Μεγαλώνοντας Μαζί Με Το Παιδί Μου

Όταν το παιδί μου δεν είναι ούτε αρκετά μικρό ούτε αρκετά μεγάλο…

Γράφει η Δήμητρα Κληρονόμου

Μπορεί να μην υπάρχει συχνότερο και πιο καυτό θέμα μέσα σε μια οικογένεια με παιδιά που πλησιάζουν την εφηβεία ή βρίσκονται στην εφηβεία από το θέμα της ώρας που το παιδί θα επιστρέψει στο σπίτι.

Αρκετά συχνά αυτό το θέμα πηγαίνει πακέτο με το άλλο μεγάλο θέμα που έχει να κάνει με το πού θα πάει το παιδί στην έξοδό του από το σπίτι. Άρα λοιπόν ο συνδυασμός είναι: <<Πού θα πας και τί ώρα θα γυρίσεις;>>

Η ώρα της επιστροφής του παιδιού στο σπίτι αποτελεί μια οικογενειακή σύμβαση που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Φανταστείτε ένα οικοδομικό τετράγωνο όπου ζουν, ανάμεσα στις άλλες, και δέκα οικογένειες με δεκαεξάχρονα αγόρια.

Advertisement

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα παιδί που ετοιμάζεται να βγει Σάββατο βράδυ, κάποια στιγμή θα προκύψει το ζήτημα της ώρας της επιστροφής και θα αρχίσει το τελετουργικό ενός παζαρέματος.

Μπορεί στο ένα σπίτι οι γονείς να απαιτούν από το παιδί τους να επιστρέψει το αργότερο στις 12 τα μεσάνυχτα και στο διπλανό σπίτι οι γονείς να ζητούν από το παιδί τους να γυρίσει το αργότερο στη 1 τα μεσάνυχτα. Πώς επιλέγεται η ώρα εκκίνησης?

Από την πλευρά του παιδιού τα πράγματα είναι πιο συχνά ξεκάθαρα, π.χ., θα γυρίσω στις 2:30 π.μ. γιατί η συναυλία τελειώνει στις 2. Όσο για τον γονιό,τα κριτήρια της επιλογής της ώρας εκκίνησης συνιστούν ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο, ή έστω μια μπερδεμένη ιστορία.

Advertisement

Πάντα είχα την απορία για το πώς φθάνει ένας γονιός στο σημείο να αποφανθεί: <<Αυτή την ώρα πρέπει να γυρίσεις>>! Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι όλα αυτά, οι διάλογοι και οι διαπραγματεύσεις που διαδραματίζονται σε ένα κλίμα αδιέξοδης αντιπαράθεσης και την ευθύνη για τη δημιουργία αυτού του κλίματος τη φέρουν αποκλειστικά οι γονείς.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί να υπάρχουν γονείς που να ενδιαφέρονται περισσότερο για την αντιπαράθεση και λιγότερο για τη συμφωνία και τη συνεργασία με τα παιδιά τους.

Το εύλογο ερώτημα είναι: Πότε είναι αρκετά κανείς έτοιμος για να κάνει το επόμενο βήμα στην ζωή του?

Νομίζω τελικά ότι ισχύει και για τα βήματα της ζωής μας με το παιδί.

Ποτέ δεν είμαστε εντελώς έτοιμοι για το επόμενο βήμα, αλλά αν περιμένουμε να νιώσουμε εντελώς έτοιμοι για να προχωρήσουμε, τότε θα δούμε τη ζωή μας να περνάει από μπροστά μας, χωρίς να προλάβουμε να κάνουμε τίποτα από αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε ή επιθυμήσαμε!

 

Intro Photo: Shutterstock

Related Posts