Τον Χρόνο Και Τα Λόγια Μου, Τα Μοιράζομαι Με Λίγους Και Ξεκάθαρους.

Έχω καταλήξει αυτές τις ημέρες πως ο καθένας ταΐζεται με ότι του σερβίρουμε.

Όλοι βλέπουν την εικόνα που τους πλασάρουμε και απειροελάχιστοι έχουν μια σφαιρική εικόνα για το άτομο μας.

Διότι αν το καλοσκεφτείς, καθένας από εμάς αποτελεί ένα πάζλ από άμυνες. Άμυνες που χτίστηκαν επάνω στον βωμό παλιών πληγών. Κάθε τραύμα και μια ασπίδα προστασίας.

Όλα αυτά από φόβο, από ένα διαρκές φόβο προς αποφυγή τραυμάτων που θα κοστίσουν ακριβά σε περίπτωση επανάληψης.

Advertisement

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ξεγυμνώνονται εμπρός σου χωρίς αναστολές. Η επικοινωνία στην κορυφαία μορφή της έκφρασης της, πλήρως απελευθερωμένη από οποιανδήποτε ενδοιασμό, κάνεις τις λέξεις να προφέρονται αβίαστα δίχως να φέρουν αντιστάσεις. Η ψυχή ξεδιπλώνεται και την ίδια πορεία ακολουθεί και το στόμα.

Βάλσαμο αυτές οι συζητήσεις. Βγαίνουν θησαυροί από μέσα τους. Τρέφεται το πνεύμα και όλο μας το «είναι», τις στιγμές αυτές.

Μπορεί να κυλήσουν δάκρυα καυτά απ’ τα μάτια, γιατί θα ειπωθούν αλήθειες που δεν φανερώνονται εύκολα, επτασφράγιστα μυστικά κλειδωμένα σε ισόβια χρονοντούλαπα να βρουν το δρόμο τους προς το φως, όλα αυτά σε συνδυασμό μ’ ένα τρομερό αίσθημα ανακούφισης.

Advertisement

Έχουμε ανάγκη από τόσα λίγα πράγματα τελικά! Εστιάζουμε στην ύλη, την επιφάνεια και ξεχνάμε την ουσία. Όταν η ψυχή σου μπορεί ν’ ακουμπήσει για λίγο τα βάρη της πάνω σε μία άλλη πανομοιότυπη, που δεν θα σε λογοκρίνει για τα λάθη σου και τις επιλογές σου, το λες και ευτυχία.

Ένα είδος λύτρωσης και ανεφοδιασμού. Είναι λες και έχεις μείνει με το αυτοκίνητο από μπαταρία στη μέση του πουθενά. Νιώθεις μετέωρος και τρομαγμένος.

Τότε έρχεται κάποιος δυσεύρετος, συλλεκτικός, «φίλο» τον λένε και σου δίνει ρεύμα από την δική του μπαταρία.

Σήμερα εσύ, αύριο εγώ. Ο ένας δίνει το «ρεύμα» του στον άλλον, την ενέργεια του, τον ώμο του να στηριχτεί, να κλάψει αν χρειαστεί…

Χαίρομαι τόσο πολύ στ’ αλήθεια για όλους εκείνους που δεν μασούν τα λόγια τους, στέκονται άντυτοι μπροστά σου, απροφύλαχτοι, ο απόλυτος «εαυτός» τους.

Μονάχα με κείνους μ’ ενδιαφέρει να μοιράζομαι τα λόγια μου πια!

Αυτούς που γκρεμίζουν τις άμυνες τους για να τους δεις σ’ όλο τους το φάσμα, σε όλο τους το βάθος, την έκταση τους.

Αυτούς που σ’ αφήνουν να κολυμπήσεις στα νερά τους χωρίς σωσίβιο.
Αυτούς που γκρεμίζουν τα τείχη ένα- ένα για να μπεις…

Γράφει η Μοσχούλα Σολάκη

 

Πηγή: loveletters.gr

Related Posts