Ότι Δεν Λύνεται Κόβεται, Για Να Πάει Η Ζωή Μπροστά.

Ένα ακόμη κείμενο που ξεκινάει με το: «Που πάω ρε φίλε;».
Ξαναχάθηκα εννοείται! Δεν το ‘χω και πολύ δύσκολο απ’ ότι φαίνεται.
Απλά όσο πιο πολύ χάνομαι, τόσο πιο κοντά μου φτάνω τώρα τελευταία.

Μέρα νύχτα, μαθαίνω και κάτι καινούριο τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για τους άλλους.

Γνωρίζω πλέον με σιγουριά πως τα «περίπου», τα «λίγο», τα «αύριο», τα «σχεδόν» και οι εκπτώσεις πάσης φύσεως καθόλου δεν μου ταιριάζουν.

Δεν συμβιβάζομαι εύκολα, δεν μπαίνω σε αναμονές, δεν χωράω σε καλούπια και δεν εγκλωβίζομαι για κανέναν λόγο σε κλουβιά και σε συναισθηματικά αδιέξοδα.

Μα αν τύχει και μπω, βρίσκω τον τρόπο και δραπετεύω.

Βαριέμαι τρομερά τους συνωστισμούς, τα «φύγε εσύ-έλα εσύ». Όποιος δεν σ’ έχει προτεραιότητα τώρα, δεν θα σ’ έχει ποτέ.

Δεν γουστάρω δανεικές και παραφορτωμένες κρεμάστρες για να κρεμάσω την καρδιά μου. Την προτιμώ στη θέση της.

Δεν θα κάτσω να δώσω περαιτέρω εξηγήσεις. Όποιος ήθελε να καταλάβαινε την ώρα που έπρεπε. Το πουλάκι έχει πολύ υπομονή, μα κάποια στιγμή τα παίρνει κρανίο και βαράει εξαφάνιση.

Εδώ δεν είναι ούτε «Πρόνοια», ούτε το φιλόπτωχο ταμείο, ούτε οικοδιδασκαλείο!

Άιντε γιατί παράγινε το κακό!

Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και γω στον δικό μου ήρεμα και αναπαυτικά.

Ο καθείς ας αναλάβει τις προσωπικές του ευθύνες και ας τα βγάλει πέρα μόνος του με τον εγκέφαλο του.

Μας τελείωσαν τα εγκεφαλικά δάνεια, όπως το δουλεύουμε εμείς δουλέψτε το και σεις, αλλιώς μη το κουβαλάτε τζάμπα. Κρίμα να πιάνει τόσο χώρο στο κεφάλι σας ε;

Ειλικρινά πια έχω αναγουλιάσει με τα ίδια και τα ίδια, τα μιχ-μιχ, τις μιζέριες, τα ξεφυσήματα.

Από ανασφάλεια σε ανασφάλεια και από τσιμπούρι σε τσιμπούρι, δουλειά δε γίνεται.

Ότι δεν λύνεται κόβεται. Όλα τ’ άλλα είναι αναποφασιστικότητα, αδυναμία και πεντακάθαρη βλακεία.

Ο χρόνος δεν είναι «Πηνελόπη», η ζωή είναι μία, οι ευκαιρίες δεν έρχονται με τη σέσουλα, οι σελίδες είναι για να γεμίζουν και να πηγαίνουν παρακάτω, τα πάντα είναι ρευστά κι αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο που κυλά.

Δεν είμαστε δέντρα! Μπορούμε να ξεκολλήσουμε και να ξεμπερδευτούμε ανά πάσα στιγμή, αρκεί να το πάρουμε απόφαση.

Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κανέναν που δεν θέλει να σωθεί, ούτε να περιμένουμε πότε θα πάρει μπρος.

Κοιτάμε μπροστά, ότι πέρασε ανήκει στο παρελθόν. Το παρόν γράφεται τώρα φίλοι μου, διαλέξτε προσεκτικά τα χρώματα με τα οποία θα το χρωματίσετε.

Πηγή: loveletters.gr

Γράφει η Μοσχούλα Σολάκη