Αφού υπάρχουν τόσοι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι;

Σώματα πνιγμένα μέσα σε συναισθήματα που ποτέ δεν μπόρεσαν να εκφραστούν κι έμειναν απλά βουλιαγμένα στη σιωπή. Σώματα κενά που αναζητούσαν μια αγκαλιά πιο μεγάλη από τη δική τους, που θα τους κολλούσε όλα τους τα χαμένα κομμάτια. Χέρια κρύα μέσα σε αδειανές τσέπες που δεν έβρισκαν την ώρα να τρυπώσουν μέσα σε άλλα και να νιώσουν τη ζεστασιά και την ασφάλεια ότι δεν είναι μόνα. Ματιές που κοίταζαν απλά το υπερπέραν και αναρωτιούνταν συνεχώς για το τι κάνουν άραγε λάθος σε αυτή τη ζωή κι είναι ακόμη μόνα.

Είναι δύσκολο συναίσθημα η μοναξιά και γίνεται ακόμη πιο δύσκολη όταν δεν ξέρεις το λόγο που σε έχει στοιχειώσει. Όταν δεν ξέρεις γιατί επέλεξε εσένα και δεν προτίμησε κάποιον άλλον, που ίσως να μην ήταν τόσο λάτρης των σχέσεων και της αγάπης γενικότερα, την ίδια στιγμή που εσύ διψούσες να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Την ίδια στιγμή που εσύ είχες σκεπαστεί από τα κύματα του έρωτα, τα οποία όμως πήγαιναν πάντα άτσαλα για σένα, χωρίς να έχουν ποτέ μια συγκεκριμένη κατεύθυνση κι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.

Όταν ζεις παρέα με τη μοναξιά, όλα στη ζωή σου φαντάζουν διαφορετικά. Ξυπνάς και η μέρα σου θαρρείς και δεν έχει κανένα νόημα, κάτι που σε οδηγεί να αφοσιώνεσαι περισσότερο στη δουλειά σου και να εστιάζεις σε κάποια άλλη ενασχόληση προκειμένου να μη σκέφτεσαι. Όμως πως να μη σκέφτεσαι, όταν το βράδυ που θα επιστρέψεις στο σπίτι για ύπνο θα εμφανιστούν πάλι αυτά τα σκοτεινά φαντάσματα του εαυτού σου, να σου ψιθυρίζουν ότι για πάντα θα είσαι μόνος.

Είναι δύσκολο να μην έχεις κάποιον να μοιραστείς την κουβέρτα σου, μια στιγμή σου ή ένα γέλιο σου.

Είναι ψυχοφθόρο να βλέπεις γύρω σου ευτυχισμένους ανθρώπους και να μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό, επειδή η μοναξιά σου σε έχει κάνει να τους ζηλεύεις. Είναι ψυχοφθόρο να τσακώνεσαι όλη μέρα με την αγάπη και να προσπαθείς να τη βγάλεις από μέσα σου, για να μπορέσεις να επιβιώσεις και να δεχτείς την πραγματικότητά σου.

Όσοι μάλωσαν με την αγάπη όμως, βγήκαν πάντα ηττημένοι γιατί η αγάπη που έχει ένας άνθρωπος μέσα σου δε μπορεί να νικηθεί. Είναι σαν ένα αθώο μικρό παιδάκι που μέχρι να πετύχει τον στόχο του δεν θα σταματήσει την προσπάθεια, όσο και αν αυτό εσένα σε πονά. Πως μπορείς να μαλώσεις και να διώξεις άλλωστε ένα παιδί; Μέσα σε έναν κόσμο όμως τόσο μοναχικών ανθρώπων, πως γίνεται να εξακολουθούν να υπάρχουν τόσοι μόνοι κα να μην έχουν πιαστεί ακόμα στα δίχτυα της αγάπης; Πως γίνεται ενώ η αγάπη πάντα να νικά, να έχει γεμίσει ο κόσμος από ένα σωρό ανθρώπους που αγνοούν την ύπαρξή της;

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά υποθέτω πως ο φόβος και η καχυποψία τους έχουν τυφλώσει και έτσι δεν μπορούν να την δουν. Μπορεί επίσης να φοβούνται να αφεθούν και να δοθούν στην προσπάθειά τους να μην πληγωθούν. Ίσως να τους τρομάζει ακόμη το πάθος και η αγνότητα που εκπέμπει και να αδυνατούν να τη συλλογιστούν. Είναι παράξενο και παράλληλα τόσο θλιβερό να υπάρχει ωστόσο τόση αγάπη εκεί έξω και να μην καταναλώνεται; Ή μήπως και οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν πως η αγάπη είναι κάτι που πουλιέται κι έχει τιμές;

Βλέποντας τόσους πολλούς ανθρώπους που τους διατρέχει η μοναξιά, αναρωτιέται κανείς καμιά φορά αν είναι μόνοι από επιλογή ή άραγε απλά αν έχουν συνηθίσει πια σε αυτή; Μα ποιος μπορεί να αντέξει τη μοναξιά; Μόνο κάποιος που πληγώθηκε πολύ θα επιδίωκε να μείνει κοντά της, μα ακόμη κι αυτός με το πέρασμα του χρόνου θα ήθελε να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει μακριά. Όμως υπάρχει μπόλικη αγάπη εκεί έξω ξέρετε και είναι ικανή να επουλώσει την κάθε μας πληγή, αρκεί να το τολμήσουμε. Ο άνθρωπος έχει μάθει να δίνεται και να δίνει. Έχει μάθει να διεκδικεί, να επικοινωνεί και να παλεύει για τα όνειρά του. Έχει ανάγκη τη συντροφικότητα, έχει ανάγκη να αγαπά και να αγαπιέται. Κανένας δε έχει γεννηθεί για να’ ναι μόνος και να κάνει παρέα στην μοναξιά.

Γι’ αυτό όλοι εσείς που ακόμη συναναστρέφεστε μαζί της, ξεφορτωθείτε την όσο είναι νωρίς. Πριν σας καταπιεί το μυαλό, πριν σας σβήσει όλα σας τα συναισθήματα. Αφήστε την πίσω και ξεχυθείτε στους δρόμους, αναζητώντας την αγάπη. Μπορεί να κάθεται μόνη σε ένα παγκάκι και να περιμένει εσάς να πάτε πρώτος να τη βρείτε.

Σε όλους σας αξίζει κάτι καλύτερο από μια φρικτή μοναξιά. Μη φοβάστε να αφεθείτε επειδή πιστεύετε ότι θα πληγωθείτε. Ίσα ίσα αφεθείτε γιατί μόνο έτσι θα γνωρίσετε καλύτερα τον εαυτό σας και θα μάθετε τα όσα δεν ξέρατε για σας. Κι έπειτα, αφού ανακαλύψετε τον εαυτό σας και ως που μπορεί να φτάσει για τον έρωτα, τότε θα’ στε σε θέση να αναγνωρίσετε στην πραγματικότητα τα όσα σας χαροποιούν και σας γεμίζουν.

Της Ασημίνας Μάνου.

ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr