Μη ζεις μόνο με τις αναμνήσεις, ζήσε το τώρα, ταξίδεψε όσο μπορείς σήμερα!

Καθημερινά ζούμε το τι θα καταφέρουμε αύριο, τι καταφέραμε χθες, πόσα αποκτήσαμε και πόσα θα αποκτήσουμε στο αύριο. Ένα μέλλον που πάντα ήταν αβέβαιο, κανείς δε μπορεί να ξέρει τι τον περιμένει αύριο.

Δημιουργούμε, χτίζουμε, αγοράζουμε, επενδύουμε με μια σιγουριά που δεν υφίσταται. Αν καθίσεις σε μια γωνιά και σκεφτείς πως άλλαξε η ζωή σου, ίσως αναθεωρήσεις για τον τρόπο που βιώνεις αυτές τις αλλαγές.

Το άγχος έρχεται και μας καταβάλει, πιο δυνατό από κάθε κυκλώνα. Γιατί το καιρικό φαινόμενο θα περάσει. Το άγχος όμως χτίζει κάτι σκοτεινό μέσα μας. Που μετά είναι δύσκολο να το αποβάλλεις, να το γκρεμίσεις. Και πρέπει να το γκρεμίσεις συθέμελα για να ανασάνεις. Ειδάλλως τα μισογκρεμισμένα συντρίμμια θα παραμείνουν εκεί, θα είναι τα εμπόδια σου. Η θεωρία είναι εύκολη, όπως και τα λόγια. Η πράξη είναι που μας μπλοκάρει. Μπορεί τελικά να ελευθερωθεί πραγματικά η ζωή μας ή είναι όλα θεωρία;

Τα θέλω σου και η πραγματική αξία τους!

Όταν σχεδιάζουμε κάτι χρειαζόμαστε βάσεις. Που τις βρίσκουμε; Στο παρελθόν μας. «Θυμάσαι τότε που είδαμε εκείνο το ωραίο σπίτι στην παραλία; Θα ήθελα να έχω ένα παρόμοιο και εγώ». Τότε ξεκινά ένα βάσανο, πως μπορώ εκείνη την ανάμνηση να την κάνω πραγματικότητα; Αντέχω οικονομικά να ανταπεξέλθω στο βάρος ενός σπιτιού; Μπορώ να το συντηρήσω, μπορώ πραγματικά να το έχω;

«Θυμάσαι τότε που είδαμε εκείνο το ωραίο έπιπλο, το αντικείμενο, τον πίνακα, τη βιβλιοθήκη; Θέλω να το αποκτήσω, θέλω να το έχω δικό μου». Μερικές φορές δεν είναι μόνο το κόστος που μπορεί να είναι απαγορευτικό, αλλά το ίδιο το αντικείμενο. Πόσο πραγματικά το χρειάζεσαι; Που θα το βάλεις, θα το χρησιμοποιήσεις όντως; Θα το θέλεις μετά από λίγο καιρό; Είναι εφήμερο ή κάτι που θα σε καλύψει για μεγάλο χρονικό διάστημα;

«Θυμάσαι τότε που θέλαμε να πάμε ένα ταξίδι και δεν μπορούσαμε; Που δεν είχαμε τον χρόνο, τα χρήματα ή τη σωματική ικανότητα»; Και τελικά αυτό το ταξίδι δεν έγινε ποτέ, έμεινε ένα απωθημένο. Τα ταξίδια είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξοδέψεις χρόνο και χρήμα. Αυτό επικρατεί στο δικό μου μυαλό και στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Οι περιορισμοί που έχουν επιβληθεί στις ζωές όλων μας την περίοδο της πανδημίας, είναι κατά κάποιο τρόπο μια απόδειξη.

Αναμνήσεις μιας καλύτερης ζωής ή ψευδαισθήσεις;

Στην αρχή της καραντίνας αρκετοί αγοράσαν ότι έβρισκαν από τρόφιμα έως ξέρετε τι άλλο. Και μετά αγοράσαν αντικείμενα που αποζητούσαν καιρό. Κάτι να καλύψουν το άγχος τους, τη μοναξιά τους, τα θέλω τους και τα εγώ τους. Σύντομα όμως κατάλαβαν πως με όσα αντικείμενα και αν γεμίσεις ένα σπίτι, τίποτα δε σε γεμίζει. Ξεκίνησαν να τους λείπουν οι διακοπές, το ταξίδι, η απόδραση τους ένα Σαββατοκύριακο. Η επαφή με τη φύση, η αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους.

Δεν γεμίζει ένα σπίτι με τεράστιες οθόνες τηλεοράσεων, έπιπλα, νέα ρούχα και σατέν σεντόνια. Όλα αυτά είναι εφήμερα και αν δεν καλύψεις τις εσωτερικές σου ανάγκες, όλα τα υλικά να συγκεντρώσεις, θα παραμένεις διψασμένος! Γιατί καταλαβαίνεις πως ότι είχες ήταν οι αναμνήσεις μια καλύτερης ζωής. Δηλαδή όλα όσα είχες την ψευδαίσθηση ότι θα σου προσφέρουν μια άλλη ζωή. Τώρα όμως είναι ακόμα στάσιμη, μίζερη, σκοτεινή, μοναχική. Γιατί έπεσες στην παγίδα των αναμνήσεων και όχι των πραγματικών θέλω σου!

Είναι οι δικές σου αναμνήσεις, μη περιμένεις οι άλλοι να τις αγκαλιάσουν.

Ανέφερα πριν πως για μένα τα ταξίδια είναι οι καλύτερες αναμνήσεις που μπορώ να έχω. Και ο καλύτερος τρόπος για να ξοδέψω τα χρήματα μου. Ακόμα και σε ταξίδια που δεν πέρασα όμορφα ή όχι όπως τα περίμενα. Κάτι μαθαίνεις πάντα ταξιδεύοντας, έχεις δει άλλους τόπους, συνάντησες άλλους ανθρώπους και συνήθειες. Βγήκες από τη ζώνη ασφαλείας, από τη βολή σου, και έφυγες μακριά. Αυτό σε βοήθησε να ωριμάσεις, να δεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Και αρκετές φορές να καταλάβεις πόσο μικρός είσαι τελικά, ειδικά αν ταξιδεύεις εσύ με το εγώ σου.

Ο καθένας μας φυσικά είναι μοναδικός και κρατά διαφορετικά πράγματα και αναμνήσεις. Τα καλυτέρα μου ταξίδια μέχρι σήμερα ήταν στο Λιβανό και στο Παρίσι. Για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Με διαφορετικές αναμνήσεις. Όσο και να σας τις εξηγήσω δεν θα τις καταλάβετε. Γιατί τις έζησα εγώ, είναι δικές μου. Όπως οι δικές σας αναμνήσεις είναι ιδανικές και πολύτιμες μόνο μέσα στο μυαλό σας. Δεν περιμένω από κανέναν να αγκαλιάσει αυτά που έζησα εγώ. Είναι κομμάτι του καθενός μας ότι έχουμε και μας ανήκει.

Θα ήθελα όμως να σκεφτείς αγαπητέ αναγνώστη, έκανες όσα ήθελες πραγματικά στη ζωή σου μέχρι σήμερα; Φρόντισες τον εαυτό σου όσο περισσότερο μπορούσες; Του χάρισες μοναδικές αναμνήσεις; Τις κρατάς με αντικείμενα ή ζουν γλυκά και ταπεινά μέσα σου; Μίλησες με ανθρώπους, γνώρισες και μύρισες άλλους πολιτισμούς; Ετοιμάζεις ήδη την επόμενη απόδραση σου; Έχεις καταλάβει τι έχει περισσότερη αξία για σένα;

Εμένα μου πήρε καιρό ή απλά έπρεπε να ωριμάσω με διαφορετικό τρόπο και εμπειρίες. Είδα με τα χρόνια τι μου έμεινε τελικά από το κάθε ταξίδι, από την κάθε τάση σύντομης φυγής. Με θυμάμαι να γυρίζω με βαλίτσες γεμάτες σουβενίρ και δώρα που έκανα στον εαυτό μου. Για να θυμάμαι την κάθε χώρα και τον κάθε προορισμό. Το 95% τελικά ήταν άχρηστα αντικείμενα που χάθηκαν στο χρόνο. Μέχρι σήμερα όμως δεν ξέχασα τις εικόνες, τις μυρωδιές, τους ανθρώπους, τα κτίρια, τα μνημεία.

Τώρα έχω καταλάβει πως αξίζει περισσότερο να επενδύω στον εαυτό μου και στο να με προσέχω.

Να με πηγαίνω από μέρος σε μέρος, να ανακαλύπτω, να χάνω το δρόμο μου σε άγνωστες χώρες. Χωρίς κινητό, με ένα απλό διπλωμένο χάρτη στα έξι. Να ρωτάω τους «ξένους» ντόπιους, να βρισκω μικρά καφέ να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα. Να προσεγγίζω γεύσεις, να δοκιμάζω κάτι διαφορετικό. Να βρισκω ηρεμία στο αναπάντεχο και λιμάνι στο αναπόφευκτο.

Κάποιες φορές αξίζει περισσότερο μια στιγμή στο μάτι του κυκλώνα παρά μια ζωή ολόκληρη στην ρουτίνα της σιγουριάς. Ποιες είναι αυτές οι φορές; Αυτό εξαρτάται από εσένα, από όσα θέλει η ψυχούλα σου. Φρόντισε όμως να είναι οι δικές σου επιθυμίες και όχι να επηρεαστείς από τους άλλους ταξιδιώτες της ζωής. Να κουβαλήσεις πίσω όσα αξίζουν και όχι όσα θα προβάλεις στους άλλους για να δείξεις πόσα ξόδεψες ή πόσο καλά πέρασες. Αυτό θα αντικατοπτριστεί από την ηρεμία στο χαμόγελο σου όταν θα μιλάς για το πρόσφατο ταξίδι σου. Κάνε τον κάθε προορισμό σου σημαντικό, για σένα!

Υστερόγραφο: φαινομενικά για αρκετούς το κείμενο μπορεί να μην φανεί σχετικό με την υγεία ή την αναπηρία. Αντικειμενικά όμως, οι περισσότερες ασθένειες ξεκινούν από το άγχος, το στρες και από το ότι δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας. Ψυχοσωματικές ασθένειες και αυτοάνοσα καλπάζουν όταν παραμερίζουμε τις ανάγκες μας. Η υγεία και η αρρώστια χωρίζονται από μια λεπτή κλωστή. Μπορείς να την κάνεις πιο γερή, πιο δυνατή, αν βάλεις προτεραιότητα τη δική σου ψυχική υγεία. Δεν είναι το ταξίδι που μετράει αλλά ο προορισμός. Ο δικός σας προορισμός ας μην είναι μόνο μια τοποθεσία αλλά το μέσα σας, που χρειάζεται φροντίδα και αγάπη!

Σύνταξη – επιμέλεια κειμένου:  Βογιατζής Ηλίας για  newsitamea.gr

.