Εγώ πάντως προτιμώ την αλήθεια με όσο πόνο κι αν συνοδεύεται.
Θυμάμαι αυτό το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά…
Αλήθεια η Ψέμα;
Και επειδή πέρασε η εποχή που φερόμασταν ως παιδιά, ποια η σχέση μας ως ενήλικες μαζί του;
Ισχυρή λέξη η Αλήθεια. Πολύ δυνατή επίσης το Ψέμα.
Τώρα που το σκέφτομαι για την αλήθεια δεν βρίσκω παραπανίσιους χαρακτηρισμούς. Είναι τόσο απλό. Είναι η αλήθεια, τέλος.
Για το ψέμα από την άλλη μου έρχονται πολλοί…
Μεγάλο, μικρό, κατάφωρο, τερατώδες, αθώο.
Η απλή αποφυγή της αλήθειας, μας οδηγεί πολλές φορές σε ένα δρόμο που μετά μας είναι δύσκολο να αλλάξουμε και συνεχίζουμε να εξαπατούμε αυτόν που έχουμε απέναντι μας.
Φόβος, ντροπή, η μια λανθασμένη αίσθηση δύναμης και εξουσίας μιας δεδομένης στιγμής μας αναγκάζουν να χτίζουμε σχέσεις με αυτό.
Προσωπικά το ψέμα της στιγμής το κατανοώ, ακόμη και κάτω από τον φόβο της απογοήτευσης που αρχικά σε κατακλύζει.
Με το άλλο έχω θέμα. Το διαρκείας.
Με πληγώνει το ψέμα…
Ούτε το μισώ, ούτε το αποφεύγω, ούτε το απεχθάνομαι. Αντιθέτως δίνω πάντα ελαφρυντικά.
Αυτό όμως που μου μένει είναι η αίσθηση μιας πίκρας.
Νοιώθω πως ο άλλος απέναντι μου με υποτιμάει. Νοητικά.
Αυτό συμβαίνει γιατί το ψέμα φαίνεται. Στον ήχο της φωνής, στην αποφυγή λεπτομερειών…
Αιωρείται στον αέρα.
Κι όσο πιο καλά γνωρίζεις κάποιον, τόσο πιο έντονα το πιάνεις στον αέρα…
Κι όσο πιο πολύ αγαπάς αυτόν τον κάποιον, τόσο η απογοήτευση φουντώνει και καίει πιο πολύ.
Τελικά πόσο ειλικρινείς μπορούμε να γίνουμε με τις επιθυμίες μας; Και πόσες φορές αυτά τα μικρά κουτάκια του μυαλού στενεύουν τόσο, που δεν χωράνε τις αλήθειες μας;
Κι αν κάποιοι που μας αγαπούν, μέσω ενός ψέματος μας προστατεύουν, ποιος τους δίνει το δικαίωμα αυτό;
Για ποια αγάπη μιλάμε όταν αφήνουμε κάποιον σε μια πλάνη;
Εγώ πάντως προτιμώ την αλήθεια με όσο πόνο κι αν συνοδεύεται.
Προτιμώ το καθαρό παιχνίδι, με παίχτες άξιους να κερδίσουν μια θέση στη ζωή μου, μια θέση στην καρδιά μου. Που δεν θα τους την έχει δώσει το ψέμα που επέλεξαν για μένα, αλλά η αλήθεια τους, που εγώ θα εκτιμήσω και θα αποφασίσω να ακολουθήσω.
Ίσως θα πρέπει να σκεφτούν αν αυτοί οι ίδιοι αντέχουν να πουν στον εαυτό τους πρώτα την δική τους αλήθεια και να αναρωτηθούν, ποιος εν τέλει τους εμποδίζει να μπουν στον πυρήνα του δικού τους εγώ και να την δουν κατάματα…
Αυτούς που έχουν απέναντι τους προστατεύουν, η μήπως προστατεύουν την δική τους αδυναμία με το να πάρουν θέση στα πράγματα;
Βλέπεις αν θέλουμε να μιλάμε για αγάπη θα πρέπει πολύ σοβαρά να αναρωτηθούμε αν αυτά τα στενά πλαίσια που έχουμε φτιάξει, χωράνε κάτι τόσο δυνατό στη ζωή μας.
Άρα το ερώτημα είναι επίσης πολύ απλό. Να σαν την αλήθεια!
Τελικά κάποιοι κάνουν χώρο για να μας στριμώξουν, η ανοίγουν διάπλατα τα κουτάκια τους;
Μήπως δεν χωράμε εμείς;
Μήπως δεν χωράνε την αλήθεια;
Ή απλά δεν χωράνε την ίδια την αγάπη
Εσύ τι προτιμάς, δε ρώτησα…
Αλήθεια η Ψέματα;
Της Χριστίνας Καζανιάτορα.
ΠΗΓΗ:
