Αφού Κατηγορήθηκα Για Κακοποίηση Του Παιδιού Μου, Η Οικογένειά Μου Διαλύθηκε – Όμως, Δεν Το Έκανα Εγώ… -ΦΩΤΟ

Η Zeydn ήταν τριών εβδομάδων όταν διαπίστωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Είναι το πέμπτο παιδί μου, γι’αυτό ήξερα ακριβώς πώς υποτίθεται ότι μεγαλώνουν τα μωρά της ηλικίας της.

Αλλά όταν την πήρα αγκαλιά, τα πράγματα απλώς χειροτέρεψαν. Καθώς έβαλα το χέρι μου στην πλάτη της, μπορούσα να αισθανθώ τα πλευρά της να μετακινούνται. Δεν φαινόταν να την ενοχλεί, αλλά ανησύχησα πολύ. Και έτσι πήγαμε στον παιδίατρό μας εκείνη την εποχή, ο οποίος είπε: «Ω, απλά προσαρμόζεται στο να είναι εκτός της μήτρας. Είναι τέλεια. Συνεχίστε να κάνετε ό,τι κάνετε.»

Έξι εβδομάδες αργότερα – 24 Φεβρουαρίου 2015, για να είμαστε ακριβείς – κάτι την ενοχλούσε ξεκάθαρα πια. Δυσανασχετούσε οποτεδήποτε κουνούσε το δεξί της χέρι. Όπως θα έκανε κάθε γονιός, την πήγα στον γιατρό. Ο παιδίατρός μας ήταν απασχολημένος εκείνη την ημέρα, έτσι ένας από τους συναδέλφους του μας έστειλε κάτω για ακτινογραφία. Αυτός ο γιατρός με βρήκε στον διάδρομο λίγα λεπτά αφού τελειώσαμε και μου είπε ότι επειδή είχε γράψει λάθος ακτινογραφία, έπρεπε να επιστρέψω κάτω.

Εκείνη την ώρα, δεν με άφησαν να μπω στο δωμάτιο – με ανάγκασαν να σταθώ στον διάδρομο. Σκέφτηκα, “Αυτό είναι περίεργο.” Μετά από πολλή ώρα, ο γιατρός τελικά άνοιξε την πόρτα. Μου είπε: “Θέλω να ξέρετε ότι βρήκαμε τρία κατάγματα στα πλευρά και άλλο ένα στο δεξί χέρι του μωρού σας. ‘Εχω ήδη καλέσει την αστυνομία και τις κοινωνικές υπηρεσίες”.

Advertisement

Το ίδιο βράδυ, πήραν και τα πέντε παιδιά μου από το σπίτι μας και τα έδωσαν σε ανάδοχες οικογένειες. Θα παραμέναμε χωρισμένοι για τους επόμενους 10 μήνες.

Η Zeydn είναι το πρώτο μου παιδί με τον άντρα μου, τον Anthony. Έχω άλλα τέσσερα – τους Zachary, Zoey, Zander, και Zavier – από μια προηγούμενη σχέση. Ο συλλογισμός των κοινωνικών υπηρεσιών ήταν ότι ο Anthony κακοποιούσε το παιδί, ενώ εγώ το γνώριζα από την αρχή. Δεν φαινόταν να έχει καμιά σημασία ότι ο σύζυγός μου, ο οποίος είναι ενεργός στρατιωτικός, ήταν μακριά όταν τα κατάγματα της Zeydn υποτίθεται ότι συνέβησαν.

Advertisement

Μόλις είχαμε μετακομίσει σε ένα σπίτι αρκετά μεγάλο για όλους μας, και η σιωπή ήταν εκκωφαντική. Ένιωσα να παγώνω. Έλεγα συνεχώς, “Πώς μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο;”

Στη συνέχεια, ένα βράδυ του Μαρτίου, το τηλέφωνό μου άρχισε να τρελαίνεται με ειδοποιήσεις από το Facebook και μηνύματα. Οι άνθρωποι έλεγαν: “Η ιστορία σας είναι στην εκπομπή 20/20 τώρα. Ανοίξτε την τηλεόραση”. Ήταν δύο οικογένειες που παρουσιάστηκαν στο επεισόδιο, οι Cynthia και Brandon Ross – Andrew και Bria Huber. Οι ιστορίες τους ακούγονταν ακριβώς όπως η δική μας.

Η Cynthia είχε πάει τον τότε δύο μηνών γιο της Ryder στον γιατρό με πρησμένο αστράγαλο. Ωστόσο, ο γιατρός ανακάλυψε ότι είχε πολλαπλά κατάγματα σε όλο το σώμα του. Έτσι λοιπόν, αυτός και η μεγαλύτερη αδελφή του δόθηκαν στους παππούδες τους. Η κόρη της Bria, Kenley, απομακρύνθηκε από το σπίτι τους μόλις 3 μηνών – και αυτό επειδή ο Andrew είχε πάει το μωρό στο νοσοκομείο γιατί ένιωσε τη λεκάνη του μωρού να μετακινείται κατά τη διάρκεια της αλλαγής πάνας.

Και τα δύο παιδιά, όπως αποδείχθηκε, είχαν υποκείμενες ιατρικές παθήσεις που προκάλεσαν τα οστά τους να γίνουν εύθραυστα. Ο Ryder αργότερα διαγνώστηκε με μεταβολική νόσο των οστών και σύνδρομο Ehlers Danlos, μια γενετική διαταραχή του συνδετικού ιστού, ενώ η Kenley, αποδείχθηκε ότι έπασχε από το σύνδρομο Ehlers Danlos και σοβαρή έλλειψη βιταμίνης D.

