Ο αξιοπρεπής μόνος γονιός δίνει τη μάχη του σιωπηρά
να απαλύνεις τον πόνο που σου έχουν προκαλέσει. Ξυπνάς κάθε πρωί και έχεις να πολεμήσεις τους ίδιους ακριβώς δαίμονες με εχθές το βράδυ. Σε έχουν αφήσει να τα βγάλεις πέρα μόνος/η σου.
Ίσως να έχεις ένα φίλο ή κάποιο συγγενή στο πλευρό σου, ο όποιος να σου λέει ότι είναι εδώ για σένα, που να σου λέει ότι μπορείς να στηριχτείς πάνω του όποτε τον χρειαστείς, που σου ζητάει να μην ντραπείς να του τηλεφωνήσεις ο, τι ώρα και αν είναι.
Όσο καλός κι αν είναι και όσο καλές προθέσεις και αν έχει, δεν θα νιώσει ποτέ τον πόνο σου και δεν θα καταλάβει ποτέ πως είναι να αγωνίζεσαι κάθε μέρα, όλη μέρα.
Και εσύ εκεί. Εξακολουθείς να στέκεσαι σιωπηλός/η και να προσπαθείς να διώξεις τον πόνο. Ή τουλάχιστον να μην σκέφτεσαι ότι τον νιώθεις. Ξυπνάς κάθε πρωί και λες στον εαυτό σου, ότι θα κάνεις το καλύτερο που μπορείς. Μπορείς;
Είναι το πιο μοναχικό συναίσθημα στον κόσμο, το ξέρω: Να προσπαθείς να επουλώσεις τις πληγές σου, πληγές για τις οποίες δεν γνωρίζει κανείς το παραμικρό κι αν κάποιοι-ελάχιστοι-γνωρίζουν δεν μπορούν να καταλάβουν.
Δύσκολο πράγμα να προσποιείσαι ότι δεν σου συμβαίνει τίποτα. Δύσκολο να πρέπει να κουβαλήσεις μόνος σου αυτό το σταυρό.
Μη φοβάσαι γιατί δεν είσαι μόνος/η. Ίσως να αισθάνεσαι έτσι, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν είσαι μόνος. Πολλοί δεν μιλούν για αυτά που τους συμβαίνουν, ενώ θα έπρεπε. Μίλα!
Πηγή: thoughtcatalog.com
– Το διαβάσαμε: singleparent.gr
ΠΗΓΗ:www.fumara.gr
