Αλήθεια τώρα πες μου, πόσες φορές το έχεις πει;

Φαντάζομαι πολλές, ίσως και κάθε μέρα. Σίγουρα, κάθε φορά που τραβάς μόνος/η σου κουπί.

Φυσικά και δεν αναφέρομαι σε όσες και όσους έχασαν τους/τις συζύγους/συντρόφους τους, αυτό δεν το διαπραγματεύομαι καν. Είναι μια συνθήκη που σε αναγκάζει δια της βίας να μεγαλώσεις τα παιδιά σου μόνος/η και δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό.

Υπάρχει όμως και κάτι εξίσου χειρότερο: Να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με κάποιον που προσπαθεί να σου μαυρίσει τη ζωή μέσα από αυτά. Που σε οδηγεί πολλές φορές να πεις «Χίλιες φορές να τα μεγάλωνα μόνη μου, παρά μαζί σου».

Ναι ξέρω, θα βγείτε οι πατεράδες να διαμαρτυρηθείτε ότι δεν είναι όλοι έτσι, ότι υπάρχουν μαμάδες που αποξενώνουν και μπαμπάδες που ενδιαφέρονται, εντάξει τα ξέρω, τα αναγνωρίζω. Εγώ όμως δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος κανενός, παρά μόνο για μένα ως μητέρα. Και εγώ ως μητέρα βλέπω πως υπάρχουν γονείς που θέλουν και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

Και να μην ξαναφτιάξεις τη ζωή σου, και να λένε βλακείες στο παιδί για σένα και να σου πετάνε 200 ευρώ το μήνα λες και δίνουν ομόλογα δημοσίου και να το βλέπουν όποτε γουστάρουν. Όλα δικά τους. Κι όταν διαμαρτύρεσαι, αρχίζουν τη παρόλα περί πατρικών δικαιωμάτων και ισότητας και τρίχες κατσαρές.

Γιατί υπάρχουν μπαμπάδες που ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους και μπαμπάδες που τα αγαπούν, μόνο όταν είναι να εισπράξουν. Γιατί όταν είναι να δώσουν (και φυσικά δεν μιλάω τόσο για χρήματα όσο για υποστήριξη) γίνεσαι η κακιά της υπόθεσης, οπότε σου επιστρέφουν ένα παιδί στα κάγκελα ξεχνώντας πως το παιδί αυτό μεγαλώνει και αντιλαμβάνεται και μια ωραία μέρα η ροχάλα που θα τους ρίξει, θα είναι όλη δική τους.

Ξεχνάνε πως τα παιδιά είναι κι αυτά μικροί άνθρωποι που -ανεξάρτητα από το τί λένε μπροστά τους, για να μην τους στενοχωρήσουν-καταλαβαίνουν ποιός τα αγαπά αληθινά και ποιός τα αγαπά μόνο όταν του γίνονται τα κέφια, τα οποία κέφια αφορούν κυρίως τη προσωπική σου ζωή που κατά τη γνώμη τους θα έπρεπε να είναι ίδια με τη δική τους. Δηλαδή, ανύπαρκτη.

Διαβάζω συχνά τα σχόλια και τις απόψεις σας και συμφωνώ με όλα, ξέρω πως όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Στο δια ταύτα ωστόσο, το «βάρος» της ανατροφής πέφτει μόνο στον έναν.

Διότι μπορεί μετά το διαζύγιο να υπάρχουν δύο γονείς αλλά συνήθως ο ένας υπάρχει μόνο και μόνο για να στηλώνει τα πόδια, να μην συνεργάζεται και να (νομίζει πως έτσι) σε εκδικείται.

Αυτός λοιπόν ο ένας δίνει ελάχιστα ή καθόλου χρήματα για διατροφή γιατί ο καημενούλης δεν έχει (αλλά για τα τσιγάρα του και τον καφέ του έχει πάντα), έχει όμως την απαίτηση-ύστερα από όλα αυτά- να βλέπει ένα παιδί που δεν φρόντισε ποτέ να μεγαλώνει καλά, αλλά παράλληλα να μην το βλέπουν οι γονείς σου που αν δεν ήταν αυτοί να καλύπτουν το δικό του οικονομικό κενό, θα είχες φουντάρει από τον τέταρτο. Κοινώς, άλλος πηδάει άλλος πληρώνει.

Ναι το ιδανικό θα ήταν να χωρίζουμε σαν ζευγάρι και να μένουμε πάντα γονείς. Όταν όμως υπάρχουν κοπρόσκυλαάτομα σαν τα παραπάνω που ζουν ακόμα στην εποχή του 9-5 και δεν κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν την (φαινομενικά κακή) οικονομική τους κατάσταση για να μεγαλώσουν αξιοπρεπώς τα παιδιά τους, το ιδανικό είναι να τα μεγαλώνεις μόνη. Γιατί έτσι κι αλλιώς το κάνεις ήδη. Απλά δεν το γράφει πουθενά.

Καλή χρονιά εύχομαι σε όλους, με υγεία, ψυχική ηρεμία και προπάντων δύναμη να μεγαλώσουμε αξιοπρεπώς τα παιδιά μας, χωρίς δικαστήρια, ψυχικά τραύματα, φασαρίες και αστυνομίες.

Μαμάδες και μπαμπάδες!

Πηγή: singleparent.gr