Αστυνομικός Σώζει 8χρονο Από Τον Βίαιο Πατέρα Του. Δεν Περίμενε Με Τίποτα Όμως Το Απίστευτο Αποτέλεσμα Αυτής Του Της Πράξης!

“Όταν ήμουν 8 ετών, ο πατέρας μου αποφάσισε ότι είχε έρθει ο καιρός να ξεσπάσει την μεθυσμένη του οργή και να δείρει άσχημα την μητέρα μου… ξανά.

Καθώς αυτό ήταν συνηθισμένο, συχνά κρυβόμουν στο υπόγειο με την μικρή μου αδερφή μέχρι το πρωί. Μας είχαν κάνει όμως μια ενημέρωση στο σχολείο για το πώς να χρησιμοποιούμε το 100 για βοήθεια αν μας συμβεί κάτι κακό. Κάλεσα τον αριθμό, δεν θυμάμαι να μίλησα σε κανέναν, αλλά άφησα το τηλέφωνο ανοιχτό και μετά προσπάθησα να σταθώ μπροστά στη μητέρα μου.

Πέρασα μέσα από έναν τοίχο μετά από εκείνη. Λίγο αργότερα, δύο αστυνομικοί έσπασαν την πόρτα… μάλλον όταν είδαν τη μητέρα μου κι εμένα στο πάτωμα και τον πατέρα μου να φωνάζει. Τον θυμάμαι να τα βάζει με τους αστυνομικούς και να φεύγει με το περιπολικό, ενώ το ασθενοφόρο έφτανε για εμάς.

Θυμάμαι ότι ο αστυνομικός ήρθε στο νοσοκομείο, έκανε την αναφορά του, έδωσε στην αδερφή μου ένα αρκουδάκι και αυτό ήταν.

Ο πατέρας μου ήταν επιτέλους έξω από την ζωή μας, αφού η μητέρα μου είχε το θάρρος και την αναφορά της αστυνομίας για να λάβει εντολή προστασίας και λίγο αργότερα αίτηση διαζυγίου.

Βρήκε καινούργια δουλειά και εγώ για πρώτη φορά στην μικρή ζωή μου μπήκα σε μια μικρή αθλητική ακαδημία. Δεν είχα φίλους εκτός σχολείου κι ήμουν ενθουσιασμένος όταν γνώριζα ανθρώπους, αλλά ήμουν και πάρα πολύ ντροπαλός.

Δεν ξέρω πώς λειτουργούν οι μικρές αθλητικές ακαδημίες σήμερα, αλλά όταν ήμουν παιδί (τώρα είμαι γύρω στα 35), υπήρχε ένα δοκιμαστικό σε ένα μεγάλο γυμναστήριο με όλα τα παιδιά της ένωσης για μερικές ώρες, όπου όλοι οι προπονητές αξιολογούσαν τα παιδιά και δοκίμαζαν να φτιάξουν ομάδες με παιδιά του ίδιου επιπέδου.

Εγώ δεν είχα καθόλου. Η σχέση μου με το μπέιζμπολ ήταν ένα γάντι που μου είχε πάρει η μαμά μου και οι προσπάθειες μου να πετάξω την μπάλα στον αέρα και να την πιάσω μόνος. Ήμουν ο μόνος τόσο χάλια.

Γυρίσαμε σπίτι και φυσικά ήξερα ότι θα είμαι στην ομάδα, αλλά νόμιζα ότι απλά θα είμαι στον πάγκο ή θα είμαι μπελάς. Την πρώτη μέρα της προπόνησης της ομάδας μου, η μητέρα μου με πάει στο γήπεδο, παίρνω την στολή της ομάδας, γνωρίζω την ομάδα και… ο προπονητής ήταν ο αστυνομικός που είχε συλλάβει τον πατέρα μου.

Δεν είπε ποτέ τίποτα, δεν μου φέρθηκε ποτέ διαφορετικά σε σχέση με τος άλλους, ποτέ δεν πλησίασε την μητέρα μου ή κάτι τέτοιο, αλλά κανόνιζε να βρίσκομαι μαζί με τα άλλα παιδιά της ομάδας σε κοινωνικές περιστάσεις για να κάνω φίλους. Το σύντομο εκείνο καλοκαίρι που μπήκα στην ομάδα και είχα έναν προπονητή που νοιαζόταν, άλλαξε την ζωή μου.

Δεν φοβόμουν ότι θα εμφανιζόταν ο πατέρας μου, γιατί ο αστυνομικός που τον συνέλαβε ήταν ο προπονητής μου. Στο τέλος της σεζόν, ίσως επειδή τον παρακαλούσαν όλα τα παιδιά της ομάδας, έφερε το περιπολικό στον τελευταίο αγώνα και μας άφησε όλους να μπούμε στην θέση του οδηγού και να πατήσουμε διάφορα κουμπιά.

Τον ρώτησα μια μέρα αν μπορούσα να γίνω αστυνομικός σαν εκείνον και μου είπε ότι θα γινόμουν καλός αστυνομικός. Κοιτάζοντας πίσω, τα πράγματα ήταν αρκετά παράξενα. Στα 17 μου, η μητέρα μου έκανε δυο δουλειές για να τα βγάζει πέρα και έτσι αποφοίτησα νωρίς από το λύκειο και κατατάχτηκα.

Βγήκα από την ενεργή υπηρεσία, μπήκα στην εθνική φρουρά… πήγα στο κολέγιο… έφυγα από το κολέγιο και πήγα στο Ιράκ με τον στρατό… και έκανα ένα αστυνομικό τεστ στο ίδιο τμήμα που εξυπηρετούσε την περιοχή όπου έμενα όταν ήμουν παιδί.

10 χρόνια αργότερα, ο αστυνομικός που είχε αλλάξει τις ζωές μας έπαιρνε σύνταξη. Γι’αυτό, πήγα στο γραφείο του και τον ρώτησα αν με θυμόταν. Χαμογέλασε και είπε, “Σου είπα ότι θα γινόσουν καλός αστυνομικός.” Είχα επίσης συνέντευξη για μια ειδική μονάδα στην οποία ήταν εκείνος υπεύθυνος, αλλά δεν μπήκα. Υπάρχει πάντα η επόμενη φορά.

Κοιτάζω την γυναίκα, το παιδί, το σπίτι μου και όλα όσα έχω και όλα καταλήγουν σε ένα 8χρονο αγόρι που φοβόταν τα πάντα και είχε έναν αστυνομικό που νοιαζόταν, για προπονητή.”

Πηγή: stroumfaki.gr