Ζωή χωρίς έρωτα μπορεί και να παλεύεται. Χωρίς φίλους ποτέ!

Έλεγα στον εαυτό μου πως δε θα δώσω την καρδιά μου ξανά. Δε θα επιτρέψω κανείς να με πατήσει. Ότι καλό έχω θα το κρατήσω για μένα, από εδώ και πέρα. Θα πατάω κι εγώ επί πτωμάτων, έλεγα, και δε θα έχω τύψεις. Φίλος, άρχισα να πιστεύω, πραγματικός δεν υπάρχει στη γη. Μόνο να παίρνουν θέλουν οι άνθρωποι και να κρατάνε για τον εαυτό τους. Τίποτε άλλο. Άνθρωποι σου, είναι μόνο το αίμα σου. Πόσες γελοιότητες έλεγα, τελικά.

Ναι, μωρέ, το παραδέχομαι. Προφανώς και είναι γελοιότητες. Μέσα στο κατακαλόκαιρο, πριν έναν χρόνο και κάτι, μπούκαρες στη ζωή μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ, πως μια μέρα μετά τα γενέθλια μου, πήρα το καλύτερο δώρο.

Ένα δώρο που δε θα χαλάσει, θα μείνει “για πάντα” και με κάνει να νιώθω τυχερή.

Ήταν από την πρώτη ημέρα που λαχτάρησα την παρέα σου. Δεν κόμπλαρα να σου εμπιστευτώ την καρδιά μου.

Τα μυστικά μου τα άκουσες και τα κλείδωσες μέσα στο μυαλό σου. Με σιγουρεύει σε κάθε βήμα μου, να μου λες πως “είσαι δίπλα μου”. Να μου λες, πως με στηρίζεις και εγώ να το νιώθω πιο δυνατά από τις λέξεις σου.

Όχι, δεν είμαι τυχερή που σε γνώρισα. Είμαι ευλογημένη και απείρως ευγνώμων στο σύμπαν. Μου έστειλε αυτό που χρόνια τώρα ονειρευόμουν πως θα έρθει. Εσένα. Την φίλη εκείνη που δε θα φοβηθώ να της μαρτυρήσω και τη μεγαλύτερη αμαρτία μου. Γιατί θα την ακούσεις και θα ψάξεις τη λύση της. Γιατί δε θα με κρίνεις και θα κάνεις ότι μπορείς για να μου δείξεις την αγάπη σου. Εσένα, τη φίλη εκείνη, που παρά τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν, κάθε σου τηλεφώνημα μας ενώνει. Κι ας κοροϊδεύεις για τα συγχρονισμένα μας γέλια.

Προδίδουν και θα προδίδουν μια ζωή οι άνθρωποι. Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου περάσει τη δυσπιστία στο ανθρώπινο είδος. Γιατί μεγαλύτερη κατάρα στη ζωή είναι η μοναξιά. Και άντε να παλέψεις την μοναξιά του κρεβατιού, μα πως να αντέξεις τη ζωή δίχως ανθρώπους; Ο μέγας Ξυλούρης είπε, πως ο άνθρωπος δε θέλει πολλά. “Λίγο ρακή, φίλους και λεφτά τόσα να μπορεί να τους κερνάει.”

“Να χαμογελούν μια ζωή τα χείλη σου και να με αφήνει ο Θεός να είμαι δίπλα σου να το βλέπω. Να σε καμαρώνω να πραγματοποιείς τα όνειρα σου και να παινεύομαι που έχω την τιμή να είμαι φίλη σου.”

Αφιερωμένο στη Στεύη που στάνταρ κλαίει από τις πρώτες του γραμμές…

Της Έφης Μπαμπούρη.

ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr