Για Τους Φίλους Που Χάσαμε…

Όλοι αυτοί όμως που χρειάστηκαν λιγότερο από ένα λεπτό για να γεμίσουν το μυαλό σου με εικόνες, χαμόγελα, δάκρυα, τραγούδια και προσωπικά αστεία που μόνο οι δυο σας καταλαβαίνατε, αυτοί… είναι μια άλλη ιστορία.

Θέλω να πάρεις ένα λεπτό, ένα μόνο λεπτό, από οτιδήποτε κάνεις αυτή τη στιγμή και να αφήσεις το μυαλό σου να γυρίσει σε όλους εκείνους τους ανθρώπους της ζωής σου που αποκάλεσες φίλους. Γιατί μονάχα ένα λεπτό χρειάζεσαι, και ίσως και λιγότερο, για να γεμίσεις το μυαλό σου με τα χαμογελαστά πρόσωπα των φίλων σου.

Σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα είναι πολλοί εκείνοι που θα χάσουν τη μάχη με τη μνήμη σου. Η σύντομη αυτή ανασκόπηση που κάνεις τώρα στα πρόχειρα, με την κούπα του καφέ στο χέρι, μετρώντας αντίστροφα τα λεπτά στη θέση του λεωφορείου, ή χαιδεύοντας τη γάτα στον καναπέ δεν θα σου θυμίσει τον Κωστάκη από το νηπιαγωγείο, που σου δάνειζε τις ξυλομπογιές του, ούτε την Ελένη από τη σχολή που ανταλλάσατε σημειώσεις.

Γιατί όλοι αυτοί οι ευκαιριακοί και βολικοί «φίλοι» σου δεν ήταν τίποτα άλλο παρά γνωστοί σου, και αυτούς τους γνωστούς μπορεί να τους θυμηθείς μονάχα όταν περνάς από το διάδρομο με τις ξυλομπογιές στα Jumbo ή όταν βλέπεις κάποιον να κρατά σημειώσεις.

Οι πορείες και τα νήματα της ζωής αυτών των ανθρώπων υφάνθηκαν παράλληλα στο δικό σου για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα κι ύστερα ακολούθησαν ξεχωριστές αδιάφορες διαδρομές αφήνοντάς σου απλώς μια αχνή, γλυκιά ή πικρή ανάμνηση.

Όλοι αυτοί όμως που χρειάστηκαν λιγότερο από ένα λεπτό για να γεμίσουν το μυαλό σου με εικόνες, χαμόγελα, δάκρυα, τραγούδια και προσωπικά αστεία που μόνο οι δυο σας καταλαβαίνατε, αυτοί… είναι μια άλλη ιστορία. Το δικό τους νήμα μπορεί αρχικά να συντρόφευε παράλληλα το δικό σου αλλά κάποια στιγμή τυχαία ή σκόπιμα τα δυο τους μπλέχτηκαν τόσο στενά, τόσο απόλυτα και τόσο φυσικά που έγιναν ένα.

Κι αυτό το ένα δίχρωμο και ενιαίο νήμα άλλοτε έγινε ένα υπέροχο υφαντό με εντυπωσιακές λεπτομέρειες και ζωντανά χρώματα που ακόμα σε συντροφεύει και σε σκεπάζει όταν η ψυχή σου παγώνει από την ασχήμια του κόσμου και άλλοτε μια βρώμικη και τρύπια κουρελού που το νιώθεις αποτρεπτικό ακόμα και στην στην ιδέα να σε σκεπάσει, πόσο μάλλον ικανό να σε ζεστάνει.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα όμως σημασία έχει ότι τα νήματα έγιναν ένα. Οι ζωές σας έγιναν ένα και ο άνθρωπος αυτός έγινε κομμάτι όχι μόνο της καθημερινότητας σου αλλά και κομμάτι της ψυχής σου. Οι στιγμές μαζί του σε άλλαξαν, σου έκαναν καλό ή κακό και αργά ή γρήγορα σε έφεραν εδώ που είσαι τώρα.

Σε έκαναν μαζί με μερικούς ακόμα φίλους ή συγγενείς αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο που πίνει καφέ, κάθεται στο λεωφορείο ή χαιδεύει τη γάτα του. Γι’ αυτό και όταν αυτός ο φίλος χάθηκε από τη ζωή σου, όταν το νήμα του βίαια ξηλώθηκε από το δικό σου, έχασες κι ένα κομμάτι από σένα.

Και πόνεσε αυτό το ξήλωμα, πόνεσε πολύ, σαν να χάνεις ένα κομμάτι του κορμιού σου, σαν κάποιος να σε ακρωτηριάζει. Ξέρεις και ξέρω ότι έτσι ακριβώς πονάει γιατί, μπορεί να διατηρείς και τα τέσσερα άκρα σου, αλλά έχεις έτσι ξαφνικά, χάσει ένα κομμάτι της ψυχής σου, ένα κομμάτι του ανθρώπου που ήσουν μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Και μπορεί η πληγή να κλείσει αργά ή γρήγορα αλλά πάντα αφήνει πίσω της ένα αχανές κενό, ένα βουβό πόνο που πάντα παραφυλάει και κάθε φορά που παίζει εκείνο το τραγούδι στο ραδιόφωνο, κάθε φορά βάζει εκείνη την ταινία στην τηλεόραση ή κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά σου αυτή η φωτογραφία , ορμάει σαν θηρίο και σε γραπώνει. Και ακόμα και αν δεν το παραδέχεσαι, όσος καιρός και αν περάσει τα νύχια του θηρίου πάντα θα σε πονάνε.

Έχει διαφορά όμως, είναι άλλος ο πόνος της φιλίας-υφαντό και άλλος εκείνος της φιλίας-κουρελού. Όταν βγαίνεις από μία κακή και προβληματική φιλία το κενό καλύπτεται από τη συνειδητοποίηση ότι έκλεισες μια πληγή που δεν ήξερες ότι είχες και έκανες χώρο για έναν άνθρωπο που θα κάνει ξανά τη ζωή σου πολύχρωμη και ολόκληρη.

Όταν όμως χάνεις έναν καλό φίλο, έναν φίλο που έκανε τη ζωή σου ένα όμορφο λαμπερό υφαντό, έναν φίλο που σε ζέστανε όταν κρύωνες, ένα φίλο που σε παρηγόρησε όταν πόνεσες, έναν φίλο που έμεινε δίπλα σου όταν ένιωθες ότι δεν έχεις κανέναν, τότε εκείνο το κενό γίνεται αργά και σταθερά ένα τεράστιο ερωτηματικό: πότε άλλαξες έτσι ; πότε άλλαξα εγώ; προσπαθήσαμε αρκετά; ήταν αρκετό αυτό που συνέβη για να μας διαλύσει; κάναμε ό, τι ήταν δυνατόν για να το διορθώσουμε;

Και προσπαθείς να τα θάψεις αυτά τα ερωτηματικά, προσπαθείς να τα ξεχάσεις. Απαντάς εσύ σε αυτά με τη δική σου λογική, με τη δική σου πλευρά να κυριαρχεί, με θολωμένη κρίση και πικρά συναισθήματα, προσπαθώντας να επουλώσεις τον ακρωτηριασμό αλλά σύντομα καταλαβαίνεις ότι είναι μάταιο.

Δεν σου φτάνει η δική σου απάντηση… θες τη δική του, αλλά αυτός δεν είναι πια εκεί να σου τη δώσει. Γιατί και αυτός είναι κάπου χαμένος στον δικό του κόσμο να απαντά στα δικά του ερωτηματικά, με τον δικό του τρόπο.

Αυτή είναι και η πιο κρίσιμη στιγμή. Εδώ είναι που πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου τη μοναδική ερώτηση που έχει σημασία: μήπως φταίει ο εγωισμός μου για ότι έγινε; και μόνο αν κι εκείνος αναρωτηθεί το ίδιο και η απάντησή σας είναι η ίδια μόνο τότε τα νήματα μπορεί να μπλεχτούν ξανά, φτιάχνοντας και πάλι ένα υφαντό πολύ διαφορετικό αλλά εξίσου όμορφο.

Είναι όμως πολλές, επίπονα πολλές οι φορές που ή δεν θα την κάνετε αυτήν την ερώτηση, ή θα είναι τόσο αργά που πλέον η απάντηση δεν θα παίζει κανένα ρόλο. Και τότε είναι που έρχεται η χειρότερη ερώτηση όλων : ήταν η φιλία μας αυτή που νόμιζα;

Και ρίχνεσαι με μανία σε έναν αγώνα μάταιο και αδιάκοπο, αρχίζεις να γυρνάς σαν χαλασμένο φιλμ σε κάθε στιγμή, κάθε λέξη, κάθε συμπεριφορά και επιλογή, κάθε ανάμνηση που έχεις… Θα σε εκπλήξει με πόση ακρίβεια θυμάσαι τα πάντα. Κι αυτά που θα βρεις θα σε ξαφνιάσουν, θα σε τρομάξουν ή θα σε μπερδέψουν χειρότερα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μεγαλώσεις κι άλλο το κενό που νιώθεις μέχρι που θα γίνει απρόσωπο, θα γίνει μούδιασμα, αναισθησία και έλλειψη εμπιστοσύνης στη φιλία και τους ανθρώπους…

Μιας και άρχισαν να μοιάζουν όλα όμως πολύ γκρίζα ξαφνικά, τελείωσε και ο καφές, έφτασε και το λεωφορείο στη στάση και η γάτα έφυγε από την αγκαλιά σου έχω να σου πω ένα μυστικό. Η φιλία, όπως και κάθε τι άλλο σε αυτόν τον κόσμο, επιτελεί τον ιδιαίτερο σκοπό της και γυρίζει αέναα γύρω από τον κύκλο της ύπαρξής της.

Γι αυτό και πρέπει να ξέρεις ότι είναι καιρός να σταματήσεις τις επώδυνες ερωτήσεις και να καταλάβεις ένα πράγμα: ο αληθινός φίλος, αυτός που με το πέρασμα του χρόνου θα καταλάβεις ότι ήταν απόλυτα αληθινός, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα γυρίσει στη ζωή σου.

Χαμογέλα λοιπόν, βγες από τις μαύρες σου και κάνε χώρο στη ζωή σου για νέους φίλους ή αναθεώρησε τους παλιούς. Γιατί οι άνθρωποι μπορεί να σε εξέπληξαν αρνητικά αλλά πίστεψέ με , αν δεν τους κλείσεις την πόρτα, αργά ή γρήγορα θα σε εκπλήξουν και θετικά…

Πηγή: afsmiles.blogspot.gr / Γράφει η Μαριαλένα Τσομπανάκη