Κώστας Γρίμπιλας: Ο 40χρονος Που Ζει Χάρη Στη Μεταμοσχευμένη Καρδιά Του Ντουζόν Ζαμίτ

Ο 40χρονος που ζει χάρη στη μεταμοσχευμένη καρδιά του 20χρονου Ντουζόν Ζαμίτ, ο οποίος δολοφονήθηκε στη Μύκονο το 2008, φωτογραφίζεται με τα παιδιά του και μιλάει για τις δυσκολίες στη ζωή του, που κάνουν το θαύμα που βιώνει ακόμα πιο φωτεινό!

Όταν το βράδυ της Δευτέρας 28 Ιουνίου 2008, στο δρόμο από το Καλαμοπόδι προς τη Χώρα της Μυκόνου ο 20χρονος Ντουζόν Ζάμιτ, που ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα από την Αυστραλία, είχε την ατυχία να συγκρουστεί με τέσσερις άνδρες και ύστερα από άγριο ξυλοδαρμό να χάσει τη ζωή του, λίγοι πίστευαν πως οι γονείς του θα έβρισκαν το ψυχικό σθένος να δωρίσουν ζωτικά του όργανα σε τέσσερις ανθρώπους.

Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, ο 31χρονος τότε δημοσιογράφος Κώστας Γρίμπιλας υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς στο Ωνάσειο, αφού ζούσε με τεχνητή καρδιά και τον διαρκή κίνδυνο να χάσει τη ζωή του από ανακοπή.

Τότε πίστεψε πως του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, πως η καρδιά του Ντουζόν ήταν ένα δώρο που γενναιόδωρα του δόθηκε.

Advertisement

Ωστόσο, η ζωή του παρέμεινε γεμάτη δοκιμασίες: ύστερα από μεγάλη προσπάθεια ν’ αποκτήσουν παιδί με τη γυναίκα του, Πόπη, η κόρη τους, η Κωνσταντίνα, έφυγε από τη ζωή μόλις εννέα μηνών, στις 16 Σεπτεμβρίου του 2013.

Λίγα χρόνια αργότερα, την 1η Μαρτίου του 2016, γεννήθηκαν τα δίδυμα παιδιά τους, Στεφανία και Εμμανουήλ, αλλά τίποτα πια δεν είναι ίδιο για τον 40χρονο σήμερα πατέρα.


Για ποιον χτυπάει η καρδιά σου;

Την καρδιά μου μου την έδωσε ο Ντουζόν – αυτός με κρατάει στη ζωή. Οπότε, η δική μου καρδιά, άρα και του Ντουζόν, χτυπάει για τα παιδιά μας. Πιστεύω πως τίποτα δε συμβαίνει τυχαία.

Advertisement

Ο Ντουζόν ήρθε στην Ελλάδα γιατί προορισμός του ήταν να σώσει εμένα, ώστε να συνεχίσω το δικό του όραμα. Μέχρι τότε, στα 31 μου, πίστευα πως ήμουν υγιής. Βρισκόμουν, θυμάμαι, στη δουλειά, στον Alpha, όπου εργαζόμουν ως δημοσιογράφος, και ένιωσα δύσπνοια.

Κάποιοι φίλοι με παρότρυναν να κάνω εξετάσεις και στην αρχή αντέδρασα αρνητικά, αλλά όταν διαπίστωσα κάποιες λιποθυμικές τάσεις αποφάσισα πως έπρεπε να πάρω στα σοβαρά αυτό που συνέβαινε. Όταν έκανα ακτινογραφία, ο γιατρός διέγνωσε πως είχα πρόβλημα στην καρδιά και έπρεπε να μπω άμεσα στην εντατική.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα: από το Τζάνειο μεταφέρθηκα στο Ωνάσειο, όπου έμεινα ένα μήνα, και στη συνέχεια έζησα πεντέμισι μήνες με τεχνητή καρδιά. Μέχρι που στις 2 Αυγούστου του 2008 μου έγινε μεταμόσχευση με την καρδιά του Ντουζόν κι έτσι σήμερα τα τρία μου παιδιά έχουν δύο πατέρες: τον Ντουζόν κι εμένα.

Γιατί μιλάς για τρία παιδιά; Το πρώτο σου, η Κωνσταντίνα, έφυγε από τη ζωή εννέα μηνών.

Ο πραγματικός Κώστας γεννήθηκε όταν γεννήθηκε η Κωνσταντίνα. Τότε ένιωσα πραγματικά τι σημαίνει αγάπη, λατρεία. Η Κωνσταντίνα, όχι, δεν «πέθανε», «κοιμήθηκε». Αλλά υπάρχει. Ζει. Βρίσκεται ανάμεσά μας.

Πώς έφυγε;

Την πρόδωσε η καρδιά της. Ήταν το πρώτο μας παιδί με την Πόπη, και είχαμε αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες μέχρι να γεννηθεί – τρεις εξωσωματικές στην Ελλάδα και την Αυστραλία, περίπου δέκα αποτυχημένες εμβρυομεταφορές, άλλες τόσες εξετάσεις.

Τελικά, η Κωνσταντίνα ήρθε στη ζωή φυσιολογικά. Όταν πια είχαμε ηρεμήσει και πιστέψαμε στο θαύμα, συνέβη. Συνήθως λέμε ότι τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός. Στην περίπτωση, όμως, της Κωνσταντίνας, την έφερε ένας άγγελος: ο Ντουζόν. Γιατί χωρίς εκείνον δεν θα υπήρχα, άρα ούτε η Κωνσταντίνα.

Μέχρι σήμερα δε γνωρίζουμε από τι «κοιμήθηκε» η κόρη μας, αλλά προσπαθούμε να το μάθουμε, ίσως μέσα από τη βιοψία που της είχαμε κάνει, μήπως συμβαίνει κάτι και προστατευτούν τα αδέλφια της, μήπως είναι γονιδιακό. Σκέψου πως από τη στιγμή που μπήκε στην εντατική, μέσα σε 40 ώρες έφυγε από τη ζωή.

Είχες συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε;

Όχι. Ήμουν χαμένος. Μου πήρε αρκετό καιρό μέχρι να καταλάβω τι είχε συμβεί, πώς γινόταν τη μια μέρα να κρατάω το παιδί μου στην αγκαλιά μου και την άλλη να το κλαίω! Όταν έγινε η κηδεία της και όλα τα τυπικά που απαιτούνται, είχα ταυτόχρονα την αγωνία αν πεινάει, αν κρυώνει, αν κοιμήθηκε καλά, αν κλαίει…

Τότε ξεκίνησε μια πολύ κακή περίοδος για μένα, άρχισα να κάνω κακό στον εαυτό μου: έπεσα σε βαριά κατάθλιψη, έγινα αλκοολικός, δεν έτρωγα και σταμάτησα να γυμνάζομαι. Δεν έκανα, δηλαδή, αυτά που οφείλει ένας μεταμοσχευμένος. Ήταν σαν να είχα παραιτηθεί από τη ζωή.

Ταυτόχρονα, ήταν σαν να πρόδιδα τον Ντουζόν! Κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη ύβρις που θα μπορούσα να διαπράξω απέναντι στο καλό που μου δόθηκε τόσο γενναιόδωρα.

Πίστεψες πως θα σταματούσε να χτυπά η καρδιά σου;

Δεν το πίστεψα απλώς, ήθελα να πάψει να χτυπά η καρδιά μου – η καρδιά, δηλαδή, του Ντουζόν! Είχα διαλυθεί σωματικά και ψυχικά. Με τη βοήθεια, όμως, του Θεού και του πνευματικού μου συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να καταστρέψω αυτό που μου δόθηκε ως δώρο και είπα:

«Ποιος είσαι εσύ που θα πετάξεις αυτό που θα μπορούσε να είχε δοθεί σε κάποιον άλλο; Γιατί πας να προδώσεις τη μεγαλοψυχία της οικογένειας Ζάμιτ; Γιατί είσαι αχάριστος;». Αυτό θα ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσα να κάνω στη γυναίκα μου, στον Ντουζόν, στους γονείς του, μα, κυρίως, σ’ εμένα.

Η οικογένεια του Ντουζόν σε βοήθησε;

Με βοήθησαν πολύ οι γονείς του, Όλιβερ και Ρόζμαρι, και τα αδέλφια του. Ήδη ζούσαμε στην Αυστραλία και είχαμε αναπτύξει φιλικές σχέσεις. Μου στάθηκαν όσο οι δικές μας οικογένειες στην Ελλάδα. Και το εκτίμησα διπλά.

Γιατί από τους ανθρώπους που σου χάρισαν την καρδιά του παιδιού τους δεν περιμένεις να σου ξανακάνουν καλό – τι άλλο να προσφέρουν; Παρόλα αυτά, ήταν συνεχώς δίπλα μας όταν έφυγε η Κωνσταντίνα.

Γιατί μιλάς γι’ αυτήν σε χρόνο ενεστώτα;

Γιατί υπάρχει! Απλά, δεν τη βλέπουμε, δεν είναι με φυσικό τρόπο μαζί μας. Έχει «κοιμηθεί», έχει μεταβεί στον παράδεισο. Τις στιγμές που δεν τη νιώθω, την αναζητώ και λέω:

«Δώσε μου ένα σημάδι». Και μου δίνει! Έχω τρία παιδιά, όχι δύο. Νιώθω, όμως, τυχερός. Πιο πολύ από ένα ζευγάρι που δεν έχει παιδιά, αν και δεν έχω την πρωτότοκή μου μαζί μου. Γιατί οι χαρές που μας έδωσε αυτό το παιδί, τους εννέα μήνες που έζησε, είναι περισσότερες από το να μην την είχαμε γνωρίσει.

Πώς βρήκατε το κουράγιο να γίνετε ξανά γονείς;

Ήταν δύσκολο μετά την «κοίμηση» της Κωνσταντίνας και οικονομικά και ψυχολογικά, αλλά το προσπαθήσαμε, γιατί το θέλαμε μέσα από την καρδιά μας. Δεν μπορούσα να ζω μόνο με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα πάω να συναντήσω την Κωνσταντίνα.

Όφειλα να επιστρέψω το δώρο ζωής που μου δόθηκε κι έτσι να γίνει πιο ελαφρύς ο σταυρός που κουβαλάω με την απουσία της. Έτσι γεννήθηκαν η Στεφανία και ο Εμμανουήλ.

Πώς διαχειριστήκατε με τη γυναίκα σου όλο αυτό που ζήσατε;

Στα 10 χρόνια που ζούμε μαζί, έχουμε περάσει πολλά. Ήμασταν το πιο ευτυχισμένο ζευγάρι με τη γέννηση της Κωνσταντίνας και ύστερα οι πιο δυστυχισμένοι γονείς. Και κάτι τέτοιο κλονίζει τη σχέση ενός ζευγαριού – στατιστικά, ένα στα δύο ζευγάρια χωρίζει μετά από ένα τέτοιο συμβάν.

Φτάσαμε κοντά στο να τερματίσουμε το γάμο μας. Αλλά η δύναμη της Κωνσταντίνας μας υπενθύμισε πως πρέπει να μείνουμε μαζί. Πως αν διαλύαμε τον γάμο μας, θα τη στεναχωρούσαμε. Θα φανεί περίεργο, αλλά από το Σεπτέμβριο του 2013 που «κοιμήθηκε» η Κωνσταντίνα, δεν έχουμε συζητήσει ποτέ με την Πόπη για το συμβάν. Ποτέ!

Η ζωή σας στην Αυστραλία πώς είναι;

Η καθημερινότητα με τρία παιδιά δεν είναι εύκολη. Έχουμε ένα μαγαζί, εισάγουμε είδη βάπτισης, δόξα τω Θεώ πάμε καλά, και τα παιδιά είναι συνεχώς μαζί μας. Δεν είναι εύκολο, αλλά εισπράττουμε ως ευλογία τη γέννηση των παιδιών μας.

Πιστεύεις πως θα είσαι πιο δυνατός σε τυχόν μελλοντικές δοκιμασίες;

Δε νομίζω ότι θα είμαι πιο δυνατός. Αλλά είμαι ανοιχτός πια στο να συμβεί οτιδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή.

Υπήρξες ποτέ ευτυχισμένος, Κώστα;

Ναι. Τη μέρα που γεννήθηκε η Κωνσταντίνα. Μέχρι τότε πίστευα πως η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου ήταν εκείνη που έγινε η μεταμόσχευση. Αλλά μετά ήρθε στον κόσμο το παιδί μου.

Τότε, η γέννηση των διδύμων τι ήταν;

Η γέννηση των διδύμων ήταν η πιο χαρούμενη μέρα της ζωής μου. Όχι η πιο ευτυχισμένη.

 

Επιμέλεια: Χρήστος Αλεξανδροπουλος
Γιάννης Χατζηγεωργίου

Πηγή: alithinesgynaikes.gr / philenews.com

Related Posts