Έχεις Τα Κότσια Να Αγγίξεις Την Ψυχή Μου, Εκτός Από Το Κορμί Μου;

Το δυσκολότερο είναι να γδύσεις την ψυχή σου μπροστά στα μάτια του άλλου κι όχι απλά να βγάλεις τα ρούχα σου.

Ένα κορμί γυμνό είναι απλά κάτι κοινότυπο, συνηθισμένο, ίδιο κι απαράλλακτο με το επόμενο. Μια ψυχή, όμως, εντελώς γυμνή, ευάλωτη και ανοιχτή, είναι τα πάντα. Το να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου μόνο, είναι κάτι που ο καθένας μπορεί να κάνει. Να μοιραστείς όμως καρδιά, σκέψεις, μυαλό, αυτό φίλε μου είναι το δύσκολο.

Εδώ σε θέλω! Είναι να έχεις τα κότσια, να μπορείς και όχι απλά να θέλεις. Από το «θέλω» μέχρι το «μπορώ» είναι δρόμος μακρύς και δύσβατος. Έτσι λίγοι τολμούν κι ακόμα λιγότεροι το πετυχαίνουν. Μετρημένοι στα δάχτυλα του χεριού όσοι κατάφεραν να δώσουν, να μοιραστούν και ν’ ανοίξουν την ψυχή τους. Κι ακόμα λιγότεροι αυτοί που το έκαναν κι είχε καλό αποτέλεσμα.

Γιατί δεν είναι μόνο να αποφασίσεις και να τολμήσεις. Είναι και σε ποιον θα δείξεις τη γύμνια σου. Και κυρίως πόσο αυτός ή αυτή είναι έτοιμοι να σε δεχτούν, να σε αποδεχτούν και να σε αγκαλιάσουν. Το μισό βήμα το κάνεις εσύ. Το άλλο μισό γίνεται απ’ όποιον έχεις απέναντι σου.

Advertisement

Αν αυτός δεν μπορεί, αυτόματα ακυρώνεται και η δική σου προσπάθεια. Ο χορός τούτος θέλει δυο για να χορευτεί. Ας είναι ο έρωτας δυνατός. Λες: «Θα αγαπήσω και για τους δυο μας» μα αυτό δεν είναι πάντα αρκετό. Η λύση αυτή θα σε πάει ως ένα σημείο, μετά είναι το χάος.

Αυτά όλα είναι που κάνουν τους ανθρώπους ν’ αποφεύγουν να ξεγυμνώνουν τις ψυχές τους στα μάτια ενός άλλου. Προτιμούν να μοιράζονται κάτι στιγμές σε ένα κρεβάτι. Φρουρούν καλά την καρδιά τους κι ίσως να την έχουν κλειδώσει και να έχουν πετάξει και το κλειδί. Διαλέγουν το επιφανειακό και το εφήμερο. Μια πρόσκαιρη ‘ελευθερία’ στις κινήσεις τους γιατί έχουν ματώσει πιο πριν.

Είναι ο πόνος που αποτρέπει από το να ανοιχτείς και να δώσεις σε κοινή θέα το πιο πολύτιμό σου. Πώς να εμπιστευτείς όταν σε έχουν χαρακώσει εκείνοι που θεωρούσες μέρος του εαυτού σου; Κρατάς μια πληγή ανοιχτή και κακοφορμισμένη. Δεν το επιτρέπεις να κλείσει. Την έχεις παράσημο και θυμάσαι από φόβο μην σου ξανασυμβεί.

Advertisement

Είναι τώρα αυτό ζωή; Για μένα, φιλαράκι, αυτό είναι μια κατάσταση κάπου ανάμεσα σε ζωή και σε θάνατο. Στην όψη είσαι ζωντανός μα μέσα σου έχεις πεθάνει. Αφέσου να σου αγκαλιάσουν την ψυχή. Δώσε μια ευκαιρία στον εαυτό σου να ευτυχήσει. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Έπαιξες κι έχασες μια φορά, μπορεί και δυο. Ε, και; Η ζωή είναι παιχνίδι. Έμαθες κάτι τουλάχιστον.

Και μην μου πεις «έμαθα να μην εμπιστεύομαι». Αυτή είναι η λάθος απάντηση. Δεν χρειάζονται πολλοί. Μόνο ένας που θα μπορεί, χρειάζεται. Ψάξε να τον βρεις με προσοχή. Χωρίς να αναλώνεσαι. Το μάθημα το πήρες, κάνε πράξη όσα έμαθες. Με το να απομακρύνεσαι και να κρύβεις την ψυχή σου δεν θα έχεις τίποτα πέρα από τον εαυτούλη σου και την πολύτιμη μοναξιά σου.

Αν αυτό όλο το θαρρείς γενναιότητα, είσαι γελασμένος. Δεν είσαι ήρωας. Φυγόμαχος και φυγόπονος είσαι. Θα μου πεις πάλι, «Και γιατί να πολεμήσω; Αφού δεν αξίζει». Βλακείες! Δεν ξέρεις τι λες. Το βλέπεις και μόνος σου, δεν θα έλεγες κάτι τέτοιο αν είχες δοκιμάσει την πραγματική αγάπη.

Ξεκλείδωσε την καρδιά σου στο αληθινό. Διάλεξε προσεκτικά και δώσε ευκαιρίες. Προσπάθησε περισσότερο να προσπεράσεις τον εγωισμό σου. Σαν την μαμά σου δεν θα βρεις. Μα έναν άνθρωπο να σου δοθεί θα βρεις στα σίγουρα, αρκεί να δοθείς κι εσύ. Η αγάπη είναι αμφίδρομη κι οι άνθρωποι καθρεφτίζουν συμπεριφορές.

Διάλεξε προσεκτικά. Από έναν σωρό με αδιάφορους, μισαλλόδοξους, εγωιστές δεν έχεις να λαμβάνεις τίποτα. Πήγαινε αλλού. Εκεί που διψάνε για αγάπη. Και μείνε. Θα με θυμηθείς μια μέρα. Θα δεις ότι είχα δίκιο. Γιατί μόνη αληθινή ελευθερία υπάρχει στο δόσιμο.

Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά και γδύσου μπροστά στον σωστό άνθρωπο.

Χαζός δεν είσαι. Μπορείς πια να διακρίνεις. Τι περιμένεις; Ζήσε!

 

Πηγή: loveletters.gr

Γράφει η Ρένα Γέρου

Related Posts