Το Παράδοξο Του Να Πληγώνουμε Αυτούς Που Αγαπάμε

Αποτελεί ένα από τα παράδοξα της αγάπης το ότι συχνά πληγώνουμε περισσότερο αυτούς που αγαπάμε περισσότερο.

Επισημαίνουμε συνεχώς τα λάθη τους, επικρίνουμε τις αποφάσεις τους, αμφισβητούμε τα συμπεράσματά τους. Κάποιες φορές, βάζουμε σ’εκείνους πιο υψηλά στάνταρ απ’ό,τι στον εαυτό μας.

Δεν είναι κακό να θέλουμε τα πρόσωπα που αγαπάμε να κάνουν το καλύτερο που μπορούν, αλλά αυτό δε θα το πετύχουμε ποτέ με τις επικρίσεις και τα αρνητικά σχόλια.

Μερικά χρόνια πριν, βιντεοσκοπήσαμε μια καθηγήτρια στη διάρκεια του μαθήματος, προκειμένου να αναλύσουμε την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ίδια και τους μαθητές.

Μελετώντας τα αποτελέσματα, ανακαλύψαμε, προς μεγάλη έκπληξη της εκπαιδευτικού, ότι, μολονότι ενδιαφερόταν πάρα πολύ για τους μαθητές της, η συμπεριφορά της απέναντί τους ήταν σχεδόν εντελώς αρνητική – ένας ολόκληρος κατάλογος με «Απαγορεύεται» κοσμούσε την αίθουσα, γραπτά επιστρέφονταν γεμάτα κοκκινίλες και τα προφορικά σχόλιά της επισήμαιναν σχεδόν πάντα τις αδυναμίες των παιδιών.

Η κριτική είναι μια σύνθετη και δύσκολη τέχνη, που δεν πρέπει να γίνεται με ελαφριά καρδιά.

Μπορεί να είναι εποικοδομητική, αλλά μπορεί να είναι και ισοπεδωτική.

Την επόμενη φορά που θα μπούμε στον πειρασμό να πούμε «Το πρόβλημα με σένα είναι ότι…» θα πρέπει ίσως να το ξανασκεφτούμε και να αναρωτηθούμε γιατί το κάνουμε!

Το σχόλιό μας θα έχει πραγματικά κάποιο θετικό αποτέλεσμα ή μήπως είναι καλύτερα να σωπάσουμε; Θα ωφελήσει αν μιλήσουμε ή θα μειώσουμε ένα ανθρώπινο πλάσμα; Ή μήπως έτσι θα χάσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο;

Η αγάπη ανάβει περισσότερες φωτιές απ’όσες σβήνει το μίσος

(Ella Wheeler Wilcox – Αμερικανίδα συγγραφέας και ποιήτρια, 1850-1919)

Ο Μαρκ Τουέϊν είπε κάποτε ότι ένα καλό κομπλιμέντο θα μπορούσε να τον τρέφει για δύο μήνες.

Το πιο γλυκό κομπλιμέντο που άκουσα ποτέ το έκανε ο Τζόζεφ Τσόουτ, πρώην πρέσβης στη Μεγάλη Βρετανία. Όταν ρωτήθηκε ποιος θα ήθελε να ήταν αν μπορούσε να επιστρέψει στη Γη μετά τον θάνατό του, απάντησε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό: «Ο δεύτερος σύζυγος της κυρίας Τσόουτ».

Σχεδόν όλοι μας διψάμε για αναγνώριση, λαχταράμε να γίνουμε αποδέκτες εκείνης της υπέρτατης φιλοφρόνησης – ότι μας αγαπούν.

Έχουμε ανάγκη τους άλλους για να αναγνωρίσουμε τα δυνατά μας σημεία και, μερικές φορές, λιγάκι να ακουμπήσουμε. Τα ειλικρινή κομπλιμέντα είναι απλά και δε στοιχίζουν τίποτα, αλλά δεν πρέπει να υποτιμάμε την αξία τους.

Το χειροκρότημα ενός και μόνο ανθρώπου έχει σπουδαίες συνέπειες

(Samuel Johnson – Διαπρεπής Άγγλος συγγραφέας και λεξικογράφος, 1709-1784)

(Απόσπασμα από το βιβλίο: Γεννημένοι Να Αγαπάμε – Leo Buscaglia – Εκδ. Λιβάνη)

Επιμέλεια Κειμένου: Marva @Truelife.gr