Για τις γυναίκες που δε συμβιβάστηκαν…

Αυτό είναι για τις γυναίκες που νοιάζονται!

Είναι γι αυτές που πραγματικά νοιάζονται για τον εαυτό τους, τη ζωή τους και για τους ανθρώπους που έχουν τη μεγαλύτερη αξία για εκείνες – αλλά κυρίως νοιάζονται για να κάνουν τη διαφορά μέσα σε αυτή τη ζωή.

Ξέρουν ότι δεν γεννήθηκαν για μια ζωή μικρή. Και πολλές φορές η ζωή προσπάθησε να τις λυγίσει με τα χαστούκια της αλλά εκείνες σηκώθηκαν πιο δυνατές και με θράσος τη ρώτησαν “Σοβαρά τώρα, αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις;”

Αυτό είναι για τις γυναίκες που επαναστατούν, για εκείνες που όχι μόνο δεν ταιριάζουν σε καλούπια αλλά τα σπάνε κιόλας. Για τις γυναίκες που έχουν κότσια! Που έχουν τα κότσια να είναι ο εαυτός τους χωρίς την ανάγκη να απολογούνται για αυτό που είναι.

Είναι για όλες τις γυναίκες που αναρωτιούνται “Μα γιατί να μην είμαι σαν όλες τις άλλες; Γιατί να μη μένω κι εγώ σε δυστυχισμένες σχέσεις; Γιατί να μη μπορώ να μείνω κι εγώ στην ασφάλεια μιας ανυπόφορης δουλειάς; Γιατί να μην μπορώ να συμβιβαστώ κι εγώ όπως οι άλλοι ενήλικες; Αυτό δεν κάνουν οι ενήλικες;”

Αυτό είναι για σένα, για μένα και για κάθε γυναίκα που αναρωτιέται “Μόνο εγώ νιώθω έτσι;”

Με βεβαιότητα σου λέω, Όχι δεν είσαι η μόνη, ΌΧΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ.

Αν και είμαστε μοναδικές υπάρχει κάτι που μας φέρνει κοντά και μας ενώνει. Κι αυτό είναι το πάθος μας να ελευθερωθούμε… να ελευθερωθούμε ναι! Από τι; Όχι από δεσμά φυσικά και αλυσίδες, αλλά από τα δεσμά που μας θέλουν καλές και υπάκουες ώστε να γίνουμε αποδεκτές και να αγαπηθούμε.

Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τους κανόνες που έχει η “ζωή” για εμάς. Διαλέγουμε τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο, τον πιο ζόρικο, τον πιο δύσβατο και από αυτόν μαθαίνουμε να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε και να πέφτουμε ξανά και ξανά. Κι έτσι μαθαίνουμε να πέφτουμε όλο και ομορφότερα…

Είναι για τις γυναίκες που κάθε βράδυ ξαπλώνουν το κορμί τους σε άδειο κρεβάτι, όχι γιατί δεν θέλουν ένα σύντροφο στη ζωή τους αλλά επειδή δεν θέλουν έναν οποιοδήποτε σύντροφο. Αν δεν είναι αυθεντικός, η μοναχικότητα είναι τόσο πολύ γλυκύτερη από την οποιαδήποτε προσομοίωση.

Είναι για τις γυναίκες που πίνουν το φεγγαρόφωτο κάτω από τα αστέρια, ξυπόλυτες, γεμάτες έκσταση από το χορό του ονείρου και το μεθύσι της επόμενης περιπέτειας.

Αυτό είναι για τις γυναίκες που ξενυχτάνε κυνηγώντας το όνειρό τους και ξυπνάνε με την ανατολή για να το κάνουν πραγματικότητα. Είναι για τις γυναίκες που έχουν διψασμένη καρδιά κι αχτένιστα μαλλιά. Αυτές που βηματίζουν στο ρυθμό της καρδιάς τους και συχνά βρίσκονται μόνες εξαιτίας των επιλογών τους.

Είναι για εκείνες τις γυναίκες που προτιμούν να είναι αυθεντικές, με κάθε κόστος.

Ας το δεχτούμε: Γεννηθήκαμε διαφορετικές.

Εκεί που οι άλλες βλέπουν ασφάλεια και σταθερότητα, εμείς βλέπουμε βάλτο.

Δεν γνωρίζουμε πως να παραιτούμαστε από αυτό που ποθεί η καρδιά μας.

Ακόμα κι αν φαίνεται καμιά φορά ότι περιφερόμαστε άσκοπα στη ζωή μας, είναι όλα μέρος του μη-σχεδίου μας. Μπορεί μερικές φορές να σας τρελαίνουμε, ή να σας τρομάζουμε, παραδεχτείτε όμως τώρα πως η ζωή θα ήταν βαρετή χωρίς εμάς.

Γιατί είμαστε τα αγρίμια – αυτές που κάνουν τη ζωή άξια να τη ζει κανείς.

Γεννηθήκαμε από τους σπόρους των Θεών και ήρθαμε εδώ για να κάνουμε όμορφα -μπορεί και σπουδαία- πράγματα με τη δύναμη της καρδιάς μας.

Πιστεύουμε στο βάθος του κουράγιο, στη μεγαλοπρέπεια της ψυχής.

Πιστεύουμε στην ομορφιά, πιστεύουμε ότι αξίζουμε τη Χαρά.

Πιστεύουμε ότι δεν είμαστε μόνες…

Ήρθαμε για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.

“Ονειρευόμαστε μια ζωή που ξεχειλίζει από έμπνευση και μια αγάπη
για την οποία ακόμα και ο χρόνος θα σταματήσει και θα αποκοιμηθεί”
[Alice Hoffman]

Αυτό είναι ειδικά αφιερωμένο στις γυναίκες που συναντώ κάθε μέρα στο δρόμο, στη γειτονιά, στο ίντερνετ, στην πόλη. Σε εκείνες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνες, σ’ εκείνες που μένουν χωρίς δουλειά και κάνουν τα πάντα για να ζήσουν την οικογένεια.

Σ’ εκείνες τις γυναίκες που λυγίζουν αλλά δεν σπάνε.

Σ’ εκείνες που παλεύουν με τον πόνο και τις χρόνιες ασθένειες και δεν τις ακούς ποτέ να παραπονιούνται.

Σ’ εκείνες τις γυναίκες που τα βάζουν με τα θηρία που τους επιτίθενται και τους κλέβουν κομμάτια του κορμιού τους και της υγείας τους.

Σ’ εκείνες που ενώ ζουν μια Κόλαση όχι μόνο τολμάνε να ονειρεύονται έναν Παράδεισο αλλά τον δημιουργούν κιόλας για τους άλλους.

Αυτές οι γυναίκες είναι οι ηρωίδες μου. Πιστεύω πως θα έπρεπε ο κόσμος να τις γνωρίσει. Γιατί έχουμε κάπως λάθος καταλάβει την έννοια του πρότυπου και πρέπει ξανά να προσδιοριστεί από την αρχή.

Οι γυναίκες αυτές είναι οι ίδιες η Γιορτή της Ζωής!

Με Αγάπη
Αφιερωμένο σε όλες

Της Ευαγγελίας Βασιλείου.

ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr