Εκείνα Τα Σ’Αγαπώ Που Δεν Σου Είπα Ακόμα, Μάνα.

Βρέχει .. μπροστά μου μοσχομυρίζει ο ελληνικός στο μεγάλο φλιτζάνι.. αυτό που μ’αρέσει… όπως μ’αρέσει. Ήρθα να με κεράσεις πρωινό πάλι και να με κακομάθεις μία ακόμα φορά, όπως τόσες άλλες. Κάθε φορά σε κοιτώ και θέλω να γεμίσω από σένα μέχρι την επόμενη φορά που δυστυχώς δεν έρχεται πάντα όσο γρήγορα θα’θελα. Ή μάλλον όσο συχνά έχω ανάγκη.

Με χίλιους τρόπους ομορφαίνεις τη ζωή μου κάθε μέρα δίνοντας μου δύναμη να συνεχίζω ειδικά τις στιγμές που ζορίζομαι. Ακόμα δακρύζω, αν και έχω μεγαλώσει πολύ, κάθε φορά που σκέφτομαι ότι θα’ρθει η ώρα που δεν θα’σαι εκεί να συναντώ το βλέμμα σου και το χαμόγελο σου. Γι’ αυτό ΜΑΝΑ, θέλω να σου λέω ευχαριστώ κάθε μέρα και ας είμαι μακριά σου.

Για τα πρωινά που μου έχεις ετοιμάσει με φαντασία.

Για τις φορές που μου κράτησες το χέρι χωρίς να μιλήσεις (αν και θα’θελες).

Για το χαμόγελο σου, ακόμα και όταν σου έσπαγα τα νεύρα (και ξέρεις πόσο καλή είμαι σ’αυτό).

Για τα νόστιμα φαγητά σου που είναι πάντα πιο νόστιμα από τα δικά μου και τα απολαμβάνω περισσότερο (και δεν με πειράζει καθόλου σου λέω).

Γιατί ακόμα βγαίνεις στο παράθυρο για να με χαιρετήσεις και να με σταυρώσεις όταν φευγω από το σπιτι σου. (ε.. ναι… )

Για όλα αυτά που μου είπες και για όσα απλά σιώπησες (κυρίως γι’αυτά..).

Για τα δάκρυα που σκούπισες και για όσα άφησες να κυλήσουν στο μάγουλό μου (ναι..το θυμάμαι πως έχω ακόμα πιο όμορφα μάτια όταν κλαίω).

Για τις μυρωδιές της κουζίνας που απλώνονται στην αυλή και πάντα με γυρνάνε πίσω, ανασύροντας έντονες μνήμες από μαγικά Χριστούγεννα, παιδικά πάρτυ, οικογενειακά τραπεζώματα και ανθισμένα Πάσχα (που δεν θα’ναι ποτέ ίδια χωρίς εσένα).

Για τους πρωινούς, αγουροξυπνημένους καφέδες με κουβεντολόι (ναι, σου λέω…. Έπλυνα το πρόσωπό μου πριν κάτσω στο τραπέζι.. πώς αλλιώς νομίζεις πώς θα άνοιγε το μάτι;)

Για τα ταπεράκια των διακοπών όλη μέρα στην παραλία, τότε που οι διακοπές κρατούσαν τρεις ολόκληρους μήνες (εννοείται και για τον σκανταλιάρη ομορφούλη αδερφό μου, το ξέρεις..)

Για τις άγριες κόντρες της εφηβείας (το ξέρω πως δεν έχω υπάρξει εύκολο άτομο και ας μην το ομολόγησες ποτέ..)

Για το χάδι σου στα μαλλιά μου ακόμα και τώρα (ναι, το ξέρω πως όλα θα γίνουν καλύτερα, αφού κλάψω λίγο..)

Για τις πλεξούδες με τα φιογκάκια και τις υπέροχες αποκριάτικες στολές σου.

Για τότε που την κοπάνησα με το «έτσι θέλω» παραμάσχαλα αλλά γυρνώντας βρήκα πάλι το χαμόγελό σου και μια αγκαλιά που δεν με έδιωξε (εντάξει… αυτά που συζητήσαμε τότε ήταν ακόμα καλύτερα).

Για τις ανησυχίες και τους φόβους που σε στοιχειώνουν ακόμα.

Για το όνομά μου, που στα χείλη σου έχει γλύκα μοναδική.

Για τα «έχε υπομονή» , «αφουγκράσου τα παιδιά σου, χάιδεψε τα και άστα να σου πουν αυτά που θέλουν και όχι αυτά που αντέχεις».

Για την αρρώστια που την νίκησες ξανά .. και ξανά…και ξανά… (και ακόμα αντέχεις τα πάντα).

Γιατί ακόμα και όταν σε τρελαίνω με τα θέλω μου δεν φρικάρεις (τι crash tests έχεις αντέξει, να’ξερες…)

Για τα σ’αγαπώ που δεν σου’χω πει. (ΠΟΛΥ…ΠΟΛΥ….ΠΟΛΥ).

Είμαι ευγνώμων και τυχερή που σ’έχω (ακόμα…). Σ’αγαπώ.

Πηγή: loveletters.gr