Σταμάτησα να ακούω τους ειδικούς και έσωσα το παιδί μου

Δεν θα σας πω ψέματα. Πολλοί από αυτούς που κατά καιρούς με πίεζαν να ακολουθήσω τη συμβουλή τους ήταν επιεικώς εγκληματίες αλλά ευτυχώς τους κατάλαβα έγκαιρα και τους αγνόησα. Οι περισσότεροι θα μπορούσαν να με είχαν ξεγελάσει. Φαίνονταν σοφοί, μορφωμένοι, καταρτισμένοι. Είχαν αυτό το κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να με είχε πείσει ότι αν ακολουθήσω κατά γράμμα κάθε τι που μου έλεγαν, θα πετύχαινα σαν άνθρωπος και πάνω απ’ όλα σαν μητέρα.

Ένα θα σας πω. Στα 20 χρόνια που είμαι μάνα κανένας από αυτούς τους… «ειδικούς» δεν κατάφερε να βοηθήσει ούτε εμένα ούτε το παιδί μου. Ούτε ένας από αυτούς.

Πρωτίστως κανείς τους δεν γνώριζε ποια είναι τα παιδιά μου, πώς είναι, τι νιώθουν και πώς συμπεριφέρονται.

Μέχρι την εποχή που ο μεγαλύτερος γιος μου πήγαινε γυμνάσιο ήμουν σίγουρη πως δεν θα τα έβγαζα πέρα με ένα παιδί που είχε ξεπεράσει τον καρκίνο και την απώλεια του πατέρα του, ο οποίος αυτοκτόνησε.

Τι βιβλία να διαλέξω; Ποιους συγγραφείς να εμπιστευτώ; Υπάρχουν ειδικοί κατάλληλοι να με συμβουλεύσουν πάνω στα θέματα που με απασχολούσαν; Το παιδί; Θα δεχόταν τη βοήθεια ή θα την απέρριπτε;

Λίγο πριν ο γιος μου ξεκινήσει το λύκειο μετακομίσαμε σε άλλη πόλη με τη νέα μας μεικτή οικογένεια, άρα ο γιος μου πέραν των προβλημάτων του, είχε και 4 νέα αδέρφια που ήταν μεγαλύτερά του (μέχρι στιγμής είχε συνηθίσει να είναι εκείνος το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας) και του φέρονταν με τον κλασικό, σπαστικό τρόπο που φέρονται τα μεγαλύτερα στα μικρότερα (σαν να είναι δουλικά τους ένα πράγμα)…

Όλα αυτά τα προβλήματα φάνταζαν ανυπέρβλητα.

Μία μέρα με πήρε τηλέφωνο η ψυχολόγος του σχολείου για να «παραπονεθεί» ότι ΠΟΤΕ στην… «πολυετή της καριέρα και στα τόσα χρόνια εμπειρίας της στον τομέα της εκπαίδευσης» δεν είχε συναντήσει παιδί με τόσο βαριά μαθησιακά και ψυχολογικά προβλήματα. «Σας ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνετε και τα καλά σας λόγια» μου ήρθε να της πω τη στιγμή που το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να σωριαστώ σε μία καρέκλα και να νιώσω το δωμάτιο να με πνίγει ακόμα περισσότερο απ’ ότι ήδη με έπνιγε. Η συμβουλή της; Έπρεπε άμεσα και οπωσδήποτε να επισκεφτούμε εξειδικευμένο παιδοψυχίατρο.

Παρόλα αυτά μας έκανε την έκπληξη και η είσοδός του στο λύκειο ήταν θριαμβευτική! Με πατέρα γιατρό και μητέρα που «ρουφούσε» κάθε γνώση σαν να ήταν σφουγγάρι  δεν μου φάνηκε περίεργο που το πρώτο τετράμηνο είχε άριστους βαθμούς μέχρι που… γνώρισε και τα έφτιαξε με ένα κορίτσι ή μάλλον το «λάθος» κορίτσι. Ο γιος μου πίστευε πως μπορούσε να τη βοηθήσει, να τη γλιτώσει από τα προβλήματά της, να τη σώσει αλλά δεν μπορούσε. Η κατάσταση αυτή τον επιβάρυνε ακόμα περισσότερο και καρπώθηκε τα προβλήματά της σαν να ήταν δικά του με αποτέλεσμα από το δεύτερο κιόλας τετράμηνο να παρουσιάσει μεγάλη κάμψη.

Ήταν ένα παιδί που δεν του άξιζε αυτό που περνούσε. Ήταν ένα παιδί που είχε όλα τα φόντα να τελειώσει το λύκειο με άριστα και να έχει μία εξαιρετική πορεία, αλλά είχε πάρει την κάτω βόλτα.

Πανικοβλήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Για μένα το παιδί μου ήταν το αγοράκι μου, το γλυκό μου παιδάκι, το πιο ήσυχο παιδάκι του κόσμου αλλά κανείς δεν έβλεπε αυτό που έβλεπα εγώ και δεν τους αδικώ. Πού να βρεις γλυκύτητα στην τοξική αρρενωπότητα και στις ανατριχιαστικές του εκρήξεις, οι οποίες οφείλονταν στο γεγονός πως πίστευε πως δεν τον αφήναμε να ζήσει όπως ήθελε μέχρι να φτιάξει τους βαθμούς του.

Όλοι μου έλεγαν πως δεν έπρεπε να τον κακομαθαίνω και πως έπρεπε όταν συμπεριφέρεται έτσι, να τιμωρείται παραδειγματικά: «Πάρτου το κινητό, πάρτου το PlayStation, πάρτου τα όλα για να μάθει άλλη φορά να φέρεται έτσι».

Σαν μάνα του έπρεπε να ξέρω κάτι παραπάνω. Στη σύντομη μέχρι στιγμής ζωή του μας είχε αποδείξει ήδη πολλά: είχε υπομονή, επιμονή και θέληση για ζωή. Από τα τρία μέχρι τα πέντε του πάλευε με τον καρκίνο και κατάφερε να τον ξεπεράσει. Το παιδί αυτό χρειαζόταν υποστήριξη και όχι τιμωρία. Χρειαζόταν αγάπη, στοργή και υπομονή και όχι φωνές, υστερίες και περιορισμούς.

Μέχρι τότε έκανα ό, τι μου έλεγαν οι ειδικοί για να υπάρχει ανάμεσά μας ειρήνη. «Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή είναι να είσαι σε μία μόνιμη διαμάχη με το γιο σου» κι όμως παρά τις δυσκολίες και τις διαμάχες καταφέραμε να τα βρούμε.

Λίγη υποχώρηση εγώ και λίγη εκείνος και τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Κάθε φορά που έκανε μία εργασία στην ώρα της του επέτρεπα να κάνει κάτι απ’ αυτά που του είχα απαγορεύσει. Κάθε φορά που ήταν συνεπής και σωστός του έκανα και μία χάρη. Με τον καιρό άρχισε να βελτιώνεται σαν μαθητής τη στιγμή που είχε πάρει την κάτω βόλτα και αποτύγχανε στο ένα διαγώνισμα μετά το άλλο.

Οι καθηγητές του ήξεραν γιατί είναι ικανός. Εγώ από τη μεριά μου ήξερα επίσης γιατί ήταν ικανός. Όλοι ξέραμε πως είναι αυτός που είναι και δεν θα μας κάνει το χατίρι να αλλάξει.

Με τον καιρό άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα γίνει στο μέλλον; Τι θα συμβεί όταν τελειώσει το λύκειο, αν είμαστε τυχεροί και το τελειώσει; Τι θα κάνει στη ζωή του; Θα έχει αυτό που λέμε κίνητρο να βρει μια δουλειά και να μπορεί να φροντίζει μόνος του τον εαυτό του; Θα διεκδικήσει ποτέ κάτι παραπάνω από τον ελάχιστο μισθό; Πώς φτάσαμε ως εδώ; Μήπως το λάθος είναι δικό μου; Τι έκανα; Τι μπορώ να κάνω τώρα;

Αυτές οι σκέψεις με κρατούσαν ξάγρυπνη κάθε βράδυ και μου στοίχειωναν τις μέρες και κανένας ειδικός ή φίλος δεν φάνηκε να έχει μία έστω απάντηση στις ερωτήσεις μου σχετικά με το μέλλον του.

Οι απαντήσεις αυτές ήρθαν από μόνες τους με τον καιρό… Πώς;

Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι μου έλειπε πολύ ο γιος μου. Μου έλειπε το γέλιο του, η παρέα μαζί του, ακόμα και οι φίλοι του και τα μηνύματα που μου έστελναν αργά το βράδυ με τα διάφορα memes που νόμιζαν ότι είναι αστεία.

Η συζήτηση που ακολούθησε δεν ήταν προσχεδιασμένο να γίνει αλλά μόλις την κάναμε συνειδητοποίησα πόσο ευγνώμων ήμουν που την έκανα. Μία μέρα του είπα: «Σου επιστρέφω όλα τα προνόμια που σου είχα στερήσει τόσο καιρό όχι γιατί το αξίζεις, αλλά επειδή κουράστηκα να πιστεύω ότι έτσι μπορώ να σε αλλάξω. Δεν θέλω να σε αλλάξω ούτε να σε ελέγχω, ακόμα και αν είναι προς το συμφέρον σου να έχεις καλούς βαθμούς και να τα πηγαίνεις καλά στο σχολείο. Είσαι απίστευτα έξυπνος. Το ξέρω γιατί σε έχω γεννήσει και σε ξέρω πολύ καλά. Είσαι ένα σκληρό παιδί που έχει μάθει να επιβιώνει. Αγαπάς τους φίλους σου και σου αρέσει να περνάς χρόνο μαζί τους. Έχεις πολλά ταλέντα και είσαι πάντα εκεί όταν σε χρειάζονται. Πιστεύω ότι καταλαβαίνεις από μόνος σου πώς έτσι που φέρεσαι είναι σαν να κλείνεις την πόρτα στο μέλλον σου και ξέρω ότι είσαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβεις πως αν δεν καταφέρεις να τελειώσεις το σχολείο, θα έχεις κάνει μεγάλο κακό στον εαυτό σου.

Ξέρω πως όλα αυτά που σου λέω τα ξέρεις από μόνος σου και…». Πήρα μία βαθιά ανάσα. «… Πιστεύω σε σένα 100% και σε εμπιστεύομαι. Δεν πρόκειται να σε ξαναρωτήσω αν έκανες τα μαθήματά σου ούτε θα σου ξαναφωνάξω. Μεγάλο παιδί είσαι, γνωρίζεις καλά τι συνέπειες για το μέλλον σου θα έχουν οι πράξεις σου αν δεν λάβεις σοβαρά αυτά που σου λέω. Το μόνο που σου ζητάω είναι να μου πεις από δω και πέρα τι σκοπεύεις να κάνεις γιατί αν περιμένεις να σε αφήσω να ζεις εδώ χωρίς να έχεις καμία υποχρέωση και να παίζεις όλη μέρα βιντεοπαιχνίδια για το υπόλοιπο της ζωής σου είσαι γελασμένος.

Πρέπει να βρεις μία δουλειά για να βγάζεις τα δικά σου χρήματα και να τα ξοδεύεις όπου θέλεις εσύ. Τι λες;».

Με πήρε αγκαλιά, με ευχαρίστησε και μου είπε ότι θα ακολουθήσει τις συμβουλές μου και θα κάνει αυτά που του είπα και… κυρίες και κύριοι όντως τα έκανε.

Προσπάθησε σκληρά, αλλά τα κατάφερε.

Τα έφτιαξε με ένα υπέροχο κορίτσι που με τον τρόπο της τον κάνει να θέλει να προσπαθεί ακόμα περισσότερο. Είναι συνεπέστατος σε όλα του και μάλιστα αποφάσισε να εγγραφεί σε ένα τμήμα που φτιάχτηκε πρόσφατα στο πανεπιστήμιο (στο οποίο τα κατάφερε και πέρασε τελικά) για να μάθει πρώτες βοήθειες και να γίνει διασώστης. Και όλα αυτά από μόνος του. Εντελώς μόνος του. Χωρίς να του ξαναπαραπονεθώ, χωρίς να του ξαναγκρινιάξω.

Σήμερα μαθαίνει χορό, μαθαίνει επίσης να παίζει βιολοντσέλο και βρήκε και δουλειά που του εξασφαλίζει ένα καλό μεροκάματο. Το καλοκαίρι που μας πέρασε δούλεψε σεζόν και δεν έκανε καθόλου διακοπές, αντίθετα ήταν όλη μέρα στην παραλία κάτω από το λιοπύρι και εξυπηρετούσε τους λουόμενους.

Είναι ικανός για τα πάντα αρκεί να μην τον πιέζεις. Αυτό που δεν του άρεσε τόσα χρόνια και τσίναγε σαν ατίθασο άλογο που προσπαθείς να του βάλεις χαλινάρι ήταν η προσπάθειά μου να του επιβληθώ και να τον ελέγχω.

Σήμερα ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή του από το λύκειο είναι στο τηλεφωνικό κέντρο της Άμεσης Βοήθειας και χρησιμοποιεί αυτό το υπέροχο χάρισμα που του έδωσε ο Θεός να παραμένει ψύχραιμος σε κρίσιμες στιγμές, να βοηθάει και να συμβουλεύει τους ανθρώπους και να σώζει κυριολεκτικά ζωές και όλα αυτά κατά τη διάρκεια μιας παγκόσμιας πανδημίας.

Δεν είναι πια το γλυκό μου αγοράκι. Είναι ένας άντρας δυνατός με όραμα, με φιλοδοξίες και μεγάλα σχέδια για το μέλλον του. Έχει μία εξαιρετική δουλειά και μία ακόμα πιο εξαιρετική κοπέλα και με μεγάλη μου χαρά μπορώ να σας πω πως από «εχθροί» που ήμασταν κάποτε έχουμε γίνει οι καλύτεροι φίλοι.

Κοντραριζόμαστε ακόμα κατά καιρούς αλλά ειλικρινά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στις καταστάσεις που ζούσαμε. Είμαι πιο περήφανη από ποτέ και συνειδητοποιώ ότι δεν έπρεπε να είχα δώσει ποτέ σημασία στα λόγια κανενός εκ των ειδικών που πίστευα ότι μπορούσαν να μας βοηθήσουν.

Το μόνο που έπρεπε να κάνω είναι να μάθω να πιστεύω στον εαυτό μου ως μητέρα αλλά και στο παιδί μου και να σταματήσω να πιστεύω πώς θα αποτύχω. Το παιδί μου είχε τις απαντήσεις που χρειαζόταν αλλά ήταν κρυμμένες βαθιά μέσα του.

Αρκούσε να πιστέψω λίγο παραπάνω, χωρίς καχυποψία και επιφυλάξεις στο γιο μου, αν και αργά το κατάλαβα. Ώρα να το καταλάβετε και εσείς!

Πηγή: scarymommy.com – το διαβάσαμε: singleparent.gr

ΠΗΓΗ:www.fumara.gr