Οι Δικές Σας Ιστορίες: “Έφταιξα Εγώ Για Να Αξίζω Την Κόλαση Που Ήρθε;”

Γεια σε όλους και όλες!

Θα σας πω μια προσωπική ιστορία που με πονάει ακόμα πολύ, για αυτό έχω ανάγκη να τη μοιραστώ και να ακούσω γνώμες. Αν έκανα λάθος, να ξέρω να το αποφύγω στο μέλλον, ενώ αν ο τύπος ήταν κόπανος, τότε… να ξέρω να αποφύγω τέτοιους τύπους!

Λοιπόν, πριν από κανένα τρίμηνο ήμουν με έναν άντρα 29 χρονών (εγώ είμαι 24). Δουλεύει σε συνεργείο και μου άρεσε που ήταν πολύ προσγειωμένος, ήξερε τι ήθελε από τη ζωή του και από μένα, ήθελε ξεκάθαρα σχέση και να περνάμε χρόνο μαζί. Είναι σπιτόγατος, του αρέσει να περνά τον ελεύθερό του χρόνο μέσα, κι αυτό μου άρεσε επειδή κι εγώ έτσι είμαι.

Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν μέσα στη βδομάδα δεν προλάβαινα να τον βλέπω συχνά. Έχω σχολή (ξεκίνησα σπουδές στα 22, για αυτό είμαι ακόμα φοιτήτρια), ενώ τον ελεύθερο χρόνο μου αρέσει καμιά φορά να τον ξοδεύω μόνη, ζωγραφίζοντας και διαβάζοντας μυθιστορήματα, βοηθώντας αδέσποτα, ενώ παράλληλα παίζω και βόλεϋ. Σίγουρα μου άρεσε πάρα πολύ να περνώ χρόνο και με τη σχέση μου στο σπίτι του, απλώς μερικές φορές είχα ανάγκη να κάνω κάτι για μένα, να συντηρήσω και τις δικές μου ασχολίες.

Αυτός, λοιπόν, κι ενώ ούτε μήνα δεν κλείσαμε μαζί, άρχισε να έχει παράπονο ότι δεν του αφιερώνω αρκετό χρόνο. Εν τω μεταξύ, είχα περικόψει ήδη μερικό χρόνο από μένα για να είμαι πιο συχνά μαζί του. Π.χ. τα Σ/Κ προσπαθούσα να τα περνώ όσο γίνεται μαζί του ή να στριμώχνω το χρόνο για τον εαυτό μου σε ώρες που αυτός ήταν στη δουλειά, οπότε και μόλις σχολούσε, να είμαι διαθέσιμη.

Και πάλι δεν του ήταν αρκετό, όμως, και μου έκανε ένα μικρό κήρυγμα ότι του φαινόταν σαν να μη με νοιάζει να είμαι τόσο μαζί του, σα να ένιωθε παραμελημένος. Εγώ τον διαβεβαίωσα ότι αυτός ήταν η προτεραιότητά μου και του εξήγησα ότι παρόλα αυτά, η μέρα έχει 24 ώρες κι εγώ έχω κι άλλα πράγματα να κάνω, κι άλλους ανθρώπους να δω. Δεν το δεχόταν και τόσο, λέγοντάς μου ότι μάλλον δεν προσπαθώ αρκετά και δεν τον υπολογίζω.

Ok, άφησα κατά μέρος τη ζωγραφική και τις μοναχικές βόλτες στα αδέσποτα (έπρεπε και να διαβάζω για την εξεταστική παράλληλα) και όσο μπορούσα, κοιμόμασταν μαζί, μαγειρεύαμε, σαν να συζούσαμε ένα πράγμα, απλώς αυτό διαρκούσε το πολύ ένα διήμερο, ας πούμε, όταν ήμασταν ελεύθεροι και οι δυο μας ή μια-δυο βραδιές μέσα στην εβδομάδα, οπότε σίγουρα βλεπόμασταν συνολική 3-4 μέρες ανά εβδομάδα. Μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί περνούσαμε ωραία, συζητούσαμε, μου πρότεινε κιόλας να πάμε ταξίδι οι δυο μας στο κοντινό μέλλον, τέτοια πράγματα.

Έπειτα, άλλο ένα του παράπονο ήταν ότι δεν εκδήλωνα εύκολα τα συναισθήματά μου. Εντάξει, αυτό εν μέρει μπορεί και να ήταν αλήθεια γιατί στις μέχρι τότε σχέσεις μου ήξερα να δίνω χώρο στον άλλον, να μην είμαι σαν το στρείδι πάνω του συνέχεια κολλημένη, ενώ άφηνα συχνά στον άλλον να κάνει την πρώτη κίνηση να μου ζητήσει να βρεθούμε.

Άλλωστε ό,τι ένιωθα προτιμούσα να το δείχνω από κοντά με πράξεις παρά με μεγάλες κουβέντες. Τι νόημα θα είχε άλλωστε να λέω μεγάλα λόγια πάνω στο μήνα σχέσης που μπορεί να μην πίστευα ούτε η ίδια; Ήταν πολύ νωρίς.

