To σύνδρομο της κόρης χωρίς πατέρα, με στοίχειωνε πάντα

Ο πατέρας μου…

… ήταν ψηλός και αδύνατος.

… ήταν ο καλύτερος μάγειρας του κόσμου.

… ήταν καλλιτέχνης και μουσικός και με έμαθε να κάνω την πιο όμορφη και καλλιτεχνική υπογραφή του κόσμου.

… ήταν χρήστης ναρκωτικών.

… χτυπούσε τη μαμά μου.

… έδινε υποσχέσεις που δεν μπορούσε να κρατήσει.

… δεν ήταν κοντά μου.

… δεν θα έπρεπε να είχε κάνει ποτέ παιδιά.

Συνήθιζα να λέω: «Τα έχω βρει με τον εαυτό μου και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον πατέρα μου», αλλά είναι ψέμα. Πάντα ήταν ψέμα απλώς δεν το ήξερα τότε.

Πολλές φορές δεν αναγνωρίζω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό αλλά μετά από πολλά χρόνια ψυχανάλυσης και προσπάθειας να τον γνωρίσω καλύτερα κατάλαβα ότι για όλα φταίει το «σύνδρομο της κόρης χωρίς πατέρα».

Πρόκειται για μία διαταραχή που οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες δυσλειτουργικές αποφάσεις σχέσεων ειδικά στους τομείς της εμπιστοσύνης και της αυτοεκτίμησης.

Προκαλείται από την έλλειψη του δεσμού ανάμεσα σε πατέρα και κόρη γεγονός που οδηγεί την κόρη στο να μην έχει σαφή κατανόηση για το πώς είναι μία υγιής σχέση ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα.

Το σύνδρομο αυτό μπορεί να είναι δια βίου εάν τα συμπτώματα δεν αναγνωριστούν και δεν αντιμετωπιστούν.

Η πρώτη σχέση ενός κοριτσιού με έναν άντρα είναι αυτή που έχει με τον πατέρα της. Αυτή η σχέση θα δώσει ζωή σε αυτό που το κορίτσι – το οποίο κάποτε θα γίνει γυναίκα – πιστεύει ότι αξίζει στις σχέσεις του με τους άντρες. Η σχέση αυτή διαμορφώνει τη μετέπειτα ζωή του αλλά τι συμβαίνει όταν το κοριτσάκι αυτό δεν έχει την ευκαιρία να ζήσει αυτή τη σχέση με το μπαμπά του;

Η απουσία του πατέρα μου δυσκόλεψε τη ζωή μου από κάθε άποψη και με έκανε να μην μπορώ να καταλάβω αν άξιζα ή ποιος άξιζε να υπάρχει στη ζωή μου. Δεν υπήρχε μία πυξίδα, ένας οδηγός για να με βοηθήσει να καταλάβω ποιος είναι ο σωστός τρόπος να αγαπά κάποιος.

Πάντα ένιωθα κάτι να λείπει από τις σχέσεις μου. Πάντα ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά επέλεξα να μείνω σε αυτές επειδή δεν είχα αναπτύξει πλήρως την αίσθηση του εαυτού μου.

Η κάθε απόφαση που πήρα προερχόταν από την έλλειψη αυτή και όχι από αγάπη.

Υπήρχαν τόσα πολλά πράγματα που ο πατέρας μου θα μπορούσε να μου είχε δείξει και θα με είχαν σώσει από το να κάνω πολλά λάθη αργότερα στη ζωή μου, αλλά ήταν εγωιστής και έβαζε πάνω απ’ όλα τις δικές του ανάγκες παρά τις δικές μας.

Έχω να δω τον πατέρα μου πάνω από 10 χρόνια. Ξέρω πού βρίσκεται αλλά είναι επιλογή μου να κρατήσω τις αποστάσεις μου. Ακόμα και σήμερα δεν έχω αποφασίσει αν πρέπει να τον δω ή όχι.

Η απόσταση ανάμεσά μας με βοήθησε να επανεκτιμήσω τη ζωή και τις αποφάσεις μου και μου έδωσε την ευκαιρία να καταλάβω τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόταν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέω ότι «αναρρώνω» από το σύνδρομο της κόρης χωρίς πατέρα και αυτό επειδή έχω αφιερώσει πολύ χρόνο για να κοιτάξω μέσα μου και να καταλάβω τι θέλω.

Δεν ήταν εύκολο, ήταν όμως απαραίτητο γιατί η ζωή μου όπως θέλω να τη ζήσω δεν μου επιτρέπει να έχω έναν άνθρωπο σαν αυτόν δίπλα μου.

Πηγή: yourtango.com – singleparent.gr

ΠΗΓΗ:www.fumara.gr