Βρήκα την Bria στο Facebook και με γνώρισε στη Cynthia. Με την καθοδήγησή τους, άρχισα να κάνω τη δική μου έρευνα. Ανακάλυψα ότι το πρώτο στάδιο περίθαλψης ενός βρέφους όταν παρουσιάζει ανεξήγητα κατάγματα, είναι να εξεταστούν τα επίπεδα παραθυρεοειδούς ορμόνης και βιταμίνης D για να αποκλεστεί η ραχίτιδα. Οι γιατροί χρειάστηκαν σχεδόν επτά εβδομάδες για να υποβάλλουν την Zeydn στις σωστές εξετάσεις. Όταν το έκαναν, ήταν πεπεισμένοι ότι τα αυξημένα επίπεδα της παραθυρεοειδούς ορμόνης και το επίπεδο της βιταμίνης D ήταν σχεδόν μη ανιχνεύσιμα – και οι δύο δείκτες της βρεφικής ραχίτιδας. Είχα ελέγξει και τα δικά μου επίπεδα βιταμίνης D και διαπίστωσα ότι είχα σοβαρά προβλήματα.

Σε όλη τη δοκιμασία μας, οι κοινωνικές υπηρεσίες μας πίεζαν να παραδεχτούμε ότι εμείς βλάψαμε την Ζeydn. Μας είπαν ότι δεν θα τους ήταν εύκολο να μας δώσουν περισσότερα δικαιώματα επίσκεψης, εκτός αν αναγνωρίζαμε ότι εμείς είχαμε προκαλέσει τα κατάγματά της. Είχα μάλιστα έναν φίλο που μου έλεγε ότι θα έπρεπε να παραδεχτώ τα πάντα για να μπορέσουμε να πάρουμε πίσω τα παιδιά μας. Αλλά εγώ ποτέ δεν θα έλεγα ψέματα, και δεν θα άφηνα και τον σύζυγό μου να το κάνει. Δεν θα πω ποτέ ότι έκανα κάτι, που στην καρδιά μου ξέρω ότι δεν το έκανα.

Όταν ήρθε η ώρα να πάμε στη δίκη, τρεις μήνες μετά την προσωρινή αφαίρεση της κηδεμονίας των παιδιών μας, ήμασταν αρκετά αισιόδοξοι για το όλο θέμα. Είχαμε κάνει ό,τι έπρεπε να κάνουμε. Είχαμε αποδείξεις ότι τα κατάγματα της Zeydn προκλήθηκαν από τα εξασθενημένα οστά της, όχι από κακοποίηση. Ωστόσο, σε μερικούς από τους δικούς μας ιατρικούς εμπειρογνώμονες δεν επιτράπηκε να καταθέσουν, και χωρίς τα αποδεικτικά τους στοιχεία, δεν είχαμε πολλές πιθανότητες.

Υπήρχε όμως μια τελευταία ελπίδα: Το δικαστήριο μας έδωσε την άδεια να ταξιδέψουμε σε έναν ειδικό στη Βοστώνη. Εκεί, συναντήσαμε τον Δρ. Michael Holick στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, ειδικό στην ανεπάρκεια της βιταμίνης D. Τελικά, διέγνωσε την Zeydn με ραχίτιδα και σύνδρομο Ehlers-Danlos, το οποίο προκαλεί υπερκινητικότητα των αρθρώσεων. (Ο Anthony κι εγώ είχαμε διαγνωστεί με την ίδια γενετική διαταραχή.)

Στο σύνδρομο αυτό, είστε σε θέση να μετακινήσετε και να λυγίσετε το σώμα σας με τρόπους που ένα υγιές άτομο δεν είναι σε θέση να το κάνει. Όταν τα οστά σας είναι τόσο εύθραυστα όσο της Zeydn, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά.

Η μετάβαση ήταν σταδιακή. Σε αυτό το σημείο μας δόθηκαν απεριόριστα (εποπτευόμενα) δικαιώματα επίσκεψης. Τον Σεπτέμβριο του 2016, τελικά επανασυνδεθήκαμε.

Όταν τελικά μας έδωσαν πίσω τα παιδιά μας, κρατούσαμε τις περσίδες κλειστές και κλειδώσαμε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα. Μια μέρα, το σκυλί κάποιου έτρεχε στη γειτονιά και η αστυνομία χτύπησε στην μπροστινή πόρτα μας για να ρωτήσει αν ξέραμε σε ποιον ανήκε. Δύο από τα παιδιά μου έτρεξαν και κρύφτηκαν κάτω από το τραπέζι της κουζίνας. Ήταν τρομερό.

Μέχρι σήμερα, ο σύζυγός μου και εγώ είμαστε εισηγμένοι στο μητρώο κακοποίησης και αμέλειας παιδιών του κράτους. Μου απαγορεύεται ο εθελοντισμός στο σχολείο των παιδιών μου. Δεν μπορώ να πάω σε ταξίδια μαζί τους. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα μαζί τους.

Στο σπίτι, ο Anthony και εγώ κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Όλα τα μεγαλύτερα παιδιά μας δείχνουν σημάδια μετα-τραυματικού στρες – τους υπενθυμίζουμε διαρκώς ότι είναι ασφαλή μαζί μας και ότι κανείς δεν πρόκειται να τα πάρει από εμάς ξανά. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε νέες, θετικές αναμνήσεις. Αλλά δεν νομίζω ότι ο φόβος θα φύγει ποτέ…

 

Επιμέλεια Κειμένου & Μετάφραση: 

Πηγή: redbookmag.com

Lead image courtesy of Erin Hamilton Photography

Photo Credit: Rebecca Wanosik

Related Posts