Οι πιο λαμπεροί άνθρωποι θα φωτίζουν πάντα τα σκοτάδια σου.

Οι πιο λαμπεροί άνθρωποι θα φωτίζουν πάντα τα σκοτάδια σου. Θα στέκονται άγρυπνοι φρουροί σκορπίζοντας φως στις σκοτεινές και ανήλιες γειτονιές της ζωής σου.
Θα επαγρυπνούν στα πιο μαύρα σοκάκια του κόσμου σου για να σου μεταδώσουν τη λάμψη τους. Θα φεγγοβολούν στις σκοτεινές γωνιές της διαδρομής σου με το χαμόγελο και την καλοσύνη τους. Και θα αναβοσβήνουν στο σκότος αυτής της γης σαν ακοίμητοι φάροι, οδηγώντας σε στο λιμάνι της ύπαρξης σου.

Οι πιο αστραφτεροί  άνθρωποι της ζωής σου καίγονται για να φωτίσουν τις νύχτες σου. Γυαλίζουν τον ήλιο και σκουπίζουν τις συννεφιές απο τις μελαγχολικές σου μέρες. Κρύβουν περίτεχνα την λάμψη τους κάτω απο το  πέπλο της στοργής και της κατανόησης τους. Ανοίγουν διάπλατα τα παράθυρα της ψυχής σου να μπει ο ήλιος της αισιοδοξίας τους. Αγκαλιάζουν με τη θετικότητά τους, την απογοήτευση σου. Χαιδεύουν με το βλέμμα τους τις πληγές σου. Φωταγωγούν με την ελπίδα τους την απαισιοδοξία σου. Φωτίζουν τη θλίψη σου με την χαρά τους. Απαλύνουν τον πόνο σου με το βάλσαμο της αγάπης τους. Αγγίζουν τρυφερά την ματωμένη καρδιά σου.
Και εκπέμπουν φώς στα υπόγεια της ύπαρξης σου.

Οι πιο φωτεινοί άνθρωποι γίνονται πυροτεχνήματα για να στολίσουν τον μαύρο ουρανό σου. Ντύνουν το γκρίζο του με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ξεπλένουν τη βροχή απο τα δακρυσμένα μάτια σου. Μετατρέπονται σε ανθρώπινα υπόστεγα στις μεγάλες σου μπόρες. Αόρατοι και αφανείς, ανοίγουν τις χαραμάδες της σκέψης σου και φωτίζουν την απόγνωση σου. Σιωπηλοί και αθόρυβοι,  σε συντροφεύουν στις σκοτεινές ώρες της μοναξιάς σου. Η εσσωτερική τους ομορφιά διακρίνεται στα βελούδινα μάτια τους. Η θερμή αύρα τους αναδυκνείει τον ψυχικό τους πλούτο. Η στάση και συμπεριφορά τους φέρνει στην επιφάνεια τα ανεξάντλητα αποθέματα ανθρωπιάς τους. Η λυχνία της οντότητας τους είναι μόνιμα αναμμένη για να ζεσταίνει τους άστεγους και ταλαιπωρημένους αυτού του κόσμου. Οι σπίθες  της καρδιάς τους σιγοκαίνε και γίνονται στάχτες σε ξένες φωτιές.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι τα πιο σκοτεινά μέρη μπορούν να φωτίσουν την ψυχή σου με το πιο λαμπερό τρόπο. Οι ίδιοι που σέρνονται στο πάτωμα μαζεύοντας τα απομεινάρια της ύπαρξης σου. Ενώνουν με τρυφερότητα και προσοχή τα ραγισμένα κομμάτια σου. Είναι πάντα οπλισμένοι με υπομονή και αντοχή. Αρματωμένοι με δύναμη και σθένος. Και είναι πάντα ετοιμοπόλεμοι να παλέψουν με τους μεγαλύτερους φόβους και ανασφάλειες που καραδοκούν τα βράδια σου. Κολυμπούν μέχρι το βάθος της ψυχής σου και δεν τρομάζουν απο τις φουρτούνες σου. Στερούνται  απο τον χρόνο τους για να τον προσφέρουν σε σένα. Κάνουν στήριγμα  το σάπιο τους κουφάρι για να μην λυγίσεις. Γίνονται οι παλιάτσοι της ζωής σου, στην δραματική παράσταση που πρωταγωνιστείς. Και είναι οι μοναδικοί που όταν θα όταν πέσει η αυλαια θα βρίσκονται εκεί, για να σου χαρίσουν το πιο θερμό τους χειροκρότημα. Για  την υπέροχη παράσταση που έδωσες, όταν μοίραζες χαμόγελα με τα θρύψαλλα της ψυχής σου.

Οι πιο λαμπεροί άνθρωποι θα φωτίζουν πάντα τα σκοτάδια σου, γιατί ο δικός τους ήλιος δε δύει ποτέ. Ανατέλλει αιώνια ακτινοβολώντας στα έγκατα της οντότητας σου. Και σε οδηγεί πάντα στο πιο εκτυφλωτικό φώς της ψυχής σου.

Της Λίτσας Φιλίππου.

ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr