Όταν ήμασταν μικρές μαθαίναμε πως «όποιος λέει ψέματα, πέφτει μες στα αίματα» και το πιστεύαμε και το λέγαμε σε όποιον πιάναμε να είναι «κακό» παιδί.
Γιατί, η αλήθεια είναι πως είναι «κακό» να λες ψέματα, αλλά τι γίνεται με εκείνα τα τόσο δα μικρά που δεν πειράζουν κανένα και όλες λέμε;
Ας το παραδεχτούμε, όλες κάποια στιγμή θέλαμε να αποφύγουμε μία έξοδο, να μην είμαστε ειλικρινείς για το πόσο φάγαμε ή ήπιαμε, ακόμη και να αποκαλύψουμε με τον ποιον βγήκαμε. Τι κάναμε, τότε; Είπαμε ένα μικρό ψεματάκι.
Και γιατί το είπαμε; Γιατί δεν θέλαμε να ξενυχτίσουμε ή να βγούμε για καφέ, γιατί δεν θέλαμε να μας «ζαλίσουν» ή επειδή πολύ απλά δεν θέλαμε να δώσουμε λογαριασμό για το πού, με ποιον ή τι κάναμε.
Για να μην έχουμε, λοιπόν, τύψεις (εσύ και εγώ), βρήκα τα ψέματα που δεν είναι… ψέματα. Βασικά είναι τα ψέματα που δεν μπορούμε να μην πούμε!
- «Είμαι στον δρόμο». Ποτέ δεν είσαι στον δρόμο. Είσαι στο σπίτι σου και έχεις βγει στο μπαλκόνι για να ακούγεται φασαρία.
- «Δεν θα το πω σε κανέναν». Το κρατάς σίγουρα για μία εβδομάδα και μετά το ξεφουρνίζεις. Θα έσκαγες αλλιώς.
- «Σε παίρνω σε λίγο». Ποτέ δεν παίρνεις.
- «Οχι, δεν ήπια πολύ εχθές». Ακόμα αναρωτιέσαι πως γύρισες σπίτι.
- «Οχι, δεν έφαγα πολύ». Κόντεψες να σκάσεις, αλλά δεν χρειάζεται να το μάθουν.
- «Δεν πήρα το μήνυμά σου». Εδώ, συνεχίζεις κατηγορώντας την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Η αλήθεια είναι πως πήρες το μήνυμα αλλά ξέχασες να απαντήσεις.
- «Αδυνάτισες». Το έχεις πει τουλάχιστον μία φορά σε κάθε σου φίλη και γνωστή. Ετσι, για να τους ανεβάσεις το ηθικό.
- «Εχω πονοκέφαλο». Απόψε, δεν θες να κάνεις σεξ.
- «Δίαιτα από Δευτέρα». (Ουδέν σχόλιο)
- «Σε βλέπω φιλικά». Μύρισε χυλόπιτα.
- «Δεν ξέρω». «Πού είναι τα μπισκότα;», «Δεν ξέρω». «Ποιος πήρε το στυλό;», «Δεν ξέρω». Κι, όμως ξέρεις!