πεις, ένα βλέμμα να ρίξεις, μπορείς να έρθεις κοντά με τον άλλον, γιατί ξέρεις, συμμερίζεσαι, έχεις υπάρξει και εσύ εκεί και δεν το ξέχασες.

Αυτή είναι μια μορφή ευτυχίας που σου ανταποδίδει χειροκρότημα και στιγμές θριάμβου για χάρη σου ο ίδιος σου ο κόσμος. Γιατί τον μεγάλωσες, τον έκανες ανοιχτό και σε άλλους, έχοντας πρώτα ανοιχτεί στον πόνο. Έχοντάς τον αφήσει όχι να σαρώσει, αλλά να κάνει το κομμάτι του μέχρι να σου δείξει, μέχρι να ολοκληρώσει τις φράσεις του, μέχρι να σου βάλει καλά στο κεφάλι ή σε οποίο άλλο όργανο σου είναι πρόθυμο ότι αν υπάρχει δρόμος για να γελάσεις πολύ περνάει μέσα από το να κλάψεις πολύ.

Άλλωστε φτιαχτήκαμε για να σπάμε, για να λυγίζουμε, για να αντέχουμε, για να γινόμαστε χίλια κομμάτια και το καθένα από αυτά τόσο ολοκληρωμένο όσο του επιτρέπουμε, τόσο όσο το ταΐζουμε «αλήθεια» και όλα της τα σχέδια. Και χαμογελάς στον ήλιο, γιατί έχεις φάει όλη τη βροχή ως την ψυχή σου μέσα. Χορεύεις σε εκείνο το τραγούδι, γιατί κάποτε έτρεχες να το κλείσεις στην πρώτη του νότα, γελάς με εκείνο το αστείο γιατί κάποτε το αστείο ήσουν εσύ, κοιτάς εκείνα τα μάτια στα ίσα γιατί προηγουμένως δάκρυζες χωρίς καν να σηκώσεις το βλέμμα. Μετράς και εκείνη την πληγή και την άλλη στο κορμί σου, γιατί κάποτε σου φαίνονταν πολλές και κρυβόσουν τώρα κατάλαβες ότι μία-μία είναι χάρτης που κάπου θα βγάλει. Χαμογελάς στα εικονίσματα, γιατί προηγουμένως χτύπαγες το κεφάλι σου στο ξύλο τους για κάθε προσευχή που δεν ακούστηκε. Μιλάς και σε ακούνε με σταθερή φωνή που δε χάνει, γιατί κάποτε δεν ήξερες πώς να βγεις από τη σιωπή. Ξέρεις πια τι θα πει ευτυχία και την ακούς στο κέντρο της καρδιάς σου κάθε φορά, γιατί κάποτε και τώρα -και πάντοτε- θα ξέρεις ποιος πόνος την έκανε να χτυπάει αναπόφευκτα δυνατότερα και σήμερα.

Συντάκτης: Πέπη Νάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γουγούλα

πηγή : pillowfights.gr

ΠΗΓΗ: Fumara.gr