Ένα Αξιοθαύμαστο Ζευγάρι Που… Με Την Αγάπη Του Στέλνει Τα Ωραιότερα Μηνύματα Στην Κοινωνία Μας

Πρόκειται για δυο υπέροχα πλάσματα…

Έχουν καρδιά αγνή, γεμάτη καλοσύνη και αγάπη. Ξέρουν ότι ο αμοιβαίος σεβασμός και η αμοιβαία εμπιστοσύνη αποτελούν την βάση της σχέσης τους, η οποία είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη.

Κάνουν το καλό γιατί το έχουν μέσα τους και η αγάπη είναι που τους δίνει τη δύναμη να αντέχουν το πόνο και τις δοκιμασίες που περνούν. Είναι πραγματικοί ήρωες της ζωής και της εποχής μας, παράδειγμα για όλους μας!

Η Βασούλα Μαρτή από την Άχνα αναφέρει:

«Γεννήθηκα στις 20/3/1965 και ήμουν ένα υπερβολικά αδύνατο και μικροκαμωμένο παιδάκι. Οι γονείς μου ανησυχούσαν και με πήραν σε πολλούς γιατρούς. Όταν έμαθαν… η ζωή μας άλλαξε εντελώς.

Έχω μεσογειακή αναιμία ή αλλιώς θαλασσαιμία και σε ηλικία 3 ετών, άρχισα τις μεταγγίσεις αίματος. Τότε ήταν άλλες εποχές και οι περισσότεροι αγοράζαμε το αίμα.  Αρκετοί γνωστοί μας, πολύ φτωχοί, ζητούσαν συχνά από την μητέρα μου να τους πληρώσει για να μου δώσουν αίμα. Υπήρχαν βέβαια και εκείνοι που μου έδιναν χωρίς κανένα κέρδος.

Θυμάμαι τότε, ένας πλούσιος συγχωριανός μου που δούλευε σε μια ελβετική εταιρεία, βρήκε την μητέρα μου και της είπε: «Δεν έκανα οικογένεια, ούτε βαφτιστήρια έχω. Να ξέρεις ότι την Βασούλα σου την βλέπω σαν κόρη μου και θέλω να την βοηθήσω».

Πράγματι, μας έτρεξε πολύ! Ζητούσε από τους Ελβετούς συναδέλφους του, να δίνουν αίμα για μένα και ήταν διαρκώς δίπλα μας μέχρι που έφυγε από τη ζωή.

Δυστυχώς, το 1986 βρήκε την οικογένειά μου μια μεγάλη συμφορά…

Ήμασταν 5 αδέλφια αλλά χάσαμε τον έναν μου αδελφό. Ήταν έφεδρος και θα πήγαινε στην μονάδα του. Ήθελε να πάει με την μοτοσικλέτα του αλλά δεν τον αφήσαμε. Συνέχεια του λέγαμε με την μητέρα μου πόσο επικίνδυνο είναι και πως καλύτερα θα ήταν να πάρει ταξί. Που να ξέραμε…

Πήρε ταξί αλλά δεν τον πήγε μέχρι το στρατόπεδο, τον άφησε μέχρι ένα σημείο και από εκεί, θα συνέχιζε με ωτοστόπ. Λίγα λεπτά αργότερα πέρασε ένας φίλος του, πήγαινε και αυτός στην ίδια μονάδα, σταμάτησε και τον πήρε μαζί του.

Ήταν 7:15 το πρωί στο δρόμο Λυθροδόντα – Αγιάς Βαρβάρας όταν το αυτοκίνητο που ήταν συνοδηγός ο αδελφός μου, συγκρούστηκε με άλλα 3 αυτοκίνητα με αποτέλεσμα 8 άτομα να πάνε στο νοσοκομείο σοβαρά τραυματισμένοι και ο αδελφός μου να πεθάνει. Ήταν 27 ετών και πατέρας 2 ανήλικων παιδιών: του Μαρτή 4 χρόνων και του Γιώργου 2 χρόνων.

Όλα άλλαξαν, τίποτα στη ζωή μας δεν ήταν όπως πριν. Κλαίγαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, καιγόταν η ψυχή μας κάθε φορά που τον ζητούσαν τα παιδιά του.

Το 1977 κινδύνεψε η ζωή μου…

Έκανα σπληνεκτομή (αφαίρεση της σπλήνας) . Δεν γνώριζα ότι, όσο μικρότερη είναι η ηλικία του ασθενή και όσο πιο σοβαρή η αιτία για την οποία υποβλήθηκε σε σπληνεκτομή, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος για λοίμωξη μετά σπληνεκτομής.

Μετά από λίγες μέρες, έπιασα βρογχοπνευμονία με αποτέλεσμα, όλοι να πιστεύουν ότι θα πεθάνω. Πλησίασα τόσο πολύ το θάνατο αλλά… Τα κατάφερα! Έγινα καλά με τη βοήθεια των γιατρών αλλά και της πίστης μου στο Θεό.

Όλα άλλαξαν όταν γνώρισα τον άντρα μου…

Στο νοσοκομείο γνώρισα τον Μάριο. Στην αρχή ήμασταν μόνο φίλοι αλλά μετά όλα άλλαξαν. Ο Μάριος ντρεπόταν να μου πει ότι ήταν ερωτευμένος μαζί μου και έβαλε την μητέρα του να μου το πει. Λίγο καιρό αργότερα, με ζήτησε σε γάμο.

Πριν 10 χρόνια…

Ο πατέρας μου, πήγαινε με το μηχανάκι του στο ελαιοτριβείο, είχε και έναν κουβά με ελιές. Ήταν πάνω στο πεζοδρόμιο όταν του έπεσε το πώμα του κουβά. Σταμάτησε το μηχανάκι και έσκυψε να το πάρει. Δυστυχώς, εκείνη τη στιγμή περνούσε ένα αμάξι και τον χτύπησε στο κεφάλι.

Από τότε ούτε να περπατήσει μπορεί, ούτε να μιλήσει, ούτε να φάει κανονικά. Δυστυχώς αρρώστησε και η μητέρα μου, έχει καρκίνο του μαστού. Μαζί με τον άντρα μου είμαστε διαρκώς δίπλα τους και τους φροντίζουμε.

Αγαπάμε όλο τον κόσμο και βοηθάμε όποιον μας χρειαστεί. Λατρεύουμε τα αδέλφια μας και τους φίλους μας.

Με τον Μάριο είμαστε παντρεμένοι 17 χρόνια…

Με λατρεύει και με στηρίζει σε ότι και να κάνω. Είναι συνέχεια δίπλα μου και με την αγάπη του, μου δίνει δύναμη να συνεχίσω, να χαμογελώ και να ελπίζω.

Δεν μου χαλά ποτέ χατίρι και μαζί συζητάμε τα πάντα, βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματα μας χωρίς έντονους καβγάδες και φωνές. Αυτός ο γάμος, ήταν ότι πιο όμορφο στη ζωή μου!».

Ο Μάριος Τόφας από το Φρέναρος αναφέρει:

«Γεννήθηκα στις 6/11/1973 και έχω 2 αδέλφια. Η ιστορία μου μοιάζει πολύ με της Βασούλας. Έχω το ίδιο πρόβλημα και σε ηλικία 2 ετών, άρχισα τις μεταγγίσεις αίματος.

Δυστυχώς τότε δεν ήταν εύκολα τα πράγματα, έπρεπε να αγοράζεις το αίμα για να μπορείς να κάνεις την μετάγγιση. Ευτυχώς, είχα μια πολύ καλή γειτόνισσα που μου έδινε σχεδόν κάθε φορά αίμα και έτσι δεν ταλαιπωρήθηκα ιδιαίτερα.

 Δυστυχώς ούτε και σε μένα η ζωή τα έφερε εύκολα…

Όταν έγινα 17 ετών, αρρώστησα βαριά με αποτέλεσμα να μείνω παράλυτος από το κεφάλι και κάτω. Θυμάμαι, ήταν ημέρα των Φώτων και ήμουν με τους γονείς μου στην εκκλησία. Ένιωσα έντονη αδυναμία, δεν μπορούσα να κάνω ούτε ένα βήμα…

Για 6 ολόκληρους μήνες νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο κάνοντας καθημερινά φυσικοθεραπεία. Κάποια στιγμή συνέβη το εξής απίστευτο: Η κοπέλα που νοσηλευόταν στο διπλανό κρεβάτι, πριν φύγει, μου έκανε δώρο το βιβλίο του Άγιου Ραφαήλ που είχε μαζί της. Όλο το βράδυ το διάβαζα και ταυτόχρονα προσευχόμουν να με κάνει καλά ο Άγιος.

Τα επόμενο πρωί, κατάφερα να κάνω μερικά βήματα και λίγες μέρες αργότερα, έγινα εντελώς καλά. Από τότε ο Άγιος Ραφαήλ είναι ο Άγιος μου, πάντα, σε κάθε μου πρόβλημα, προσεύχομαι να με βοηθήσει και πάντα με βοηθά.
Δυστυχώς, μερικούς μήνες αργότερα, έχασα τον πατέρα μου. Είχε έλκος στο στομάχι και στεναχωριόταν πολύ για μένα.

Τα προβλήματα υγείας μεγάλωναν και σε ηλικία 49 ετών, έφυγε για πάντα από κοντά μας. Μου κόστισε πάρα πολύ και συνεχίζει να μου κοστίζει η απώλεια του πατέρα μου. Ήταν ο Φύλακας Άγγελος μου, το μεγάλο μου στήριγμα.

Η μητέρα μου ήταν διαρκώς δίπλα μου αλλά τα τελευταία χρόνια υποφέρει, δυστυχώς αρρώστησε και αυτή. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, πριν την πάμε σε οίκο ευγηρίας, της μαγείρευε κάθε μέρα η Βασούλα μου. Καθημερινά πάμε και την βλέπουμε.

Την γυναίκα μου την ήξερα χρόνια πριν, την έβλεπα στο νοσοκομείο. Μιλούσαμε συχνά αλλά ποτέ δεν βρήκα το θάρρος να της πω πόσο πολύ την αγαπούσα, βασικά ντρεπόμουν.

Μόνο εκείνη ήθελα για γυναίκα μου αλλά δεν μου ήταν εύκολο να της το πω. Η μητέρα μου που ήταν περισσότερο τολμηρή και δυναμική, την πήρε τηλέφωνο και της το είπε. Μετά από λίγο καιρό, της έκανα πρόταση γάμου.

Μόλις 2 μήνες μετά το γάμο, έπαθα εγκεφαλικό. Η Βασούλα δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου, με φρόντιζε σαν να ήμουν μικρό παιδί και ευτυχώς, με τη βοήθεια του Θεού, το ξεπέρασα εντελώς.

Την αγαπώ όσο τίποτε άλλο! Αυτή η γυναίκα ήταν ότι ομορφότερο συνέβη στη ζωή μου και είμαι πολύ ευτυχισμένος που είμαι δίπλα της!».

Βασούλα και Μάριος: «Ευχόμαστε σε όλα τα ζευγάρια του κόσμου να είναι πάντα ευτυχισμένα. Να μην τσακώνονται για ασήμαντους λόγους και να έχουν υπομονή, θέληση και προπάντων αγάπη!

Να μην σκέφτονται το χωρισμό σε κάθε δυσκολία και να μην ανταλλάσσουν βαριές κουβέντες ακόμα και πάνω στο μεγαλύτερο καυγά.

Τα ευτυχισμένα ζευγάρια στην πραγματικότητα είναι συμπολεμιστές και μαζί πρέπει να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και πάντα να έχουν κοινούς στόχους!».

Πηγή: ant1iwo.com