Εντάξει, τον άκουσα και σεβάστηκα το πώς ένιωθε, οπότε φρόντιζα να εκδηλώνομαι πιο ελεύθερα και να λέω αυτό που νιώθω -π.χ. στα sms μου που έγιναν λιγότερο ξερά και είχαν και κανένα όμορφο γλυκόλογο που μου έβγαινε αβίαστα. Ενθαρρύνθηκα να τον παίρνω κι εγώ τηλέφωνο από μόνη μου, να μην περιμένω πάντα από εκείνον.

Στην αρχή όλα πολύ καλά με αυτήν την αλλαγή. Φαινόταν πια ότι ήμαστε ισορροπημένοι, ότι το ενδιαφέρον ρέει εξίσου και από τις δύο μεριές. Ήταν πολύ όμορφα γιατί ένιωθα κι εγώ ότι από τη μια έχουμε σταθερή επικοινωνία και κανείς μας δεν γίνεται φορτικός, έβαλα και μια τάξη στο πρόγραμμά μου για να συνάδει όσο γίνεται με το δικό του, όλα τέλεια.

Και να, πάνω στον δεύτερο προς τρίτο μήνα μαζί, αρχίζει το άλλο… Ξαφνικά δεν μου έδειχνε το ίδιο ενδιαφέρον, ενώ τελευταία είχε ξεκινήσει να μιλάει με ενθουσιασμό για μία κοινή μας γνωστή… Όμορφη, συμπαθητική, η οποία, όμως, δεν έχει ποτέεεε χρόνο ούτε καν για δίωρο καφέ με τις κολλητές της, επειδή όλο κάτι κάνει. Κι εκείνη ζωγραφίζει (τα δημοσιεύει και στο Facebook κιόλας, οπότε είναι και πιο ορατά τα έργα που παράγει), πηγαίνει τακτικά γυμναστήριο, συμμετέχει σε μαραθώνιους, ετοιμάζεται να μπει και σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών…

Τέλος πάντων, δεν ξέρω κατά πόσο σχετικό είναι αυτό με το χωρισμό μου και το αν τελικά τα έφτιαξε μαζί της αφότου χωρίσαμε. Ο λόγος του χωρισμού, πάντως, μου φάνηκε λίγο άκυρος.

Μου είπε ότι “άρχισε να νιώθει πνιγμένος και πιεσμένος” από μένα. Από μένα! Που πριν έλεγε ότι τον έφτυνα και ξαφνικά, όταν έκανα τα κουμάντα μου στο πρόγραμμά μου και στον τρόπο εκδήλωσης των συναισθημάτων μου, άρχισε να μην απαντά πια στα sms μου εντός μιας ώρας ούτε να επιστρέφει αναπάντητη κλήση μου μέσα στη μέρα.

Ώσπου μου είπε αυτό, ότι νιώθει πιεσμένος κτλ. Και αυτό, όλως παραδόξως, συνέπεσε με τα λόγια θαυμασμού του για την κοινή μας γνωστή που γυμνάζεται, που πάει να κάνει μεταπτυχιακό σε αγαπημένο της αντικείμενο, που κάνει σούπερ σκιτσάρες, που έχει ομορφύνει αφότου έκοψε τα μαλλιά της, που… που…

Πάει ένας μήνας από τότε που χωρίσαμε και δεν επικοινωνώ μαζί του. Ούτε καν στο προφίλ του στο Fb δεν τολμώ να μπω, δεν θέλω να ξέρω (αφήστε που, και να ήθελα, δεν είναι τύπος που βγάζει τα προσωπικά του online). Με πονάει γιατί αναρωτιέμαι πού έκανα το λάθος.

Με ενθάρρυνε να αφεθώ λίγο κι εγώ αφέθηκα, έγινα εκδηλωτική χωρίς να γίνω φορτική, έκανα παραχωρήσεις στην πιο προσωπική μου ζωή και στο χώρο και χρόνο μου φροντίζοντας να μην καταλήξω θύμα.

Κι όμως, για κάποιο λόγο νιώθω θύμα. Ίσως γιατί ανοίγοντας τον εαυτό μου και κάνοντας προσαρμογές, έγινα ταυτόχρονα και πιο ευάλωτη, οπότε ρίσκαρα και πληγώθηκα στο τέλος. Φέρνοντας έναν μικρό παράδεισο στη σχέση μας, έφερα και την κόλαση για μένα. (Συμπαθάτε με για εκφράσεις α λα Λένα Μαντά… Μα ίσως έτσι είναι!)

Το ερώτημά μου είναι: Έφταιξα εγώ για να αξίζω την κόλαση που ήρθε ή απλώς δεν ήμουν ο τύπος του 29χρονου και έψαχνε να με αλλάξει;

Κριός

Πηγή: tlife.gr