Άντρας που δεν κάνει δουλειές, είναι επειδή δεν έκανε ποτέ στο πατρικό του.
Άντρας που δεν εργάζεται, είναι επειδή έμαθε να χαρτζιλικώνεται στο πατρικό του. Άντρας που δεν σέβεται τις γυναίκες, είναι επειδή μεγάλωσε με πατέρα που δεν σέβονταν τη μάνα του. Γιατί μην ξεχνάμε ότι η πρώτη γυναίκα στη ζωή ενός άντρα, είναι η μάνα του. Κι όπως φέρεται σ’ εκείνη, θα φέρεται σε όλες.
Θυμάμαι μια ομιλήτρια που κάποτε σε ένα σεμινάριο, μιλούσε για τη μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών, στις σχέσεις. Πίστευε ότι «οι γυναίκες επιλέγουν άντρες με κριτήριο το ποιοι μπορούν να γίνουν, ενώ οι άνδρες επιλέγουν γυναίκες με κριτήριο το ποιές είναι». Έλεγε μάλιστα, ότι οι γυναίκες πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι δεν είναι καθήκον τους να αλλάξουν έναν άνδρα, ούτε πρέπει να το κάνουν. Επίσης, οι άνδρες φαίνεται να μην έχουν πρόβλημα με το ποια είναι μια γυναίκα, αρκεί να βρουν κάποια που θα καλύψει τις ανάγκες τους.
Από τη μία δηλαδή, λέμε στις γυναίκες να σταματήσουν να προσπαθούν να αλλάξουν τους άνδρες και από την άλλη, τις συμβουλεύουμε να προσπαθήσουν περισσότερο για τη σχέση ή τον γάμο τους, μιας και το 80% των διαζυγίων είναι πρωτοβουλία των γυναικών. Πώς θα σωθεί μια σχέση ή ένας γάμος αν δεν αλλάξουν προσαρμοστούν και οι δύο; Αναρωτιέμαι…
Ή μάλλον δεν αναρωτιέμαι. Το βάρος πέφτει πάλι στη γυναίκα. Εκείνη φταίει που πρήζει τον σύζυγο/σύντροφό της να αλλάξει, εκείνη φταίει και όταν η σχέση δεν σώζεται και πάει για χωρισμό. Και για να πάμε πιο μακριά, εννοείται πως εκείνη φταίει όταν ο φίλος/σύζυγός της την κερατώνει αφού τον έπρηξε τόσο καιρό να αλλάξει και δεν τον αποδέχονταν γι’ αυτό που είναι (δηλαδή ανασφαλής, άπιστος και κομπλεξικός). Αν δε τον κερατώσει εκείνη, πάλι φταίει γιατί δεν προσπάθησε αρκετά να σώσει τη σχέση/ τον γάμο της, άσε που είναι και πόρνη.
Μάλιστα…
Ναι οφείλεις να αποδέχεσαι τον άλλον γι’ αυτό που είναι, αλλά τη δεδομένη στιγμή.
Όταν στη πορεία αλλάξει σαν άνθρωπος, γιατί με την πάροδο του χρόνου όλοι αλλάζουμε, υπάρχουν δύο τινά: Ή προσαρμόζεστε και οι δύο στην αλλαγή ή φεύγετε.
Ναι είναι λάθος να επιμένεις να αλλάξεις κάποιον ειδικά σε θέματα που είναι πάγια ενός χαρακτήρα και αλλάζουν μόνο με χρόνια ψυχανάλυση.
Αν ο άλλος είναι πχ βίαιος ή καταπιεστικός, δεν θα πάψει να είναι. Όχι επειδή δεν θέλει αλλά επειδή δεν μπορεί.
Από την άλλη όμως πρέπει να καταλάβουμε τί θα πει αλλαγή και τί θα πει προσαρμογή.
Γιατί κάπου τα’ χουμε μπλέξει και τα βαφτίζουμε όλα «αλλαγή» για να μπορούμε να «ξεγλιστράμε» απ’ τις ευθύνες μας.
Πρόκειται λοιπόν για δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Είναι άλλο το «θέλω να σταματήσεις να βγαίνεις με τους φίλους σου μέχρι αργά» και άλλο το «δεν έχω πρόβλημα να βγαίνεις με τους φίλους σου αλλά έλα ένα βράδυ να το περάσουμε οι δυο μας». Στη πρώτη περίπτωση ζητάς από κάποιον να αλλάξει κομμάτι του εαυτού του και αυτό είναι άδικο. Στη δεύτερη περίπτωση του ζητάς να προσαρμοστεί κι αυτό είναι δικαίωμα.
Αν δεν προσαρμοστεί, μετά η μπάλα είναι στο γήπεδό σου.
Είτε τον κρατάς και προσαρμόζεσαι με το απροσάρμοστο ή τον διώχνεις.
Δεν έχει νόημα να ζητάς από κάποιον, κάτι που δεν θέλει να σου δώσει.
Αντί λοιπόν να κατηγορούμε τις γυναίκες που προσπαθούν να αλλάξουν τους άντρες, ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να φέρνουμε τους άντρες προ των ευθυνών τους.
Κι αυτό δεν αρχίζει στα 30 και στα 35.
Θα πρέπει να έχει ήδη αρχίσει, από μικρή ηλικία.
Άντρας που δεν κάνει δουλειές, είναι επειδή δεν έκανε ποτέ στο πατρικό του.
Άντρας που δεν εργάζεται, είναι επειδή έμαθε να χαρτζιλικώνεται στο πατρικό του.
Άντρας που δεν σέβεται τις γυναίκες, είναι επειδή μεγάλωσε με πατέρα που δεν σέβονταν τη μάνα του.
Γιατί μην ξεχνάμε ότι η πρώτη γυναίκα στη ζωή ενός άντρα, είναι η μάνα του.
Κι όπως φέρεται σ’ εκείνη, θα φέρεται σε όλες.
Τα παραπάνω θα ίσχυαν και για τα δύο φύλα, αν η γυναίκα δεν θεωρούνταν από κοριτσάκι ακόμα, ως το μόνο άτομο που πρέπει να δουλεύει αποκλειστικά μέσα κι έξω από το σπίτι και ως τον μόνο υπεύθυνο για το νοικοκυριό και για τις αποφάσεις που αφορούν το σπίτι, τα σόγια, τα παιδιά, τα σκυλιά, τα γατιά.
Για παράδειγμα, η γυναίκα κανονίζει τη βάπτιση και ο άντρας απλά έρχεται καλεσμένος.
Η γυναίκα κανονίζει τί δώρο θα πάνε στο γάμο των Παπαδόπουλων.
Η γυναίκα κάνει τα καλέσματα στο σπίτι και αντίστοιχα, τα δέχεται.
«Η γυναίκα μου διαχειρίζεται τα χρήματα» ακούω συχνά, πολλά αντρικά στόματα να λένε. Ξέρετε γιατί;
Γιατί απλούστατα ο άντρας δεν θέλει να έχει ποτέ καμία ευθύνη.
Γι’ αυτό λοιπόν δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον, σε πράγματα που προέρχονται από το σπίτι του.
Τέτοιες συνήθειες, είναι πάγιες και χρόνιες και δεν θα αλλάξουν επειδή γνώρισε εσένα.
Το Θεό τον ίδιο να γνωρίσει, θα τον στέλνει σούπερ μάρκετ για μαλακτικό.
«Αν ο άλλος δεν αλλάζει, άλλαξε εσύ» λένε συχνά και μ’ εκνευρίζουν.
Γιατί αυτόματα μεταθέτουν το βάρος πάλι σ’ εσένα.
Ακόμα και όταν ο άλλος δεν σου φέρεται καλά, η «λογική» τους, λέει ότι αντί να γίνει αυτός άνθρωπος αντί για γαϊδούρι, πρέπει εσύ να γίνεις το σαμάρι.
Βέβαια, το παραπάνω κλισέ, ομολογώ ότι σε μία και μόνη περίπτωση, ισχύει.
Όταν το «άλλαξε εσύ» σημαίνει «φύγε».
Υ.γ. Οκ το συγκεκριμένο άρθρο δεν αφορά Οόοολους τους άντρες, μην πέσετε να με φάτε. Όμως δυστυχώς αφορά πολλούς και κυρίως πολλές αγορομάνες. Κι επειδή αύριο, θα «παραδώσουμε» τα παλικάρια μας σε κοπέλες, ίδιες με εμάς σήμερα, καλό είναι να είμαστε προσεκτικές στο πώς τα μεγαλώνουμε και τί τα μαθαίνουμε. Κι αντί να μεταχειριζόμαστε στερεότυπα του τύπου «Οι άντρες δεν κλαίνε», καλύτερα να τους λέμε «Οι άντρες δεν δέρνουν». Πιο ωφέλιμο θα είναι αυτό για τη ζωή τους.
ΠΗΓΗ: Fumara.gr , singlewoman.gr