Δε θέλω να συγχωρώ πια όσους με πλήγωσαν! Τόσο απλά.

Βαρέθηκα! Μπούχτισα, ρε φίλε, να είμαι η καλή, η λογική, η συμπονετική, η κατανοητική, ο «καλός άνθρωπος» με το πλατύ χαμόγελο του κλόουν για πάρτη σας. Περισσότερες είναι οι φορές που όλη η θετική μου ενέργεια και διάθεση έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια από εκείνους που τα προσέφερα, παρά έχουν αναγνωριστεί κι εκτιμηθεί. Τι στο διάολο, δηλαδή;

Η χαζή της υπόθεσης είμαι εγώ να συγχωρώ ξανά και ξανά τα γουρούνια-ανθρώπους που δεν μπορούν να κρατήσουν τα τσουγκρανοειδή χέρια τους μακριά κι όποτε τα απλώνουν να με χαϊδέψουν, με πληγώνουν και χέστηκαν κιόλας; Όχι, τέλος! Βαρέθηκα να συγχωρώ όσους με πονάνε. Από ‘δω και στο εξής θα μένω πικραμένη και νευριασμένη μαζί τους κι άντε γεια.

Ξέρεις τι είναι σε κάθε περίπτωση που ένιωθα πως βρήκα ένα σωστό άτομο για παρέα, για άραγμα, για σοβαρές συζητήσεις, για σχέση, για φιλία, κάθε φορά που άρχισα ν’ ανοίγομαι και ν’ αφήνομαι, να εξομολούμαι και να δέχομαι το «είναι» τους μέσα μου, εκείνοι να γυρνάνε και να με μαχαιρώνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο;

Η φίλη που δε μου στάθηκε στον χωρισμό γιατί είχε τα δικά της. Ο συμφοιτητής που αποδείχτηκε πως ήθελε μόνο σημειώσεις κι απλά το πήγε από Αττική Οδό για να μου το πει. Ο ξάδελφος που άρχισε να κανονίζει κρυφά με την παρέα μου γιατί δε με πήγαινε πολύ. Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί για ώρα και τα νεύρα μου κοχλάζουν στην ενθύμηση. Να παν να γαμηθούν! Δεν αντέχω άλλο αυτήν την προδοσία! Την αναισθησία, το σταρχιδισμό τους. Γιατί να το κάνω άλλωστε;

Δε μου αξίζουν αυτές οι συμπεριφορές, γιατί να είμαι ανώτερη και να τους συγχωρώ, όταν καταλαβαίνουν τις μαλακίες τους; Όχι, ξεχάστε ποια θυμάστε ότι είμαι. Εσείς με κάνατε έτσι, εσείς θα φάτε και τις συνέπειες.

Γιατί κάθομαι κι ασχολούμαι, αφού έχω πάρει απόφαση ότι είναι ηλίθιοι και δε μου αξίζουν, ρωτάς; Γιατί ακόμη πονάω, ρε συ, γιατί ακόμη τα μέλη είναι ματωμένα και στάζουν πικρία, θλίψη κι αγανάκτηση. Γιατί ενώ δίνεις τόσα, να υπάρχουν άτομα που δεν ξέρουν να τα βλέπουν ή επιλέγουν να μην το κάνουν και σου επιτίθενται ξαφνικά και ύπουλα;

Οι άνθρωποι δε θα πάψουν ποτέ να πληγώνουν ο ένας τον άλλον, αυτό είναι το συμπέρασμά μου. Είναι σχεδόν υπερφυσικό· ρουφάνε όλη τη θετικότητα και τα τρυφερά που τους δίνεις, αυτοί δυναμώνουν κι εσύ μένεις άδειος και πλέον μισός.

Όμως η αλήθεια είναι πως αυτοί οι άνθρωποι άδειασαν, έμειναν μισοί και δεν ξέρουν να εκτιμούν για κάποιο συγκεκριμένο λόγο· δεν έμαθαν ποτέ απ’ τον περίγυρό τους πώς είναι να σου φέρονται όμορφα κι εσύ να έχεις την ανάγκη να ευχαριστήσεις από ευγνωμοσύνη. Είναι άτομα που δεν τους φέρθηκαν καλά, οπότε δε φέρονται καλά, μιας κι είναι το μόνο που ξέρουν.

Είναι λυπηρό να μη γνωρίζεις να ξεχωρίζεις τι πονάει και τι όχι, να μη σε νοιάζει να μάθεις, να μην ασχολήθηκε ποτέ κανείς μαζί σου ουσιαστικά και σε βάθος. Τους λυπάμαι. Τους λυπάμαι και στεναχωριέμαι γι’ αυτούς. Μακάρι να μπορούσα να…

Όχι! Όχι, δε θα λυγίσω, είπαμε! Επιλέγω να μη λυγίσω, γιατί αν το κάνω, πάλι τα ίδια σκατά θα φάω και δεν έχω όρεξη. Είπαμε, οι άνθρωποι πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι είναι. Το μόνο που τους νοιάζει είναι ο εαυτούλης τους, οπότε θα κάνω κι εγώ το ίδιο! Πρέπει να με φροντίσω κι αυτό θα κάνω. Έκαναν τις επιλογές τους, ας τα βγάλουν πέρα μόνοι. Εγώ θα γίνω ό,τι πρέπει για να επιβιώσω και να μην πονάω άλλο, να μη ματώνω, ν’ αντέξω απέναντι στον καύσωνα της αναισθησίας. Να γίνω σαν κι αυτούς.

Όχι. Δε θέλω να γίνω σαν κι αυτούς, δε θέλω να πονάω τους γύρω μου γιατί έχω πετρώσει εσωτερικά, όχι να πληγώνω για να μην πληγωθώ, όχι να τσεκουρώνω γιατί φοβάμαι. Όχι. Ο κόσμος μπορεί να είναι σκατένιος, όμως η αλλαγή θα έρθει από εμάς πρώτα κι έπειτα θ’ απλωθεί αργά ή γρήγορα.

Δε θα σταματήσω να είμαι εγώ, δε θα γίνω κάποια άλλη επειδή οι πολλοί είναι ίδιοι. Όχι, δε θα γίνω ρομποτική, δε θα πράττω χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες και το αντίκτυπο στις ζωές των άλλων.

Και θα συγχωρώ. Ναι, θα συγχωρώ τις λυπηρές ψυχές που δε βλέπουν και θα τις ευχαριστώ για τη δύναμη που πήρα απ’ τα μαθήματα ζωής που μου έδωσαν. Τώρα θα είμαι εγώ, απλώς πιο προσεκτική, θα κρατάω πισινές και δε θα δίνομαι στο κάθε φωτεινό στίγμα· γιατί ναι μεν μπορεί να είναι ψυχικό φως, αλλά μπορεί να είναι και φωτιστικό, που μόλις βγει απ’ την πρίζα σε πετάει στο σκοτάδι.

Δεν αξίζει να μένω σε παλιά χαστούκια και να γεμίζω αρνητική ενέργεια με το να «μισώ» ανθρώπους. Όχι, το φως μου θα το κρατήσω αναμμένο. Κάντο κι εσύ. Συγχώρησε κι άσε τους να φύγουν. Θα δεις, ένα βάρος θα λυθεί απ’ τον αστράγαλό σου.

Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Α. Καρμίρη: Νάννου Αναστασία.

Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη