Η κόρη μου ήταν πέντε ετών όταν γεννήθηκε ο αδερφός της.

Ανησυχούσα λίγο για την διαφορά ηλικίας, αλλά άδικα τελικά. Ο αδερφός μου ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος μου όταν γεννήθηκα και πάντα ήμασταν πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον…

Ο μεγαλύτερος όμως φόβος μου, τον οποίο δεν είχα εκμυστηρευτεί ποτέ σε κανέναν ήταν ότι τα παιδιά μου δεν θα αγαπήσουν ποτέ το ένα το άλλο λόγω του ότι είχαν διαφορετικό πατέρα.

Ο φόβος μου ήταν παράλογος, αλλά κατανοητός με δεδομένο ότι η κοινωνία μας ευνοεί τις παραδοσιακές οικογένειες και όχι τις μεικτές: μαμά, μπαμπάς, παιδιά και όχι μαμά, άλλος μπαμπάς, άλλο παιδί. Μια τέτοια οικογένεια πώς ονομάζεται; Διαλυμένη; Μοιρασμένη; Λιγότερο αυθεντική ή παραδοσιακή;

Ο ίδιος δεσμός που δένει τα αδέρφια μιας παραδοσιακής οικογένειας, δένει και τα ετεροθαλή αδέρφια, όπως διαπίστωσα στην πορεία.

Όταν η κόρη μου πρωτογνώρισε τον αδερφό της στάθηκε δίπλα στην κούνια του και ακούμπησε προσεκτικά το κεφαλάκι της πάνω στο κοιμισμένο μωρό. Τα μαλλάκια της έγειραν προς τα μπρος καθώς κοίταζε το μωρό με τον ίδιο τρόπο που συχνά κοιτούσα κι εγώ εκείνη: με αγάπη και αφοσίωση. Δεν έχει σημασία που ήμασταν μεικτή οικογένεια. Αυτό που για κάποιους ήταν παράδοξο, παράταιρο και πολύπλοκο, για εμάς ήταν ένα όμορφα μπλεγμένο γενεαλογικό δέντρο.

Από τότε έχουν περάσει σχεδόν εννιά χρόνια και η κόρη μου έχει αποχωριστεί τον αδερφό της μόνο τις φορές που έχει πάει στο μπαμπά της: Σαββατοκύριακα, Τετάρτες και καλοκαιρινές διακοπές. Δεν έχει αναμνήσεις από τη ζωή της πριν αποκτήσει αδελφούλη. Ήταν λες και η ζωή της ξεκίνησε τη μέρα που γεννήθηκε ο μικρός. Για την κόρη μου η αγάπη προς τον αδελφό της δεν μετριέται βάσει DNA. Είναι απλά ο αδερφός της και τον λατρεύει.

Αυτό φαίνεται και μέσα από τις εκθέσεις της στο σχολείο. Όλα αυτά τα χρόνια η κόρη μου κατάφερε να μετατρέψει τις εκθέσεις της σε ιστορίες για τον αδερφό της γεγονός που επισημάνθηκε από τις περισσότερες από τις δασκάλες της. «Είναι πολύ ταλαντούχα», μου είπε η δασκάλα της με ένα πλατύ χαμόγελο δίνοντάς μου ένα χαρτί. «Είναι πολύ γλυκιά και αγαπάει πολύ τον αδερφό της». Το χαρτί αυτό δεν ήταν πάρα η τελευταία έκθεση που είχε γράψει για τον αδερφό της μια εβδομάδα πριν τα σχολεία κλείσουν για Χριστούγεννα. Δεν ήταν μια απλή έκθεση. Ήταν εικονογραφημένη.

Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και από κάτω εκείνη με τον 3 ετών αδελφό της και δίπλα ένα μπλε και ένα κόκκινο ποδήλατο με τρία μπαλόνια. «Ο αδερφός μου αγαπάει τα ποδήλατα» έγραφε στην έκθεση. «Αγαπάει τα ποδήλατα κι εμένα».

Με τα χρόνια οι εκθέσεις της έγιναν πιο σκοτεινές και απαισιόδοξες δείχνοντας την απομόνωση και τη μοναξιά που συχνά αισθανόταν όταν έπρεπε να αφήσει το σπίτι της για να πάει στο μπαμπά της. Δεύτερα γυμνασίου έγραψε το ποίημα αυτό, θέλοντας να δείξει ότι όταν αισθάνεται μόνη και λυπημένη σκέφτεται τον αδερφό της για να παίρνει δύναμη:

«Θυμάμαι το γέλιο σου,

το μόνο πράγμα που μπορεί να φέρει χαρά στην καρδιά μου.

Το γέλιο σου είναι που μου δίνει φτερά να πετάξω

προς ακόμα πιο χαρούμενες σκέψεις».

Μία μέρα καθόμουν μαζί της στον καναπέ, ενώ ο μικρός μου γιος έπαιζε στο διπλανό δωμάτιο ήσυχος. Συζητούσαμε για το σχολείο: Αν της αρέσει, πώς πηγαίνει, τι κάνουν στην τάξη. Μου είπε για ένα ερωτηματολόγιο που τους είχε δώσει η δασκάλα και που τα παιδιά έπρεπε να παραδώσουν την επόμενη ημέρα. Αν είχα καταλάβει σωστά, στο ερωτηματολόγιο αυτό έπρεπε τα παιδιά να συμπληρώσουν κάποιες βασικές πληροφορίες που αφορούν την οικογένειά τους για μία έρευνα.

«Σε όλες τις ερωτήσεις κατάφερα να απαντήσω εκτός από μία».

«Ποια παιδάκι μου;».

«Μια ερώτηση έγραφε: Έχεις αδέρφια; Αν ναι, επίλεξε ένα από τα παρακάτω: αδερφό, αδερφή, ετεροθαλή αδερφό, ετεροθαλή αδερφή, υιοθετημένο αδερφό, υιοθετημένη αδερφή, αδέρφια από προηγούμενο γάμο του πατριού, αδέρφια από προηγούμενο γάμο της μητριάς». Την κοίταξα έκπληκτη. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ερώτηση. Μάλλον η έρευνα αυτή ήταν κάτι σαν γκάλοπ για το πόσες από τις οικογένειες που ζουν στη χώρα μας είναι παραδοσιακές, πόσες μονογονεϊκές, πόσες μεικτές κτλ.

Η κόρη μου έδειχνε πραγματικά μπερδεμένη και δεν ήξερε τι να σημειώσει. «Τυπικά είναι ετεροθαλής αδερφός μου, έτσι δεν είναι; Αυτό δεν πρέπει να γράψω;». «Τυπικά ναι», της είπα και εκείνη συνοφρυώθηκε. «Ξέρω ότι αυτή την απάντηση πρέπει να δώσω, αλλά δεν μου αρέσει. Δεν τον θεωρώ ετεροθαλή αδερφό μου. Είναι αδερφός μου σκέτο. Αυτό θα βάλω».

Την κοίταξα χωρίς να απαντήσω. Κατά βάθος ήξερε ποια είναι η σωστή απάντηση, δεν χρειαζόταν την απάντησή μου. Είχε καταλάβει ότι μερικές λέξεις υπάρχουν μόνο για να προφέρονται και δεν έχουν κανένα νόημα. Της χάιδεψα το χέρι και της έγνεψα «ναι». Ήταν σκέτο αδερφός της. Αυτή είναι η αλήθεια.

ΠΗΓΗ: Fumara.gr  ,  motherwellmag.com