Δεν Είσαι Σαν Τους Άλλους | Δεν Είμαι Σαν Τις Άλλες

Σου έχει τύχει ποτέ να έρθει στα χέρια σου ένας λάθος καφές και που, αν και στην αρχή ξίνισες τα μούτρα σου, είπες να τον δοκιμάσεις για να μην προσβάλεις τη σερβιτόρα κι εντέλει έγινε ο αγαπημένος σου;

Κάπως έτσι ήρθες κι εσύ στη ζωή μου. «Έτσι ξαφνικά σε είδα απέναντί μου», που λέει και το άσμα. Εν μέσω μιας απόλυτα ήρεμης εποχής, όπου την είχα δει «βασίλισσα του πάγου», ήρθες και κατάφερες όχι μόνο να λιώσεις τον πάγο, αλλά και να με κάνεις πυρ και μανία.

Κι όταν πήγα να υψώσω άμυνες και να στο παίξω μάγκας απ’ το πρώτο «χάρηκα», εσύ μου έκοψες τον αέρα και μου θύμισες ποιος είναι ο μάγκας στην περίπτωσή μας. Γι’ αυτό σε λάτρεψα απ’ την πρώτη στιγμή. Γιατί για εσένα οι ρόλοι ήταν εξαρχής δεδομένοι και κυρίως οι σωστοί.

Ανοιχτήκαμε ο ένας στον άλλον απ’ τον πρώτο μας καφέ, τότε που απόρησες με την επιλογή μου να πάρω «διπλό εσπρέσο σκέτο» και με βάφτισες πικρόχολη. Έπειτα μου αράδιασες ένα-ένα τα ελαττώματά σου κι ενώ κατέγραφα στον φάκελό σου το απαγορευμένο τρίπτυχο από -α, «αναίσθητος, άπιστος, άστατος», σε κοίταξα κι εντόπισα ακόμη ένα· αξιολάτρευτος. Τα λάτρεψα και τα στραβά σου. Κι ιδίως το στραβό χαμόγελό σου που με έκανε να ανάψω το πράσινο φως.

Ξεκαθαρίσαμε τι δεν ταιριάζει σε κανέναν απ’ τους δυο μας κι έτσι τελικά καταλήξαμε στο ότι ταιριάζουμε ο ένας στον άλλον.

Έπνιξα κάθε φωνή τριγύρω μου που προσπάθησε να με προειδοποιήσει πως ίσως είσαι κι εσύ σαν τους άλλους. Δεν είσαι σαν τους άλλους. Αν ήσουν, θα είχες παραιτηθεί από εμένα στις πρώτες συστάσεις. Κι όχι γιατί είμαι ο μπαμπούλας, αλλά γιατί δεν είμαι για όλους.

Προς το παρόν θέλω μόνο να γελάω με τα ανόητα πειράγματά σου που σε κάνουν να φαντάζεις ό,τι πιο χαριτωμένο βρέθηκε στο δρόμο μου. Να εκνευρίζεσαι όταν καταφέρνω με ένα μαγικό τρόπο να εξαφανίσω τον θυμό σου κι ύστερα υπερηφανεύομαι με τη μύτη ως το ταβάνι επικαλούμενη την τάχα από γεννησιμιού μου ιδιότητα της «ακαταμάχητης».

Να απολαμβάνω να σε βλέπω να τρελαίνεσαι όταν σε φλερτάρω με ιντριγκαδόρικες ατάκες που ουδέποτε ξανάκουσες, αφού κουράστηκες να αναλώνεσαι σε κλισέ στιγμές και λέξεις, λες κι ο κάθε έρωτας απαιτεί τα ίδια μετρημένα βήματα. Να παθιαζόμαστε ο ένας με το πάθος του άλλου. Να σε κοιτάζω και να με κοιτάζεις και να ξέρουμε πως αυτό αρκεί.

Είσαι ο λόγος που άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι αυτήν την πόλη. Έχει άλλο νόημα όταν ψάχνω μες στο πλήθος να βρω τα μάτια σου απόλυτα βέβαιη πως θα είναι εκεί να με περιμένουν στην επόμενη γωνία. Δε μου περνάει καν απ’ το μυαλό ότι ίσως μετά από καιρό βρεθώ σε κακοτοπιές να τραγουδάω χαράματα πίνοντας μονοκοπανιά ποτά στην υγειά σου. Το κάναμε ήδη παρέα και νομίζω συμφωνήσαμε πως το «μαζί», ακόμη και σε μία τέτοια φάση, έχει άλλη χάρη.

Αν τελικά πέσω έξω, καθόλου δε με νοιάζει. Ναι, δε θα σε γουστάρω γι’ αυτό που τελικά θα αποδειχτείς. Τώρα, όμως, σε γουστάρω. Όσο δεν πάει και για όσο πάει. Γι’ αυτό το «για όσο» θα παλέψω και για όσα αισθάνομαι. Κι αν δε σταθείς αντάξιος της πάλης μου, τουλάχιστον θα ξέρω πως άξιζε για όσα χαμόγελα στόλισες το πρόσωπό μου κι έκανες τα λακκάκια μου ένα τσικ πιο λαμπερά.

Ξέρεις, τις προάλλες σε κοιτούσα και προσπαθούσα να θυμηθώ ποια ήμουν προτού σε γνωρίσω. Σε τι φάση της ζωής μου βρισκόμουν· τι αισθανόμουν, τι σκεφτόμουν, τι ζητούσα. Μου θύμισες πώς είναι να αισθάνεσαι σε έναν κόσμο που τον ψεκάζουν απ’ άκρη σ’ άκρη αναισθησία. Μου θύμισες πώς είναι να ζω με εμένα. Με μετέτρεψες απ’ το τέρας στην Πεντάμορφη κι ουδέποτε σου ζήτησα τον λόγο, αφού τον έχω μπροστά μου κάθε που μου χαμογελάς.

Αν και τιτανομέγιστη εγωίστρια, μου αρέσει που πρέπει πια να σκέφτομαι και για εσένα πέρα από εμένα. Μπορεί να με εκνευρίζεις απεριόριστα, να με φέρνεις στα όριά μου, να μη με ακούς σχεδόν ποτέ, μα πες μου τι νόημα θα είχε αν δεν τα έκανες όλα αυτά;

Χαίρομαι που μου έτυχες κι ας ήσουν «εκτός προγράμματος». Ίσως τελικά το σύμπαν να μη χρωστάει μονάχα ατυχείς συγκυρίες. Ίσως μου χρωστούσε τη συνάντησή μας, αφού πια ξόφλησα επιτυχώς κάθε ατυχή συγκυρία.

Φοβάσαι και χαίρομαι. Γιατί άλλο τόσο φοβάμαι κι εγώ. Αυτήν τη φορά θα φερθώ έξυπνα. Δε θα επιτρέψω να γίνουμε μια ακόμη ημιτελής ιστορία από φόβο να ζήσουμε κάτι μεγάλο. Κι αν δε μας βγάλει πουθενά όλο αυτό, ας απολαύσουμε τουλάχιστον τη διαδρομή σε αυτό το «πουθενά».

Δε θα σου ζητήσω να μείνεις. Δεν είναι θέμα εγωισμού. Είναι που ξέρεις να δείχνεις με απλά καθημερινά πράγματα πόσο δε θέλεις να πας πουθενά. Γι’ αυτό σε γουστάρω, γιατί δεν κάνεις τα πράγματα δύσκολα.

Κι αυτό όχι γιατί είσαι του εύκολου, αλλά γιατί είσαι του ξεκάθαρου. Ξέρεις τι βρίσκω σε εσένα, ξέρω τι βρίσκεις σε εμένα. Δε χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω. Αν τελικά οι επιλογές μας δείχνουν αυτό που είμαστε, να ‘ξερες πόσο μ’ αρέσουμε!

Εγώ θα μείνω. Και δε θα το κάνω ούτε για εσένα ούτε για εμένα, αλλά για εμάς. Θέλω να βάλουμε τα δυνατά μας. Και θέλω μόνο εσένα μαζί μου σε αυτό. Γιατί με επέλεξες γι’ αυτό που είμαι κι αυτό για εμένα είναι σημαντικότερο απ’ το να με ερωτευτείς. Η αποκλειστικότητα δεν είναι ούτε διαπραγμάτευση ούτε υποχώρηση. Είναι οφειλή κι εμείς οι οφειλέτες.

Στο τέλος θα θες μόνο εμένα. Κι όχι γιατί πληρώ κάποιες απ’ τις προϋποθέσεις που έψαχνες, αλλά γιατί είμαι αυτό που έψαχνες. Εσύ μου το είπες, εγώ στο απέδειξα. Ισοπαλία.

Λοιπόν, δίνουμε τα χέρια;

Συντάκτης: Σοφία Μιχοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: pillowfights.gr