Ο χρόνος είναι κάτι σχετικό λένε, αλλά όταν σου ζητάει χρόνο ο ίδιος σου ο εαυτός, δεν είναι κάτι σχετικό.

Είναι συγκεκριμένο. Πολύ συγκεκριμένο. Και απλώς εσύ το αποφεύγεις με διάφορες δικαιολογίες και όλο το αναβάλεις. Αυτή τη χρονιά λες, θα μου αφιερώσω χρόνο, αλλά δεν το κάνεις. Κοντεύει να τελειώσει και αυτό το βιβλίο των 365 σελίδων και ξεφυλλίζοντάς το βλέπεις ότι το όνομά σου είναι γραμμένο ελάχιστες φορές.
Υπόσχεσαι τότε στον εαυτό σου ότι το καινούριο που θα αγοράσεις, θα το γεμίσεις με δικές σου μοναδικές στιγμές. Όμως και η επόμενη χρονιά σε βρίσκει πάλι σε μια συνεχή τρέλα, σε ένα διαρκές κυνήγι του χρόνου.

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έλεγε ότι ο χρόνος δεν υπάρχει. Ότι είναι ένα ανθρώπινη ανακάλυψη και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες. Πράγματι, τον χρόνο τον φτιάξαμε εμείς, αλλά το δημιούργημά μας αυτό, τείνει να μετατραπεί σε ένα τέρας που θέλει να μας καταβροχθίσει. Για μάτια του θα φανταζόμουνα δύο τεράστια στρογγυλά ρολόγια, ενώ ο ήχος της φωνής του θα ακουγόταν σαν το πιο εκνευριστικό ξυπνητήρι! Τις ανάγκες μας λοιπόν σίγουρα δεν τις ικανοποιούμε. Μια επίσκεψη σε έναν φίλο που μένει μακριά, μια βόλτα στο πάρκο την ώρα που δύει ο ήλιος, ψώνια στο κέντρο της πόλης, ένα ταξίδι στο εξωτερικό να δεις την αδερφή σου που «ξενιτεύτηκε», ή απλώς και σε νησί των Κυκλάδων για να πάρεις μια αγκαλιά αγαπημένη σου φίλη που την πήραν εκεί αναπληρώτρια δασκάλα…

Για πότε ξυπνάς και για πότε επιστρέφεις και πάλι στο κρεβάτι για τον βραδινό ύπνο, ούτε που το καταλαβαίνεις. Και έτσι περνούν οι μέρες και τα χρόνια και χρόνο στον εαυτό σου δεν έχεις χαρίσει. Σε πράγματα που σου αρέσουν και όχι που πρέπει να κάνεις.

Σε πράγματα που σε γεμίζουν και όχι που σου αδειάζουν τις μπαταρίες. Και πάντα έχεις την πεποίθηση ότι στο επόμενο «βιβλίο» που θα αγοράσεις, θα σου δοθεί η ευκαιρία να επανορθώσεις και να γράψεις για σένα. Να σταθείς όρθιος μπροστά στον καθρέφτη και να μπορείς να σε κοιτάξεις στα μάτια. Να έχεις τηρήσει την υπόσχεσή σου. Να σε έχεις ακούσει. Μας φωνάζει με χίλιους τρόπους ο εαυτός μας. Απλώς εμείς επιλέγουμε συνήθως να κλείσουμε τα αυτιά μας. Ποιος σου είπε όμως ότι το κατάστημα που πουλάει το βιβλίο, θα παραμείνει ανοιχτό για πάντα; Κι αν όταν εσύ επιτέλους μάθεις να γράφεις το όνομά σου σε αυτό-γιατί μπορεί από το νηπιαγωγείο να το ξέρεις, αλλά ουσιαστικά δεν το έχεις μάθει ποτέ- τότε να μην μπορείς το προμηθευτείς;

Έφτασες τρέχοντας στο κατάστημα παραμονή Πρωτοχρονιάς αλλά ο χώρος έμοιαζε εγκαταλελειμμένος. Όπως και εσύ είχες εγκαταλείψει τον εαυτό σου. Χτύπαγες με μανία την τζαμαρία, όμως ήταν ανούσιο. Κανείς δεν ήταν εκεί να σε ακούσει. Μέσα ένα χάος από συντρίμμια. Όπως και το μέσα σου. Και εσένα να σου χτύπαγε κάποιος την πόρτα, δε θα άνοιγες με τέτοιο χάος. Τζαμαρία δεν έχεις. Πολλή εύθραυστη. Πόρτα ασφαλείας έχεις βάλει. Έφυγες με βήματα αργά αλλά σταθερά. Πρώτη φορά δεν έτρεχες. Πρώτη φορά δε βιαζόσουν. Κάπου κάπου άκουγες κάποια χτυπήματα στην πόρτα σου, όμως αυτή τη φορά τα αυτιά σου ήταν ανοιχτά μόνο για σένα. Η υπόσχεση που είχες δώσει στον εαυτό σου έπρεπε να τηρηθεί. Ήθελες χρόνο για σένα. Δεν είναι εγωιστικό. Είναι μερικές φορές αναγκαίο. Για πόσο; Για τώρα; Για πάντα; Όλα είναι σχετικά… Όλα είναι απλώς λέξεις. Η ουσία είναι αλλού. Και αυτή είναι πολύ συγκεκριμένη. Η ουσία είναι στο «εσύ».
Λέξη κι αυτή βέβαια, θα πείτε. Όμως πρόκειται για ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ αντωνυμία…

Της Μαρίας Ιατρίδη.

ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr