Μερικές φορές δεν αντέχω και θέλω να σηκωθώ να φύγω.

Θέλω να εγκαταλείψω τη σταθερότητα, τις αναμνήσεις, τη σχέση μας, εδώ και 22 χρόνια. Μερικές φορές θέλω να αφήσω πίσω στο παρελθόν εκείνο τον άντρα, που απογοητεύεται τόσο εύκολα, που δεν βλέπει τα πράγματα, όπως τα βλέπω εγώ, που αφήνει ακόμα το καπάκι της τουαλέτας όρθιο.

Με πειράζει πλέον ακόμα και αυτό. Όλα με ενοχλούν. Θέλω μια πιο ήρεμη ζωή, πιο απλή, χωρίς εντάσεις, τσακωμούς, υποχρεώσεις και παραχωρήσεις.

Μερικές φορές ο γάμος είναι δύσκολος, πολύ δύσκολος και σε κάνει να θες να βάλεις ένα οριστικό τέλος.

Αυτή η χαμογελαστή, 22χρονη γυναίκα, που βλέπω στις φωτογραφίες δεν είναι το ίδιο πρόσωπο με την 44χρονη γυναίκα, που είμαι σήμερα. Έχει σκληρύνει, έχει απογοητευτεί και συχνά αισθάνεται πολύ κουρασμένη, για να κάνει ακόμα και τα βασικά.

Είναι πιο συμπονετική απέναντι σε ξένους, που υποφέρουν, επειδή υποφέρει και η ίδια, αλλά όχι απέναντι σε δικά της άτομα. Βάζει τις ανάγκες των άλλων και πιο πολύ των παιδιών της πάνω από εκείνη, γιατί αυτό πρέπει να κάνει μια μητέρα.

Αν και μερικές φορές ζορίζεται να κάνει ακόμα και αυτό. Αγαπάει δυνατά, έντονα, με πάθος, αλλά συχνά αναρωτιέται, αν αυτό είναι αρκετό.

Μερικές φορές θέλω να εγκαταλείψω, αλλά κάτι με σταματά. Δεν ξέρω τί.

Ένας λόγος είναι σίγουρα αυτές οι πανέμορφες, γλυκιές, τρεις φατσούλες, που με κοιτάνε με τα «λαγουδίσια» ματάκια τους και λιώνω. Ίσως να είναι ο φόβος του να ζει κανείς μια ζωή μόνος, χωρίς σύντροφο. Ίσως είναι ο φόβος του διαχωρισμού δυο ζωών, που 22 χρόνια τώρα είναι αλληλένδετες.

Ξέρω, πως όσα με απασχολούν, απασχολούν και εκατομμύρια άλλες γυναίκες στον κόσμο. Πολλά ζευγάρια χωρίζουν για διάφορους λόγους: απιστία, ασυμφωνία χαρακτήρων ή απλά επειδή συνειδητοποίησαν, ότι θέλουν διαφορετικά πράγματα στη ζωή τους.

Εγώ πάλι από τη μεριά μου, κάθε που θέλω να εγκαταλείψω τις προσπάθειες, βλέπω φωτογραφίες μας. Εκτός απ’ τα παιδιά μου, ένας ακόμα λόγος που μένω είναι αυτός: οι φωτογραφίες.

Βλέπω την ευτυχία, που ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, τα χαμόγελα, τις αγκαλιές, τις ανέμελες στιγμές, τα γέλια μας και τις τόσο ωραίες στιγμές, που έχουμε περάσει. Κάθε χαμόγελο μου θυμίζει, ότι μαζί ξεπεράσαμε τον πόνο των αποβολών και των εξωσωματικών, των θανάτων και των ασθενειών, που βρέθηκαν στο δρόμο μας.

Αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλο σφιχτά και προχωράγαμε μαζί. Το βλέμμα του, η αναπνοή του, το «εγώ είμαι εδώ για σένα», μου θυμίζει, πως, όταν είναι εδώ, μπορώ να πιάσω το χέρι του και να τα ξεχάσω όλα.

Κοιτάζω τα μάτια του και βλέπω, ότι είναι ο πιο κοντινός μου άνθρωπος. Ο πιο αξιοπρεπής άνθρωπος, που έχω γνωρίσει. Μερικές φορές νιώθεις, ότι ο γάμος σου, σου δυσκολεύει τη ζωή. Είναι σκληρός ενίοτε, πιο σκληρός απ’ όσο πρέπει. Η φυγή από ένα τέτοιο γάμο φαντάζει στα μάτια σου ως η μόνη λογική λύση ή το πιο εύκολο και σωστό πράγμα, που μπορείς να κάνεις.

Ναι, μερικές φορές θέλω να φύγω, αλλά όχι σήμερα.

Διότι παρόλο, που είμαι σε μία φάση, που νιώθω πιο χάλια από ποτέ, βλέπω σε αυτές τις φωτογραφίες και στα μάτια του άντρα μου μία ευκαιρία και ένα λόγο να τον ξαναερωτευτώ.

Έτσι, κάθε που νιώθω το άγχος και την απελπισία να με κυριεύουν και θέλω να παραιτηθώ, υπενθυμίζω στον εαυτό μου, ότι «αύριο ξημερώνει μία νέα μέρα, καλύτερη», όπως συμβαίνει πάντα. Ελπίζω να συμβαίνει πάντα.

Πηγή: singleparent.gr